ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ

Αρθρα

Δελτια Τυπου

Ανακοινωσεις

Εκδηλωσεις

Τετάρτη 27 Αυγούστου 2014

Η Σμύρνη μάνα καίγεται. Αύγουστος 1922


«Χαμένη γη και προσφυγιά, τα πόδια εδώ αλλού η καρδιά,
κομμάτια μου ψάχνω να βρω, να κάνω ρίζα να ξανασταθώ
και να φωνάξω με φωνή που να ματώσουν οι ουρανοί,
όλοι μας σφάζαν και μας πνίγανε μαζί,
Εγγλέζοι, Γάλλοι κι Αμερικανοί...»
(Ι. Καμπανέλλης, «Το Μεγάλο μας Τσίρκο»)

Σύμπας ο Ελληνισμός, περί τα τέλη κάθε καλοκαιριού, φέρει στη μνήμη του τα ιστορικά γεγονότα των μηνών Αυγούστου και Σεπτεμβρίου του 1922 που εκδηλώθηκαν στην ιωνική γη της Μικράς Ασίας. Από τις πλέον θλιβερές σελίδες της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας αποτελούν η κατάρρευση του μικρασιατικού μετώπου και η ήττα του 1922, οι οποίες ενενήντα δύο χρόνια μετά μπορούν και συγκινούν τον κάθε Έλληνα.

Τον Αύγουστο του 1922 η Σμύρνη δεν θύμιζε επ’ ουδενί την «ροδογέλαστη βασίλισσα της Ιωνίας» όπως χαρακτηρίστηκε η πόλη από τους σύγχρονους Έλληνες λογοτέχνες. Χιλιάδες πρόσφυγες κατέκλυσαν τα μικρασιατικά στρώματά της με σκοπό τη φυγή προς την Ελλάδα, την ίδια ώρα που τουρκικά στρατεύματα εισέβαλαν στην πόλη. Ο Νουρεντίν πασάς παρέδωσε στον εξαγριωμένο τουρκικό όχλο τον Μητροπολίτη Σμύρνης Χρυσόστομο, ο οποίος έπειτα από φρικτά βασανιστήρια, μαζί με άλλα μέλη της δημογεροντίας, θανατώθηκε και σήμερα αποτελεί μια από τις πολλές ηρωικές μορφές που γέννησε η γη της πατρίδας μας. Το τέλος της Σμύρνης και του πληθυσμού της επήλθε με την πυρκαγιά  των Τσετών που τέθηκε σκόπιμα, έργο ως γνωστό εμπνευσμένο από τον Μουσταφά Κεμάλ.

Ο αναπόφευκτος θάνατος της Σμύρνης, η οποία μετατράπηκε σε τέφρα, κατεγράφη με την πυρπόλησή της, τις εν ψυχρώ δολοφονίες, τους βιασμούς, τις αιχμαλωσίες, καθώς και την απάνθρωπη αδιαφορία των Ξένων Δυνάμεων, πλοία των οποίων ήταν αγκυροβολημένα στο λιμάνι της Σμύρνης. Οι «πολιτισμένοι», εκ Δύσης, Σύμμαχοι όχι μόνο δεν θέλησαν να σώσουν κάποιο τουλάχιστον μέρος του χριστιανικού πληθυσμού αλλά κτυπούσαν και έπειτα πετούσαν στη θάλασσα όσους προσπαθούσαν να πιαστούν από τα «σωτήρια» πλοία.

Ίσως, τα πολεμικά γεγονότα όπως η οπισθοχώρηση του ελληνικού μετώπου, οι πολιτικές εξελίξεις όπως για παράδειγμα η εκλογική αναμέτρηση του 1920, η ολιγωρία και τα στρατηγικής φύσεως σφάλματα Ελλήνων πολιτικών και στρατιωτικών, λίγο να απασχολούν τον κάθε Έλληνα ξεχωριστά. Οι συνέπειες και η ιστορική αλήθεια, εντούτοις, της Μικρασιατικής καταστροφής οφείλουν να είναι γνωστές και να αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της συλλογικής μνήμης του έθνους.

Κατά την κ. Ρεπούση η λεηλασία, ο ξεριζωμός και η προσφυγιά 1.500.000 εκατομμυρίου Ελλήνων εσωκλείονται στη φράση: «[...] Χιλιάδες Έλληνες συνωστίζονται στο λιμάνι προσπαθώντας να μπουν στα πλοία και να φύγουν για την Ελλάδα [...]» (Μαρία Ρεπούση, Ιστορία ΣΤ’ Δημοτικού, Στα νεότερα και σύγχρονα χρόνια, Αθήνα, εκδ. ΟΕΔΒ, 2006, σελ. 100). Κατά τον ιστορικό Douglas Dakin, όπως ο ίδιος καταγράφει στο βιβλίο του «Η ενοποίηση της Ελλάδας»:

«Η Ελλάδα όμως σήκωσε το σταυρό του μαρτυρίου γενναία όπως πάντα. Κανένα έθνος δεν έχει να επιδείξει τόσο πολλά όσα η Ελλάδα σε παρόμοιες καταστάσεις. Η Ελλάδα μεταμόρφωσε την ώρα της συμφοράς στην ωραιότερη στιγμή της. Για τις πολλές θυσίες της έμελλε να ανταμειφθεί πλουσιοπάροχα. Η εισροή των προσφύγων από την Μικρά Ασία και τη Θράκη έδωσε στην Ελλάδα τη γλωσσική και την εθνική της ομοιογένεια...»

Εναπόκειται προσωπικώς στον καθένα ποια στάση θα κρατήσει απέναντι στα ιστορικά γεγονότα που άφησε και αφήνει καθημερινά στο πέρασμά της η ιστορία του τόπου μας. Ωστόσο, ας μην ξεχνάμε ότι, όπως ο «συνωστισμός» της Σμύρνης έχει ένθερμους οπαδούς στο προδοτικό κράτος των Αθηνών, στο ημικατεχόμενο νησί μας φουντώνουν οι παραφωνίες για τη νοοτροπία του «εκάμαμε τζι’ εμείς πολλά». Η Κύπρος μετράει σαράντα χρόνια παράνομης και συνεχιζόμενης κατοχής και αν κάποιοι θέλουν να περνούν μηνύματα συμβιβασμού με τον κατακτητή μπορούν να το κάνουν στα έμμισθα ή κομματικώς στενόμυαλα στελέχη τους. Εμείς δεν έχουμε ούτε τη θέληση, ούτε το δικαίωμα μπροστά σε όσους έφυγαν και όσους θα έρθουν, να μιλάμε για μια ακόμα «χαμένη πατρίδα».


Μελάνθη Λουκαΐδου
4ο Έτος

Ιστορία και Αρχαιολογία
Περισσότερα ...

Πέμπτη 14 Αυγούστου 2014

"Αττίλας 2": Η ολοκλήρωση του εγκλήματος του 1974


Παραμονές Δεκαπενταύγουστου 1974 και το μαρτυρικό καλοκαίρι για τον Κυπριακό Ελληνισμό, δεν λέει να τελειώσει. Μετά την πλήρη αποτυχία και την λήξη των τριμερών διαπραγματεύσεων, για την κατάσταση στην Κύπρο, στην Γενεύη, η Τουρκία, τα χαράματα της 14ης Αυγούστου, θέτει σε εφαρμογή το σχέδιο «Αττίλας 2». Πριν ακόμα ξημερώσει, τουρκικά μαχητικά αερ
οσκάφη βομβαρδίζουν την Λευκωσία και την Αμμόχωστο. Ο τρόμος και ο πανικός ξανά σκορπάτε στον ήδη τρομαγμένο λαό.

Πριν από το μεσημέρι της 14ης Αυγούστου, τουρκικά τεθωρακισμένα άρματα και ισχυρό πεζικό ξεκινούν την προέλαση τους από την Λευκωσία, ανατολικά προς την Αμμόχωστο και δυτικά προς την Λεύκα. Η αντίσταση που θα αντιμετωπίσουν ελάχιστη και περιορίζεται σε μεμονωμένες ηρωικές προσπάθειες αντίστασης, όπως του αείμνηστου Ταγματάρχη Τάσου Μάρκου με τους στρατιώτες του στην Μια Μηλιά. Η ανίκανη πολιτική μάστιγα που βασανίζει αιώνια τον τόπο μας, επιβεβαιώθηκε με το χειρότερο τρόπο το ξημέρωμα της 14ης Αυγούστου. Οι νέες κυβερνήσεις που ανέλαβαν σε Ελλάδα και Κύπρο μετά την πρώτη φάση της εισβολής (24 Ιουλίου), φάνηκαν και αυτές εγκληματικά ανεπαρκείς, αφού δεν προετοιμάστηκαν καθόλου για την αναμενόμενη δεύτερη επέλαση των τούρκων.

Στις 15 του Αυγούστου, τα στρατεύματα του «Αττίλα» μπαίνουν στην Αμμόχωστο, στις 16 του Αυγούστου ο «Αττίλας 2» ολοκληρώνεται με την κατάληψη της Μόρφου, ενώ η Λευκωσία παραμένει ελεύθερη μετά από τις επικές μάχες στο στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ, στην περιοχή του αεροδρομίου. Οι Τούρκοι, έχοντας πετύχει τους στρατιωτικούς τους σκοπούς, δέχονται κατάπαυση του πυρός στις 6 το απόγευμα της 16ης του Αυγούστου 1974. Με την κατάπαυση του πυρός, ο Κυπριακός Ελληνισμός μετρά τις πληγές του. 37% του κυπριακού εδάφους, υπό τουρκική κατοχή. Περίπου 4,000 Έλληνες στρατιώτες και άμαχοι πολίτες νεκροί. 1619 αγνοούμενοι και 200,000 ξεριζώνονται και γίνονται πρόσφυγες στην ίδια τους την πατρίδα. Τεράστιες ήταν και οι ζημιές στην οικονομία, αφού οι τούρκοι κατακτούν το μεγαλύτερο μέρος του ορυκτού πλούτου και της καλλιεργήσιμης γης του νησιού.

Με το πέρας της δεύτερης φάσης της εισβολής, ολοκληρώνεται το προμελετημένο έγκλημα της Τουρκίας σε βάρος της Κύπρου. Η ίδια η Τουρκία καταργεί τον μύθο περί «ειρηνικής επέμβασης για την προστασία των τουρκοκυπρίων» με την δεύτερη φάση, αφού ο πραγματικός της στόχος ήταν η κατάληψη των εδαφών μας. Εδώ και 40 τώρα χρόνια, η υπό ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση, Τουρκία, αγνοεί τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών, τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ αλλά και του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, που απαιτούν το σεβασμό της κυριαρχίας, της ανεξαρτησίας και της εδαφικής ακεραιότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας. Από την άλλη, το 1983 ο Ντενκτάς ανακήρυξε το ψευδοκράτος («Τ.Δ.Β.Κ.») και από τότε συνεχίζεται ο εποικισμός των κατεχόμενων εδαφών, με προφανή στόχο την αλλοίωση του δημογραφικού χαρακτήρα της Κύπρου και την εδραίωση της διχοτόμησης.

Ακάθεκτοι οι τούρκοι, αφού τελείωσαν και με την δεύτερη φάση του σχεδίου τους, προχώρησαν στην τρίτη (δεύτερη ουσιαστικά) φάση του, για ομοσπονδοποίηση της Κύπρου και έλεγχο ολόκληρου του νησιού. Με αξιόπιστους σύμμαχους τους, τα πιόνια των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στην πολιτική ηγεσία του τόπου, έχουν επιτύχει την επιβολή της διχοτομικής, Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, ως βάση λύσης για το κυπριακό, μετατοπίζοντας το πρόβλημα από παράνομη εισβολή και κατοχή σε δικοινοτικό, αποενοχοποιώντας έτσι την Τουρκία από τα διαχρονικά της εγκλήματα κατά της Πατρίδα μας. Είναι αδιανόητο η πολιτική μας ηγεσία να αποδέχεται τα τετελεσμένα της εισβολής και της κατοχής και να συμμερίζεται την άποψη πως το Κυπριακό είναι πρόβλημα δύο κοινοτήτων συνομιλώντας με τον δήθεν κατοχικό ηγέτη και όχι απευθείας με την Άγκυρα.

Η Ε.Κ.Φ. ΔΡΑΣΙΣ-Κ.Ε.Σ. προειδοποιεί για άλλη μια φορά ότι, τα ομοσπονδιακά σχέδια λύσης νομιμοποιούν την παράνομη συνεχιζόμενη κατοχή της Κύπρου από την Τουρκία, ενώ παραχωρεί νομική υπόσταση στο ψευδοκράτος. Ζητούμε την επανατοποθέτηση του Κυπριακού ως προβλήματος παράνομης εισβολής, συνεχιζόμενης κατοχής και εποικισμού. Τονίζουμε την αναγκαιότητα για άμεση αποχώρηση από τις δικοινοτικές συνομιλίες και το τραπέζι των διαπραγματεύσεων με τον παράνομα εκλεκλεγμένο κατοχικό ηγέτη. Απαιτούμε την καταδίκη της Τουρκίας για τα εγκλήματά της στην Κύπρο και την αποκατάσταση της δικαιοσύνης στην πατρίδα μας, την επιστροφή των Ελλήνων προσφύγων στις πατρογονικές τους εστίες , την αποχώρηση όλων των τουρκικών στρατευμάτων και την εκδίωξη όλων των Τούρκων εποίκων – εγκληματιών πολέμου.
Η Ε.Κ.Φ. ΔΡΑΣΙΣ-ΚΕΣ θα συνεχίζει τον αγώνα διαφώτισης που διεξάγει εδώ και 46 χρόνια στην Αθήνα και στην Κύπρο με μόνο σκοπό την Απελευθέρωση της Κύπρου.

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ – ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ Η ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ

Γραφείο Τύπου
Ε.Κ.Φ. ΔΡΑΣΙΣ-Κ.Ε.Σ.
Περισσότερα ...

Τρίτη 12 Αυγούστου 2014

Σολωμέ - Αναστάση, το οδόφραγμα θα σπάσει!


Στις αρχές του 1996 η Κυπριακή Ομοσπονδία Μοτοσικλετιστών (KOM) ανακοίνωσε την απόφασή της να οργανώσει τον Αύγουστο μεγαλειώδη αντικατοχική πορεία από το Βερολίνο στην Κερύνεια. Σύνθημα της πορείας ήταν «Απελευθέρωση η μόνη λύση».

H πορεία ξεκίνησε στις 2 Αυγούστου του 1996 από την πύλη του Βρανδεμβούργου στο Βερολίνο. Oι μοτοσικλετιστές ακολούθησαν μια μεγάλη διαδρομή μέσα από χώρες της Ευρώπης για να καταλήξουν στην Κύπρο στις 10Aυγούστου. Στην πορεία συμμετείχαν και ξένοι μοτοσικλετιστές. Σε κάθε σταθμό που έκαναν πραγματοποιούσαν διασκέψεις Τύπου όπου οι εκπρόσωποί τους ανέλυαν τους στόχους της πορείας. Στις διασκέψεις Τύπου έκαναν αναφορά για την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από την Τουρκία. Στη διαδρομή συνάντησαν αρκετά προβλήματα. Ωστόσο τίποτε δεν τους λύγιζε μπροστά στην απόφασή τους να πραγματοποιήσουν τη μεγάλη αυτή πορεία.

Στις 11 Αυγούστου επτά χιλιάδες μοτοσικλετιστές θα πραγματοποιούσαν την αντικατοχική πορεία προς την Κερύνεια. Oι Τούρκοι απειλούσαν ότι θα άνοιγαν πυρ και αυτό ανησυχούσε τις αρχές της Κυπριακής Δημοκρατίας. Από την 1η Αυγούστου η πορεία απασχολούσε το Εθνικό Συμβούλιο και τα άλλα σώματα της κυβέρνησης.

Από την άλλη πλευρά, το κατοχικό καθεστώς ετοιμαζόταν να κτυπήσει και αν χρειαζόταν να προκαλέσει και νέα συμφορά. Το κατοχικό καθεστώς πήρε επιπρόσθετα μέτρα στη γραμμή αντιπαράταξης. Παράλληλα, είχαν δοθεί εντολές να πυροβολούνται όσοι επιχειρούσαν να περάσουν στα κατεχόμενα. Το ενδεχόμενο κατάληψης της νεκρής ζώνης από τους Τούρκους ανησυχούσε την κυπριακή κυβέρνηση που προσπαθούσε με κάθε τρόπο να ματαιώσει την πορεία δείχνοντας ανήμπορη για άλλη μια φορά να χειριστεί σοβαρά θέματα. Τελικά, όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, τα «επιπρόσθετα μέτρα» ήταν οι αγέλες των γκρίζων λύκων. Η κατάληψη της νεκρής ζώνης ήταν ανυπόστατες πληροφορίες, μάλλον φήμες, αφού στις 14 Αυγούστου, όταν οι Αττίλες άνοιξαν πυρ κατά του Σολωμού και των διαδηλωτών, και είχαν την ευκαιρία να καταλάβουν τη νεκρή ζώνη δεν προχώρησαν ούτε εκατοστό.

Oι μοτοσικλετιστές ήταν αποφασισμένοι να πραγματοποιήσουν την πορεία και να φθάσουν τελικά στην Κερύνεια. Όλοι ενωμένοι δήλωναν ότι σε καμιά περίπτωση δεν είχαν πρόθεση να συγκρουστούν ούτε με την Αστυνομία, αλλά ούτε και με τα Ηνωμένα Έθνη και ότι η πορεία τους ήταν ειρηνική. Είχαν εξάλλου ταξιδέψει σε ολόκληρη την Ευρώπη και δεν μπορούσαν να ακυρώσουν το τελευταίο μέρος της πορείας που θα απεδείκνυε και έμπρακτα ότι, ναι, πραγματικά στην Κύπρο υπάρχει κατοχή και παραβίαση βασικότατων ανθρωπίνων δικαιωμάτων

Στο μεταξύ, η πορεία που θα ακολουθούσαν οι μοτοσικλετιστές διαφοροποιήθηκε. Θα ξεκινούσαν από τη Δερύνεια και θα πορεύονταν κατά μήκος της γραμμής αντιπαράταξης, αποφεύγοντας τις Βρετανικές Βάσεις. Ακολούθως μια ομάδα μαζί με ξένους θα μετέβαινε στην Πύλα και όλοι οι μοτοσικλετιστές θα κατευθύνονταν προς την Aθηένου, όπου θα επέδιδαν ψήφισμα στα Ηνωμένα Έθνη. Τέλος, θα πορεύονταν στη Λευκωσία όπου θα επιχειρούσαν μετάβαση στην Κερύνεια από το Λήδρα Πάλας, μετάβαση στην Αμμόχωστο από τον κυκλικό κόμβο του «Mπάτα» και μετάβαση στη Mόρφου από τον κυκλικό κόμβο Kολοκασίδη.

H μέρα έφτασε και εκατοντάδες μοτοσικλετιστές άρχισαν από το πρωί να συρρέουν στο Λευκόθεο Αθλητικό Κέντρο στη Λευκωσία. Παρόντες ήταν και οι 200 Ευρωπαίοι μοτοσικλετιστές που είχαν έλθει στην Κύπρο. Ωστόσο, μετά από συνάντηση που είχε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Γλαύκος Κληρίδης, με τον Πρόεδρο και το Συμβούλιο της Ομοσπονδίας των Μοτοσικλετιστών, η πορεία ματαιώθηκε. Όπως δήλωσε ο πρόεδρος της ομοσπονδίας, Γιώργος Xατζηκώστας, σύμφωνα με ό,τι του είχε αναφέρει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, η Κύπρος ετίθετο σε κίνδυνο με προέλαση των Τούρκων. Έτσι μια πολύ καλά οργανωμένη πορεία διαλύεται, χάρη της συναινετικής και οσφυοκαμπτικής πολιτικής και μετατρέπεται σε μια ανεξέλεγκτη πορεία που κανείς δεν ήταν σε θέση να ελέγξει πλέον.

H κατάσταση ξέφυγε από τα οργανωμένα πλαίσια. Oι μοτοσικλετιστές άρχισαν να κινούνται προς διάφορες κατευθύνσεις. Tα πρώτα μικροεπεισόδια σημειώθηκαν στο ΣOΠAZ, στη Λευκωσία. Oι διαδηλωτές πέρασαν στη νεκρή ζώνη. Oι κατοχικές δυνάμεις άναψαν φωτιά για να τους απομακρύνουν. Στη Δερύνεια η κατάσταση ήταν χειρότερη, αφού άρχισαν οι συγκρούσεις για να εξελιχθούν στη συνέχεια σε δραματικές. Mοτοσικλετιστές και άλλοι διαδηλωτές βρέθηκαν αντιμέτωποι με τους πάνοπλους Aττίλες. Eκεί ήταν και οι κουβαλητοί του Nτενκτάς, γκρίζοι λύκοι. O πετροπόλεμος δεν άργησε να αρχίσει. Kαι τότε έγινε το μεγάλο έγκλημα.

O Tάσος Ισαάκ, στην προσπάθειά του να βοηθήσει έναν άλλον Eλληνοκύπριο, τον οποίο κτυπούσαν οι Τούρκοι, δέχθηκε επίθεση και έπεσε στο χώμα. Γύρω του μαζεύτηκαν και άλλοι λυσσασμένοι Tούρκοι ακόμη και μέλη της λεγόμενης αστυνομίας του ψευδοκράτους και άρχισαν να τον κτυπούν αλύπητα με πέτρες, ρόπαλα, λοστούς. Μέλη της Ειρηνευτικής Δύναμης παρακολουθούσαν αμέτοχοι. Tον κτυπούσαν και τον κλοτσούσαν στο κεφάλι μέχρι που ο ήρωας Tάσος Iσαάκ άφησε την τελευταία του πνοή, λίγα μέτρα μακριά από την πολυαγαπημένη του Αμμόχωστο.

Καθοδηγητής της δολοφονικής δράσης εναντίον του Tάσου Ισαάκ ήταν ο αρχηγός του παραρτήματος των Γκρίζων Λύκων στα κατεχόμενα, Mεχμέτ Aρσλάν. Tο άψυχο κορμί του Tάσου μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο Παραλιμνίου όπου τρεις μέρες αργότερα έγινε η κηδεία. O Tάσος Ισαάκ, 24 χρονών, από το Παραλίμνι, εγκαταλείψει σύζυγο, γονείς και αδελφές. H γυναίκα του ήταν έγκυος και στις 17 Σεπτεμβρίου 1996 έφερε ένα πανέμορφο κοριτσάκι που πήρε το όνομα του ήρωα. Tο μέλλον της μικρής Αναστασίας προδιαγραφόταν πριν καλά καλά γεννηθεί. Ποτέ της, όμως, δε θα γνώριζε τον ήρωα πατέρα της.

Tην ημέρα της κηδείας του Tάσου Ισαάκ, στις 14 Αυγούστου, ημέρα κατάληψης της Αμμοχώστου, ξεκινούσε για την αθανασία ένας άλλος ήρωας. Είχε ορκιστεί για εκδίκηση και τίποτε δεν τον σταματούσε. Όταν τελείωσε η κηδεία, ομάδα από διαδηλωτές κατευθύνθηκαν προς το οδόφραγμα της Δερύνειας για να εναποθέσουν στεφάνια και λουλούδια στο χώρο της θυσίας του Tάσου Ισαάκ. Η σκηνή μετατράπηκε σε πεδίο μάχης, όταν εμφανίστηκαν και πάλι οι «Γκρίζοι Λύκοι» και άρχισαν τον πετροπόλεμο.

Ξαφνικά ξεπετάχτηκε μπροστά από τους διαδηλωτές ο Σολωμός Σολωμού και ξεφεύγοντας από τα χέρια των Ειρηνευτών ανέβηκε στον ιστό για να κατεβάσει την τουρκική σημαία. Μόλις τον είδαν οι άλλοι διαδηλωτές ακούστηκε μια φωνή «Ρε μην πηγαίνεις κοντά. Έλα έξω ρε μαλάκα. Θα σου ρίξουνε». Ο Σολωμός όμως ήταν αποφασισμένος. Τώρα ή ποτέ και άρχισε να σκαρφαλώνει στον ιστό με το τσιγάρο στα χείλη. Oι Τούρκοι άρχισαν να τον πυροβολούν, μέχρι που ο Σολωμός Σολωμού έπεσε νεκρός από σφαίρα στο λαιμό. Στη συνέχεια άρχισαν να ρίχνουν προς τους διαδηλωτές. Oι εθνοφρουροί πήραν θέση μάχης. H σορός του Σολωμού απομακρύνθηκε από την περιοχή. Αρκετά άτομα τραυματίστηκαν από τις σφαίρες των Τούρκων. Ένας από τους δολοφόνους του Σολωμού Σολωμού, ήταν και ο Kενάν Aκίν, έποικος, πρώην αξιωματικός του τουρκικού στρατού και πράκτορας των Τουρκικών Μυστικών Δυνάμεων.
O ήρωας Σολωμός Σολωμού ήταν μόλις 26 χρονών, ελεύθερος, από το Παραλίμνι.

Δύο μήνες μετά από τις άγριες δολοφονίες η Αστυνομία εξέδωσε εντάλματα σύλληψης των δολοφόνων του Σολωμού Σολωμού και του Tάσου Ισαάκ, ενώ ζητήθηκε βοήθεια για τη σύλληψή τους από την Iντερπόλ. Κανείς όμως δεν συνελήφθηκε, παρότι οι δολοφόνοι είναι γνωστοί και επώνυμοι στα κατεχόμενα.

Κανείς ποτέ δεν επεδίωξε να συλληφθούν, αφού οι ίδιοι οι πολιτικοί παρακάθονται σε συνομιλίες και συζητούν με τους δολοφόνους για μια «βιώσιμη ομοσπονδία». Λένε ότι καμία άλλη λύση δεν είναι εφικτή και σώφρον. Ο Τάσος και ο Σολωμός επιβεβαιώνουν τη ρήση του Θουκυδίδη «το σώφρον, του ανάνδρου πρόσχημα» και δείχνουν άλλο δρόμο. Τον δύσκολο. Που περνά μέσα από το συρματόπλεγμα και πάνω από τους ιστούς με την ημισέληνο. Αυτό που αρμόζει στους αγωνιστές.

ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ Η ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ.


Γραφείο Τύπου

Ε.Κ.Φ. ΔΡΑΣΙΣ-Κ.Ε.Σ.
Περισσότερα ...

Επέτειος Μνήμης των Ηρώων Ανδρέα Ζάκου, Ιάκωβου Πατάτσου και Χαρίλαου Μιχαήλ


Φέτος συμπληρώνονται 58 χρόνια, από τις 9 Αυγούστου 1956 όπου με ελληνική περηφάνια και παλικαριά οι Ανδρέας Ζάκος , Ιάκωβος Πατάτσος, και Χαρίλαος Μιχαήλ ανέβηκαν στο ικρίωμα της αγχόνης, περνώντας και αυτοί με τη σειρά τους στην Αθανασία, αναδεικνύοντας πρότυπα ηρώων για τις παρούσες αλλά και τις μέλλουσες γενεές.


Ανδρέας Ζάκος
Ο Ανδρέας Ζάκος φοίτησε στο δημοτικό σχολείο Λεύκας και στο Παγκύπριο Γυμνάσιο Λευκωσίας και αποφοίτησε από την Ελληνική Σχολή Σολέας. Από παιδί του άρεσε να μελοποιεί στίχους, εκφράζοντας έτσι το πηγαίο μουσικό αίσθημα που τον διέκρινε. Ήταν αγνός και ενθουσιώδης ιδεολόγος. Φιλοσοφούσε τη ζωή, λέγοντας ότι, αν είναι να προσφέρει ο άνθρωπος τη ζωή του για τα πιστεύω του, αξίζει να το κάνει ενόσω είναι νέος. Εργαζόταν ως σχεδιαστής στην Κυπριακή Μεταλλευτική Εταιρεία. Αγωνίστηκε σκληρά για τα δίκαια των εργαζομένων και πέτυχε, με τις προσπάθειές του, να συντονίσει τις δραστηριότητες των εθνικοφρόνων σωματείων των γύρω χωριών για εθνική δράση. Η εθνική του προσφορά ξεκίνησε αμέσως μετά το 1950 με ενέργειες που αποσκοπούσαν στην τόνωση του εθνικού φρονήματος του λαού. Ο μεγαλύτερός του αδελφός Γεώργιος υπήρξε ένας από τους πυρήνες της ΠΕΟΝ, μια από τις προεπαναστατικές ενέργειες της οποίας ήταν και η δολιοφθορά στα ηλεκτροφόρα καλώδια της Αρχής Ηλεκτρισμού, με αποτέλεσμα τη συσκότιση της Λευκωσίας και τη διάλυση των εορταστικών εκδηλώσεων για τη στέψη της βασίλισσας Ελισάβετ στο Κυβερνείο το Μάιο 1953. Ο Γιώργος προσπαθούσε να κρατήσει μακριά από τα μυστικά της Οργάνωσης το φλογερό αδελφό του Ανδρέα, ο οποίος όμως εντάχθηκε στην ΕΟΚΑ με το ξεκίνημα του αγώνα και όργωσε την περιοχή Λεύκας-Πύργου, ετοίμασε κρησφύγετα και στρατολόγησε άνδρες ως μέλη της ΕΟΚΑ. Για να μπορεί απερίσπαστα να προσφέρει τις υπηρεσίες του στον αγώνα, ο Ανδρέας κατέφυγε σε ανταρτική ομάδα στην περιοχή της Γαληνής, όπου επιδόθηκε σε αναγνωρίσεις στόχων για μελλοντικές επιθέσεις και δολιοφθορές, σύμφωνα με οδηγίες του Αρχηγού Διγενή. Στην επίθεση της 15ης Δεκεμβρίου 1955 στην τοποθεσία Μερσινάκι, κατά την οποία έπεσε ο Χαράλαμπος Μούσκος, ο Ανδρέας Ζάκος συνελήφθη πληγωμένος μαζί με το Χαρίλαο Μιχαήλ, καταδικάστηκαν σε θάνατο και απαγχονίστηκαν στις Κεντρικές Φυλακές Λευκωσίας μαζί με τον Ιάκωβο Πατάτσο. Ως τελευταία χάρη, πριν από τον απαγχονισμό του, ζήτησε και άκουσε μουσική Μπαχ και Μπετόβεν. 

Γράφει σχετικά στον αδελφό του Γιώργο: "Η ώρα του θανάτου πλησιάζει, μα στην ψυχή μας φωλιάζει ηρεμία. Τη στιγμή αυτή ακούμε την Ηρωική Συμφωνία του Μπετόβεν. Στη θέση που βρισκόμαστε τώρα ούτε με το μικροσκόπιο δεν μπορούμε να ανακαλύψουμε πού υπάρχει τραγωδία στο θάνατο..."


Ιάκωβος Πατάτσος 
Ο Ιάκωβος Πατάτσος τελείωσε το δημοτικό σχολείο "Ελένειο" στη Λευκωσία και ήταν απόφοιτος της Σχολής Σαμουήλ. Εργαζόταν ως γραφέας στον Οίκο Παρασκευαΐδη. Ήταν μέλος της ΟΧΕΝ και εντάχθηκε στον Αγώνα πριν από το 1955. Με την έναρξη του αγώνα κατατάχθηκε σε ομάδες ρίψης βομβών και αργότερα στο εκτελεστικό Λευκωσίας. Λόγω όμως των θρησκευτικών του πεποιθήσεων προβληματιζόταν να λάβει μέρος σε εκτελέσεις. Η δράση του στον αγώνα συνταυτιζόταν με τη θρησκεία και ό,τι έκαμνε το έκαμνε, επειδή πίστευε ότι και η ελευθερία είναι δώρο του Θεού. Τον Ιανουάριο του 1956 συνεργάστηκε με το Σταύρο Στυλιανίδη και άλλα στελέχη της ΕΟΚΑ στην κατασκευή και τοποθέτηση βόμβας στις 20 Μαρτίου 1956 στο κρεβάτι του Κυβερνήτη Χάρντιγκ. Στις 23 Απριλίου 1956 ανέλαβε με το συναγωνιστή του Γεώργιο Παλαιολόγο την εκτέλεση ενός προδότη αστυνομικού, εναντίον του οποίου έγινε και προηγουμένως ανεπιτυχής απόπειρα. Η επίθεση έγινε έξω από τον κεντρικό αστυνομικό σταθμό Σεραγίου Λευκωσίας. Η προσπάθεια απέτυχε και ο Ιάκωβος, που έπεσε από το ποδήλατό του βρέθηκε στο στόχαστρο Τούρκου ειδικού χωροφύλακα. Δεύτερος Τούρκος αστυνομικός, ο Νιχάτ Βασίφ, άρπαξε τον Ιάκωβο, οπότε ο Παλαιολόγος πυροβόλησε θανάσιμα τον Νιχάτ και τον ελευθέρωσε. Στη συνέχεια όμως το πλήθος των Τουρκοκυπρίων που προσέτρεξε τον ακινητοποίησε και συνελήφθη. Ο Παλαιολόγος κατέφυγε στο αντάρτικο και ο Πατάτσος κατηγορήθηκε για την εκτέλεση του Νιχάτ και οδηγήθηκε στην αγχόνη. Κατά τη διάρκεια της ολιγόμηνης κράτησής του στα κελιά των μελλοθανάτων τόνωνε με τη θρησκευτική του πίστη τους άλλους κατάδικους, δημιουργώντας ατμόσφαιρα κατάνυξης και πνευματικής ανάτασης. 

Η βαθιά του θρησκευτικότητα αντανακλάται και στην τελευταία του επιστολή προς τη μητέρα του στην οποία έγραφε : "Αγαπημένη μου μητέρα, Χαίρε. Ευρίσκομαι μεταξύ αγγέλων. Το πνεύμα μου φτερουγίζει γύρω από το θρόνο του Κυρίου. Θέλω να χαίρεις όπως κι εγώ..."


Χαρίλαος Μιχαήλ
Ο Χαρίλαος Μιχαήλ τελείωσε το δημοτικό σχολείο Γαληνής και εργαζόταν στην Κυπριακή Μεταλλευτική Εταιρεία. Εντάχθηκε στον αγώνα της ΕΟΚΑ και υπηρέτησε μαζί με τα αδέλφια του και τον πατέρα του. Είχαν διασυνδέσεις με την ανταρτική ομάδα του Μάρκου Δράκου. Ήταν αχώριστος φίλος και στενός συνεργάτης του Ανδρέα Ζάκου με τον οποίο κατέφυγε στο αντάρτικο στις 17 Νοεμβρίου 1955, επανδρώνοντας ανταρτική ομάδα στην περιοχή Γαληνής, αφού είχαν στο μεταξύ κατασκευάσει κρησφύγετα και λημέρια στην ορεινή αυτή περιοχή. Σε ένα μήνα, στις 15 Δεκεμβρίου 1955, η ομάδα τους συνενώθηκε με την ομάδα του Μάρκου Δράκου για την ενέδρα στο Μερσινάκι, στο 38ο μίλι του δρόμου Λευκωσίας-Κάτω Πύργου, κοντά στους αρχαίους Σόλους. Στην επίθεση οι ήρωες της ΕΟΚΑ Χαρίλαος Μιχαήλ, Ανδρέας Ζάκος, Χαράλαμπος Μούσκος και Μάρκος Δράκος, μαζί με τέσσερις άλλους συναγωνιστές τους, βρέθηκαν αντιμέτωποι με τον εμπειροπόλεμο ταγματάρχη Κουμπ του αγγλικού στρατού και το δεκανέα Μόρουμ, ο οποίος σκοτώθηκε. Σκοτώθηκε επίσης και ο Χαράλαμπος Μούσκος. Ο Ανδρέας Ζάκος συνελήφθη βαριά τραυματισμένος. Μαζί του συνελήφθη και ο Χαρίλαος Μιχαήλ, ο οποίος δεν θέλησε να εγκαταλείψει τραυματισμένο το φίλο του. Και οι δυο τους καταδικάστηκαν σε θάνατο και εκτελέστηκαν μαζί με τον Ιάκωβο Πατάτσο την Πέμπτη, 9 Αυγούστου 1956.


Το βράδυ της Τετάρτης, 8 Αυγούστου, λίγες μόνο ώρες πριν από την εκτέλεσή του, καλοδέχτηκε τη μάνα και τον πατέρα του στις Κεντρικές Φυλακές Λευκωσίας με το τραγούδι "Ξύπνα καημένε μου Ραγιά" και τους αποχαιρέτησε με αυτά τα λόγια :

" Έχω το θάρρος να πατήσω την αγχόνη, πατέρα. Εσύ, μάνα, να το έχεις ευχαρίστηση και να το κρατείς καύχημα που πεθαίνω για την πατρίδα." Το ψυχικό σθένος με το οποίο αντιμετώπισε το θάνατο φαίνεται και στις δυο του επιστολές που έγραψε λίγο πριν από την εκτέλεσή του στις 7 και 8 Αυγούστου 1956.

Γραφείο Τύπου


Ε.Κ.Φ. ΔΡΑΣΙΣ-Κ.Ε.Σ.
Περισσότερα ...

Πέμπτη 7 Αυγούστου 2014

Αγωγή του πολίτη ή χειραγώγηση του πολίτη;


Στις 5 Αυγούστου πραγματοποιήθηκε συνάντηση μεταξύ ΕΦΕΚ Αθήνας και Υπουργού Παιδείας κ.Καδή, με σκοπό την επίλυση κάποιων προβλημάτων που απασχολούν τους φοιτητές. Ως Ε.Κ.Φ ΔΡΑΣΙΣ-ΚΕΣ ζητήσαμε να συζητηθεί το θέμα της διδασκαλίας της Ομοσπονδίας στα σχολεία. Ο κύριος Υπουργός πήρε πρώτος τον λόγο και μας διαβεβαίωσε ότι δεν τίθεται θέμα διδασκαλίας της Ομοσπονδίας, αλλά εμπλουτισμός της ύλης του μαθήματος της Αγωγής του Πολίτη σχετικά με τα πολιτικά συστήματα.

Ακολούθως, μετά από ερώτηση που θέσαμε στον κύριο Υπουργό κατά πόσο η διδασκαλία της Ομοσπονδίας θα έχει την ίδια βαρύτητα με την διδασκαλία του Ενιαίου κράτους και της Συνομοσπονδίας για παράδειγμα, ο κ.Καδής απάντησε ως εξής: ‘’Εννοείται ότι η διδασκαλία όλων των πολιτικών συστημάτων θα γίνεται στον ίδιο βαθμό, όμως επειδή βλέπω που πάει η ερώτησή σου να σε διαβεβαιώσω ότι η μεταρρύθμιση ουδεμία σχέση έχει με το κυπριακό πρόβλημα.’’

Στη συνέχεια χωρίς να μας δοθεί η ευκαιρία για περαιτέρω ερωτήσεις προχώρησε βιαστικά στο επόμενο θέμα! Κατανοητά τα όσα ειπώθηκαν από τον κύριο Υπουργό, αλλά επιτρέψτε μας να έχουμε τις αμφιβολίες μας. Ο λόγος είναι απλός... Πρόσφατα, ο Κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος και πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Παιδείας Νίκος Τορναρίτης σε δελτίο ειδήσεων τηλεοπτικού καναλιού δήλωνε σχετικά με τη συγκεκριμένη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση ότι: ‘’Εγώ προσωπικά θέλω μαθητές ενημερωμένους, θέλω μαθητές με κριτική σκέψη και άποψη, θέλω μαθητές που να γνωρίζουν την κρίσιμη ώρα τι θα πουν σε σχέση με την όποια πρόταση για επίλυση του κυπριακού προβλήματος… Δεν πρέπει να γνωρίζουν οι μαθητές τα υπέρ και τα κατά της Ομοσπονδίας; Και αυτά δεν θα τα ανακαλύψουμε, αυτά υπάρχουν!’’

Εμείς διερωτόμαστε τελικά, ποιανού τα λόγια αντικατοπτρίζουν την πραγματικότητα; Είναι ξεκάθαρο ότι ο κύριος Τορναρίτης επιδιώκει να διαμορφώσει την ομοσπονδιακή συνείδηση όπως λέει και ο ίδιος μέσω αυτής της μεταρρύθμισης. Προφανώς κύριε Τορναρίτη τα προβλήματα της Ομοσπονδίας είναι υπαρκτά και όποιος δεν τα βλέπει εθελοτυφλεί. Άραγε θα διδάσκεται στον μαθητή ότι η ‘’εφικτή’’ λύση της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας είναι ρατσιστική, άδικη, απάνθρωπη και δυσλειτουργική; Κύριε Υπουργέ τα λόγια σας που ως ‘’έπεα πτερόεντα’’ έχουν μοναδικό σκοπό να δικαιολογήσουν την πολιτική του κόμματός σας και της κυβέρνησης, μας αηδιάζουν.

Εμείς οι ‘’απορριπτικοί’’ που βλέπουμε το Κυπριακό ως πρόβλημα παράνομης εισβολής και συνεχιζόμενης κατοχής αλλά και ζήτημα καταπάτησης των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, είμαστε κάθετα αντίθετοι με τη συγκεκριμένη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση όποια και αν είναι η δικαιολογία. Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι με την απαραίτητη καθοδήγηση, πολιτικοί ασχέτου κομματικής σφραγίδας είναι ενωμένοι για το ξεπούλημα της πατρίδας μας. Όσο για αυτούς… ‘’Η νίκη θα είναι δική μας, αν βασιλεύση εις την ακαρδίαν μας μόνο το αίσθημα το ελληνικό. Ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης.’’


Μιχάλης Κακότας
3ο Έτος
Μηχανολόγος Μηχανικός
Περισσότερα ...

Αντικατοχική Πορεία Καταδίκης του Ψευδοκράτους 15/11/2019

Ένωση Κυπρίων Φοιτητών Αθήνας-Πειραιά ΔΡΑΣΙΣ-Κ.Ε.Σ.