ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ

Αρθρα

Δελτια Τυπου

Ανακοινωσεις

Εκδηλωσεις

Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου 2016

Χαράλαμπος Μούσκος: Ο πρώτος νεκρός σε πεδίο της μάχης



Ο Χαράλαμπος Μούσκος γεννήθηκε στο χωριό Παναγιά, της επαρχίας Πάφου, στις 19 Μαΐου 1932. Γονείς του ήταν ο Γεώργιος και η Αναστασία Μούσκου, είχε έξι αδερφές, την Κυριακού, την Μαρία, την Καλλισθένη, την Ορθοδοξία, την Κλεοπάτρα και την Φανή.

Ο Χαράλαμπος Μούσκος τελείωσε το δημοτικό σχολείο Παναγιάς και το Ελληνικό Γυμνάσιο Πάφου. Μετά από ειδική εκπαίδευση στην Ελλάδα, διορίστηκε διευθυντής του τυπογραφείου της Αρχιεπισκοπής, στο οποίο τυπώνονταν και τα πρώτα φυλλάδια και έντυπα του αγώνα. Παράλληλα δρούσε ως στέλεχος των οργανώσεων ΠΕΟΝ και ΟΧΕΝ. Με την έναρξη της ένοπλης δράσης της ΕΟΚΑ, ο Μούσκος ήταν ένας από τους πέντε πρώτους ομαδάρχες των ομάδων δολιοφθορέων Λευκωσίας και ερχόταν σε άμεση επαφή με τον αρχηγό Διγενή.

Η ομάδα του, με αρχηγό τον ίδιο, έλαβε ενεργό μέρος τη νύκτα της 1ης Απριλίου 1955 σε επίθεση στην Αρχιγραμματεία. Αργότερα προδόθηκε, αλλά διέφυγε τη σύλληψη και βγήκε αντάρτης στα βουνά. Ήταν ο πρώτος που κατέφυγε στο αντάρτικο στον Κύκκο, όπου έφθασαν και άλλοι στη συνέχεια, για να αποτελέσουν την πρώτη ανταρτική ομάδα με την επωνυμία "Ουρανός" και με αρχηγό το Μάρκο Δράκο.

Στις 15 Δεκεμβρίου 1955 ο Χαράλαμπος Μούσκος μαζί με τους συναγωνιστές του ήρωες Μάρκο Δράκο, Ανδρέα Ζάκο, Χαρίλαο Μιχαήλ και άλλους τέσσερις έστησαν ενέδρα εναντίον Άγγλων στην τοποθεσία Μερσινάκι κοντά στους αρχαίους Σόλους. Στη μάχη που ακολούθησε έπεσε ο Χαράλαμπος Μούσκος και φονεύθηκε ένας Άγγλος στρατιώτης. Είναι ο πρώτος αγωνιστής της ΕΟΚΑ που έπεσε σε μάχη. Δίπλα του συνελήφθησαν βαριά τραυματισμένοι οι Ανδρέας Ζάκος και Χαρίλαος Μιχαήλ, ενώ ο Μάρκος Δράκος διέφυγε τραυματισμένος στο κεφάλι.

Η μάχη στο Μερσινάκι.
Στις 15 Δεκεμβρίου 1955 σημειώθηκε μια δραματική σύγκρουση της ομάδας του Μάρκου Δράκου με τον εχθρό. Στην τοποθεσία Μερσινάκι στο δρόμο Ξερού-Πόλης Χρυσοχούς, κοντά στους Αρχαίους Σόλους, ο Μάρκος Δρακός μαζί με τους Χαράλαμπο Μούσκο, Ανδρέα Ζάκο, Χαρίλαο Μιχαήλ, Νίκο Ιωάννου, Ανδρέα Πολυβίου και 3 άλλους αγωνιστές ετοίμαζαν ενέδρα εναντίον στρατιωτικής αυτοκινητοπομπής. Κατά το μεσημέρι ναρκοθέτησαν ένα γεφύρι και πήραν θέσεις στο διπλανό ύψωμα, περιμένοντας την ειδοποίηση από τον σηματοδότη. Ξαφνικά όμως, αντιλήφθηκαν ένα στρατιωτικό τζιπ να πλησιάζει και τότε άρχισαν να του βάλλουν. Το μικρό όχημα είχε διαφύγει της προσοχής του σηματοδότη με αποτέλεσμα να μην πυροδοτηθεί η νάρκη. Μετά τους πυροβολισμούς του Μάρκου Δράκου, Χαράλαμπου Μούσκου και Νίκου Ιωάννου και τις χειροβομβίδες του Ζάκου και ενός άλλου αγωνιστή, το όχημα έπεσε στο χανδάκι και ο στρατιωτικός του οδηγός σκοτώθηκε. Οι αγωνιστές βλέποντας το τζιπ ακινητοποιημένο νόμισαν ότι είχε σκοτωθεί και ο ο δεύτερος επιβάτης ο ταγματάρχης Brian Coombe. Έτσι προχώρησαν προς το αυτοκίνητο με πρόθεση να πάρουν τα όπλα των Άγγλων, αλλά ο Coombe, που άρχισε ήδη να ανηφορίζει, άρχισε να τους βάλλει. Ακολούθησε παρατεταμένη ανταλλαγή πυρών. Ξαφνικά εμφανίζεται μπροστά τους ο Εγγλέζος ταγματάρχης και τους καλεί να ρίψουν τα όπλα. Αυτοί αρνούνται να καταισχύνουν τα όπλα τα ιερά με την παράδοση και ο Εγγλέζος τους πυροβολεί. Οι σφαίρες του σκότωσαν τον 27χρονο Χαράλαμπο Μούσκο ξάδερφο του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ΄ και τραυμάτισαν τους Μάρκο Δράκο, Ανδρέα Ζάκο και Χαρίλαο Μιχαήλ.

Ο Μάρκος Δράκος με τραύμα στο κεφάλι παρακινεί τον Ζάκο να δοκιμάσουν να διαφύγουν, αλλά εκείνος του απαντά ότι ήταν τραυματισμένος και δεν μπορούσε να κινηθεί. Στη συνέχεια ο Μάρκος Δράκος επιχειρεί μόνος και κατορθώνει να διαφύγει, ενώ ο Ανδρέας Ζάκος και Χαρίλαος Μιχαήλ συλλαμβάνονται και φυλακίζονται. αφού στην περιοχή έφθασαν σημαντικές στρατιωτικές και αστυνομικές ενισχύσεις, οι οποίες βοήθησαν τον ταγματάρχη Coombe. Ο Χαρίλαος Μιχαήλ συνελήφθη, αν και δεν ήταν τραυματισμένος, γιατί δε θέλησε να φύγει και να αφήσει τον φίλο του τον Ανδρέα Ζάκο. Οι δύο φίλοι τελικά μετά από δίκη παρωδία απαγχονίστηκαν στις 9 Αυγούστου 1956...

 Η κηδεία του Ήρωα και η ασέβεια των κατακτητών...
Μόλις ο Διγενής πληροφορήθηκε από την αλληλογραφία τον ηρωικό θάνατο του Χαράλαμπου Μούσκου, τον τραυματισμό του Μάρκου Δράκου και τη σύλληψη των Ζάκου και Μιχαήλ, λυπήθηκε πολύ, αλλά ένοιωσε περήφανος γι΄ αυτούς. Αισθάνθηκε όμως, βαθιά ικανοποίηση όταν διάβασε από το κρησφύγετο του τα αισθήματα αμέριστης συμπαράστασης του Κυπριακού λαού προς τον αγώνα της ηρωικής ΕΟΚΑ. Το Σάββατο 17 Δεκεμβρίου ήταν η μέρα της κηδείας του Χαράλαμπου Μούσκου. Το φέρετρο του ηρωικού παλικαριού τυλιγμένο με τη Γαλανόλευκη και καλυμμένο με λουλούδια και στεφάνια, μεταφέρθηκε από το Νοσοκομείο της Παντάγιας στη Λευκωσία, συνοδευόμενο από νεκρική πομπή 5 χιλιομέτρων! Πλήθη λαού και στις δυο μεριές του δρόμου απ΄ όπου κι αν περνούσε το φέρετρο με τη σορό του Χαράλαμπου, γονάτιζαν και κάνοντας τον σταυρό τους ορκίζονταν Ένωση Ή Θάνατο. Με πείσμα αρνήθηκαν να υπακούσουν την απαγόρευση των Άγγλων να μην ακολουθήσουν το φέρετρο του ήρωα από την Εκκλησία της Φανερωμένης, όπου έγινε η νεκρώσιμη ακολουθία, προς το νέο κοιμητήριο Λευκωσίας, με αποτέλεσμα να προκληθούν αιματηρές συγκρούσεις στη Λευκωσία.

Παρά τις καταρρακτώδεις βροχές και τις αυστηρές προειδοποιήσεις της Αστυνομίας ο λαός τίμησε τον ήρωά του. Οι Βρετανοί δεν σεβάστηκαν ούτε τον νεκρό ούτε τα θρησκευτικά σύμβολα. Χρησιμοποίησαν βία, έριξαν δακρυγόνα και επιτέθηκαν με ρόπαλα κατά της νεκρικής πομπής. Συγκεκριμένα, μετά από την ακολουθία στην εκκλησία Φανερωμένης, και ενώ ο νεκρός, υπό δυνατή βροχή και στα χέρια συγγενών, φίλων και συναγωνιστών του μεταφερόταν στο κοιμητήριο, Άγγλοι στρατιώτες ανέκοψαν την πομπή στην Πλατεία Μεταξά (Ελευθερίας σήμερα) και προσπάθησαν να τη διαλύσουν. Για το σκοπό αυτό έριξαν δεκάδες δακρυγόνα, ο κόσμος σκορπίστηκε, οι μεταφέροντες το νεκρό κινδύνεψαν και, τελικά, πήραν τη σορό του από το φέρετρο και τρέχοντας τον απομάκρυναν και τον μετέφεραν στο κοιμητήριο, όπου και τον έθαψαν, σκεπάζοντάς τον με την ελληνική σημαία. Οι "δυνάμεις ασφαλείας" βλέποντας την αποφασιστικότητα του λαού να θάψει με τιμές τον ήρωά του, λύσσαξαν. Και αφού δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι άλλο για να αποτρέψουν την παλλαϊκή συγκέντρωση, ξέσπασαν στον τάφο του ήρωα.


Η γαλανόλευκη, που ενσάρκωνε την Ελλάδα, την οποία είχε πάντα στην καρδιά του και για την οποία αγωνιζόταν, αποτέλεσε το σάβανό του. Η Κύπρος μας σήμερα εξακολουθεί να δοκιμάζεται. Και σήμερα όπως και τότε, όπως και πάντα, η μαχητικότητα της νεολαίας είναι η μόνη σανίδα σωτηρίας. Ο Χαράλαμπος έπεσε ηρωικά αφήνοντας σ’ εμάς και στις επερχόμενες γενιές το δίδαγμα ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες. Όταν, μάλιστα, είναι Έλληνες, όπως ο Μούσκος, αφήνουν διαχρονική τη διδαχή ότι πρέπει να γίνουμε «πολλώ κάρρονες τούτων».



Περισσότερα ...

Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2016

11/12/1955: Θρυλική «Μάχη των Σπηλιών»


Σαν σήμερα 11/12/1955, ο Αυξεντίου σώζει τον Αρχηγό Γρίβα και τον Αγώνα, με την θρυλική «Μάχη των Σπηλιών».

Αγγλικός στρατός οδηγημένος από το χέρι της προδοσίας, πάτησε τα Σπήλια. Ανηφόρισε στα λημέρια όπου βρισκόταν το κρησφύγετο του αρχηγού. Πυκνή ομίχλη κάλυπτε την περιοχή και υπήρχαν στιγμές που η ορατότητα μηδενιζόταν. Εκείνη την ημέρα, έσωσε τον Αρχηγό και τον αγώνα Ο Θεός.

Ο Γρηγόρης Αυξεντίου ανάλαβε την κάλυψη των κινήσεων του Αρχηγού και των ανταρτών, που άρχισαν να μετακινούνται. Το μυαλό, και η τόλμη του Σταυραετού παρέσυραν τους Άγγλους σε μάχη αναμεταξύ τους. Ο Αυξεντίου πρόσεξε πως δυο ομάδες στρατιωτών κινούνταν στις απέναντι παρυφές τις χαράδρας. Με το αυτόματο του πυροβόλησε και προς τις δυο αντίθετες πλευρές, και ο ίδιος σαν βαρελάκι κατρακύλησε στο βάθος ενώ οι Άγγλοι άρχισαν να αλληλοπυροβολούνται σε μια άγρια μάχη αλληλοεξόντωσης.

Ο Αρχηγός, με το δάκτυλο στη σκανδάλη και έτοιμος να δώσει μάχη αν χρειαστεί, διολίσθησε με τους αντάρτες από τον κλοιό των Άγγλων και των ανιχνευτικών σκυλιών, άρχισε μια δραματική ορειβασία με αλλεπάλληλες επαφές με τον εχθρό σε απόσταση μερικών μόνο μέτρων, και με μύριες δυσκολίες και κινδύνους, προωθήθηκε στην Κακοπερτριά με πυξίδα τον Πολικό αστέρα, ενώ ο Αυξεντίου κατόρθωσε να διαφύγει στην Αγία Ειρήνη και στα Καννάβια, όπου διανυκτέρευσε στις εκκλησιές των χωρίων, και να φτάσει τελικά στα Λαγουδερά.

Γνωρίζοντας καλά ότι το ηθικό των στρατιωτών του εχθρού κατέπιπτε ραγδαία, ο Γρίβας εξέδωσε προκήρυξη, με αποδέκτες τους βρετανούς:

Άγγλοι στρατιώται,
«Η νίκη την οποίαν διατυμπανίζει ο στρατάρχης σας στα Σπήλια εναντίον των πατριωτών της ΕΟΚΑ, σας εστοίχισε περί τους 100 νεκρούς και τραυματίας, ενώ εις ημάς κανέναν. Επέσατε εις παγίδαν που εστήθη. Θα πάρετε και άλλα μαθήματα, εσείς και ο στρατάρχης σας, εάν εξακολουθήσετε να κτυπάτε τους Κυπρίους αγωνιστάς της ελευθερίας. Οι αρχηγοί σας, σας αποκρύπτουν τας πραγματικάς απωλείας σας. Συντόμως θα σας τας κοινοποιήσωμεν ημείς».

Περισσότερα ...

Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2016

Χριστόδουλος Σώζος: Ο Βουλευτής, ο Δήμαρχος,……ο ΗΡΩΑΣ!


Είναι στιγμές που ακόμη και η Ελληνική γλώσσα φαίνεται πολύ φτωχή για να περιγράψει κάποια πράγματα, για να εξιστορήσει πράξεις απαράμιλλης  αυτοθυσίας και γενναιότητας , για να αποδείξει ότι και οι σημερινοί έλληνες είναι στ’ αλήθεια  απόγονοι των Σαλαμινομάχων, των Μαραθωνομάχων των τριακόσιων του Λεωνίδα, του Αρχιεπισκόπου Κυπριανού , του Κολοκοτρώνη , του Ανδρούτσου και του Καραϊσκάκη. Μια τέτοια μορφή ήταν και ο Χριστόδουλος Σώζος!  Ποιος είναι αυτός θα αναρωτηθούν όμως οι περισσότεροι , τι έκανε , δεν τον γνωρίζουμε , δεν τον γράφουν τα σχολικά μας βιβλία , πότε δεν αναφέρθηκε το όνομα του σε κάποια σχολική μας γιορτή, ούτε μας τον έκανε γνωστό ο καθηγητής Ιστορίας! Πως όμως θα γίνει γνωστή μια τέτοια φυσιογνωμία στους σύγχρονους Ελληνόπαιδες της Κύπρου και όχι μόνον; ΔΕΝ είναι ούτε τραγουδιστής , ούτε μοντέλο , ούτε καν ποδοσφαιριστής! Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Χριστόδουλος Σώζος , γεννηθείς το 1872 στην Λεμεσό , αποθανών στις 6 Δεκεμβρίου του 1912 στον λόφο Προφήτης Ηλίας στο Μπιζάνι των Ιωαννίνων μαχόμενος υπέρ πίστεως και πατρίδος για την απελευθέρωση της πρωτεύουσας της Ηπείρου από τους Τουρκαλβανούς. Αυτά τα λίγα λόγια ας καταστούν ελάχιστος φόρος τιμής σε αυτούς που εθελοντικά έτρεξαν από το ανατολικότερο άκρο του Ελληνισμού την υπόδουλη στους Άγγλου αποικιοκράτες Κύπρο μας στο κάλεσμα του Έθνους για την απελευθέρωση της Μακεδονίας  και της Ηπείρου μας, καταστώντας  τους ιδίους όπως εύστοχα επισήμανε στο ομώνυμο του βιβλίο ο Πέτρος Παπαπολυβίου «Υπόδουλους Ελευθερωτές , Αδελφών Αλητρώτων» ! Στο πρόσωπο του Δημάρχου τότε (1912) Λεμεσού Χριστόδουλου Σώζου απεικονίζονται οι 4000 εθελοντικά καταταχθέντες στον Ελληνικό στρατό Κύπριοι που έδωσαν κάποιοι από αυτούς και την τελευταία ρανίδα του αίματος τους για την απελευθέρωση της μάνας τους!

Ο Χριστόδουλος Σώζος κατά τον ιστορικό Π. Παπαπολυβίου « ήταν η σημαντικότερη πολιτική φυσιογνωμία της εποχής του. Πρακτικός και πραγματιστής πολιτευτής, εργατικός και προοδευτικός δήμαρχος, ξεχώριζε γιατί ήταν από τους λίγους Κύπριους πολιτικούς των έργων και όχι των λόγων».Όμως  η σημαντικότερη πράξη της ζωής  του και αυτή που τον ξεχώρισε  από τους υπόλοιπους και τον πέρασε στην αθανασία ήταν η απόφαση του να καταταγεί εθελοντής και μάλιστα ως απλός στρατιώτης για να πολεμήσει στους βαλκανικούς πολέμους του 1912-13 μαζί με εκατοντάδες άλλους λεμεσιανούς νέους, δίδοντας το παράδειγμα ως πρώτος δημότης της πόλης του!

Ποιο κάτω θα αναφερθώ σε δυο περιστατικά που αναδεικνύουν το μεγαλείο αυτού του άγνωστου δυστυχώς στους Νεοέλληνες Ήρωα. Το πρώτο περιστατικό έλαβε χώρα στο λιμάνι της Λεμεσού ,όταν ο φίλος του ιατρός Ζαννέτος έτρεξε εκεί για να τον αποτρέψει να φύγει μυστικά ,λέγοντας του ότι  είναι λαϊκός ηγέτης  και οι υπηρεσίες του χρειάζονται στον τόπο, ο Σώζος του απάντησε περήφανα: «Πραγματικοί ηγέται δεν είναι εκείνοι που μονάχα υποκινούν τον λαόν αλλά εκείνοι που προκινδυνεύουν μαζί του». Ενώ το δεύτερο γεγονός που αποδεικνύει το ποιόν του ανθρώπου είναι όταν έφτασε στην Αθήνα και τον δέχθηκε ο Πρωθυπουργός Ελ. Βενιζέλος , εκεί ο Ήρωας παρά το ότι του προτάθηκε θέση σε επιτελικό γραφείο αυτός ΑΠΑΙΤΗΣΕ να τοποθετηθεί σε μάχιμη μονάδα!!! Υπηρέτησε στην άρτι ελευθερωθείσα Θεσσαλονίκη, πολέμησε στους Αγίους Σαράντα και στο Δέλβινο της Βορείου Ηπείρου και θυσιάστηκε μαχόμενος, ως απλός τυφεκιοφόρος, στις 6/12/1912 στο Μπιζάνι. . Ο Σώζος όπως μας καταμαρτυρούν οι πηγές της εποχής πολέμησε γενναιότατα, όταν είδε ότι πλησίαζαν στα χαρακώματα τους οι Τουρκαλαβανοί ανασηκώθηκε και ξεκίνησε να πυροβολά  όρθιος, τότε οι σφαίρες του ταχυβόλου του εχθρού τον σκότωσαν. ΄Ετσι ηρωικά και απλά έπεσε ο Χριστόδουλος Σώζος  Δήμαρχος  Λεμεσού, βουλευτής και λαϊκός ηγέτης. Όπως αρμόζει σε αληθινούς ηγέτες και ήρωες…

Αυτός λοιπόν είναι ο Χρ. Σώζος που οι σημερινοί «σοφοί» των υπουργείων παρά-παιδείας αποσιωπούν από τα Ελληνόπαιδα αποσιωπώντας ταυτοχρόνως  και τον Κυπριακό εθελοντισμό στους Εθνικούς αγώνες. Δεν υπήρξε αγώνας του έθνους από τον οποίο να απουσίασαν οι Κύπριοι και οι κυπριακές θυσίες. Από τον Λευκωσιάτη Ιωάννη Καρατζά, σύντροφο και συνθυσιαθέντα του Ρήγα Βελεστινλή, ως τον Ροδίωνα και Μιλτιάδη Γεωργιάδη της Εθνικής Αντίστασης 1940-45!

Γιατί άραγε αποκρύπτονται όλα αυτά; Σε τι αποσκοπεί αυτό; Μα είναι απλό θα πρέπει να παραγραφεί με μια μονοκοντυλιά από την Κύπρο ότι θυμίζει Ελλάδα, ότι θυμίζει Έθνος, ότι θυμίζει αυτοθυσία και γενναιότητα για τα ιερά και τα όσια της φυλής μας. Στοχεύοντας δήθεν στην επαναπροσέγγιση και στην ειρηνική συμβίωση με το σύνοικο στοιχείο του νησιού. ΌΜΩΣ ας καταλάβουν όλοι εκείνοι οι οποίοι μηχανεύονται τέτοια σχέδια για τον Ελληνισμό της Κύπρου ότι ματαιοπονούν , τίποτα δεν θα καταφέρουν, γιατί εμείς οι Έλληνες της Κύπρου αντέξαμε και  χειρότερους από τους σημερινού! Ο Ελληνισμός στην Κύπρο  είναι καταδικασμένος να ζήσει και θα ζήσει! Δεν θα γίνομαι εμείς μια άμορφη υποτακτική  μάζα στα χέρια αυτών που θέλουν να δουν την Κύπρο μας προτεκτοράτο της νέας τάξης πραγμάτων και των Αγγλοτούρκων. Μοναδικό μας  όπλο σε αυτό των αγώνα  δεν είναι τίποτα άλλο από την εκμάθηση της Ιστορίας μας και η άντληση παραδειγμάτων από αυτήν. Γιατί λαός ο οποίος είτε ξεχνά , είτε δεν μαθαίνει την Ιστορία του , είναι καταδικασμένος σε αφανισμό και εμείς οι Έλληνες οι οποίοι βάλαμε τις βάσεις ώστε να δημιουργηθούν οι σύγχρονοι δυτικοί πολιτισμοί θέλω να πιστεύω ότι δεν θα αφανιστούμε και θα αποδείξουμε αν χρειαστεί για ακόμη μια φόρα, ότι ισχύει και σήμερα αυτό που κάποτε έγραψε στο έργο του «Βωμοί» ο Κ. Παλαμάς , ότι δηλαδή «Η μεγαλοσύνη στα Έθνη ,δεν μετριέται με το στρέμμα , με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με το ΑΙΜΑ!»


Καζαμίας Αντώνης
Προεδρος Ε.Φ.Α.Ε.Φ.Π.


*Το άρθρο γράφτηκε στις 21/2/2011 επί ευκαιρίας της επετείου της απελευθέρωσης των Ιωαννίνων. Αναδημοσίευση από την παράταξη του Ε.Φ.Α.Ε.Φ.Π. στα Ιωάννινα Α.Φ.Κ. Τόλμη. 
Περισσότερα ...

Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2016

Ναυάγιο στο Mont Pelerin: Αλλαγή Στρατηγικής ΤΩΡΑ



Η διακοπή των συνομιλιών στο Μοντ Πελεράν και τα όσα είπε ο Πρόεδρος Αναστασιάδης χθες βράδυ στη διακαναλική συνέντευξη, επιβεβαιώνουν δυστυχώς την παταγώδη αποτυχία της μέχρι τώρα τακτικής μας ως κράτος. Ως ΕΚΦ ΔΡΑΣΙΣ-ΚΕΣ προειδοποιήσαμε επανειλημμένα πως κατάληξη της παρούσας διαδικασίας θα είναι είτε μια λύση τουρκοποίησης, είτε ένα ακόμα αδιέξοδο. 
Στην ψεσινή διακαναλική, έγινε γνωστό πως ο Πρόεδρος αποδέχθηκε ως ελάχιστο αριθμό προσφύγων που θα επέστρεφαν  τις 78.247 και ως μέγιστο τις 94.484. Αποδέχθηκε δηλαδή πως η πλειοψηφία των προσφύγων ΔΕ θα επιστρέψει ποτέ. Με ποιο δικαίωμα θα απαγορεύσει ο Πρόεδρος στους πρόσφυγες να επιστρέψουν στις περιουσίες τους; Επίσης, όπως παραδέχθηκε η θέση της «ε/κ πλευράς» ήταν η έκταση του τ/κ κρατιδίου να είναι 28.2% (29.2% η τ/κ θέση), ενώ σε ερώτηση για την επιστροφή της Μόρφου είπε χαρακτηριστικά πως «η επιδίωξη είναι να μην αποκλειστεί καμιά περιοχή ιδιαιτέρου ενδιαφέροντος για τον κυπριακό Ελληνισμό» (εννοώντας τη Μόρφου). Ποιος είναι ο κ. Αναστασιάδης που θα χωρίσει τη γη μας σε περιοχές «ιδιαίτερου ενδιαφέροντος» και περιοχές «μη ιδιαίτερου ενδιαφέροντος»;  Με ποιο δικαίωμα ξεγράφει το 28.2% της γης μας; Με ποιο δικαίωμα ξεγράφει την Κερύνεια;
Οι τελευταίες εξελίξεις έπεσαν βαριές και σε όλους εκείνους που εξυμνούσαν τον κατοχικό ηγέτη και παρουσίαζαν πως μέσω αυτού έχουμε μια καλή ευκαιρία για λύση του Κυπριακού. Ο αγώνας τους για λύση όμως περιοριζόταν σε δείπνα, καφέδες, ζιβανίες, «δικοινοτικά» φεστιβάλ, εκδηλώσεις επαναπροσέγγισης κλπ. Το ΔΡΑΣΙΣ-ΚΕΣ πάντοτε υπενθύμιζε πως ο Ακκιντζί δεν είναι παρά ένας υποτακτικός της Άγκυρας, ένα φερέφωνο του φασίστα Ερντογάν στην Κύπρο.
Τονίσαμε ουκ ολίγες φορές πως η στρατηγική που ακολουθούμε δεν είναι απλώς λανθασμένη, αλλά και επικίνδυνη.  Επικίνδυνη διότι υποβαθμίζει την Κυπριακή Δημοκρατία, δίνει υπόσταση στο κατοχικό μόρφωμα και διαιωνίζει την κατοχή.  Επιλέξαμε δυστυχώς να είμαστε ο αδύναμος του παιχνιδιού. Επιλέξαμε να αναβαθμίσουμε τον ηγέτη της κατοχής σε ισότιμο συνομιλητή με  τον Πρόεδρο της ΚΔ. Επιλέξαμε να συζητούμε ως «ελληνοκυπριακή κοινότητα» και όχι ως Κυπριακή Δημοκρατία. Αφήσαμε στην άκρη τη διεθνή πτυχή, την ουσία του Κυπριακού, που είναι η εισβολή και η κατοχή. Συζητάμε ακριβώς εκείνες τις πρόνοιες που απορρίφθηκαν το 2004 στο έκτρωμα Ανάν και εξυμνούμε το «δικοινοτισμό», εκείνον ακριβώς που οδήγησε σε αποτυχία το Σύνταγμα του ’60.
Ως ΕΚΦ ΔΡΑΣΙΣ-ΚΕΣ θεωρούμε πως η απαγκίστρωση από την αδιέξοδη πολιτική της ΔΔΟ και ο τερματισμός των λεγόμενων δικοινοτικών συνομιλιών είναι επιβεβλημένα. Το Κυπριακό Πρόβλημα πρέπει να τεθεί άμεσα στις ορθές του βάσεις. Το Κυπριακό δεν είναι πρόβλημα δικοινοτικό, είναι πρόβλημα εισβολής και κατοχής και μόνο ως τέτοιο επιλύεται.
 Η Κυπριακή Δημοκρατία οφείλει να ενισχύσει το γεωπολιτικό της ρόλο στην περιοχή, με σύναψη συμμαχιών αξιοποιώντας και τις προοπτικές που δίδουν τα κοιτάσματα φυσικού αερίου. Η δυνατότητα ανακοπής της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας, η αξιοποίηση των ψηφισμάτων του ΟΗΕ και η διεθνής προβολή των εγκλημάτων της Τουρκίας, μπορούν να δημιουργήσουν κόστος στην Τουρκία και μπορούν να καταστήσουν το status quo ασύμφορο για αυτήν.
Μέσω μιας ολοκληρωμένης στρατηγικής η οποία απαιτεί πίστη και συνέπεια μπορούμε να αναγκάσουμε την Τουρκία να υποχωρήσει από τις αδιάλλακτες θέσεις της. Μόνο έτσι θα φθάσουμε στην ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ της πατρίδας μας, με συνέχιση της Κυπριακής Δημοκρατίας, απαλλαγμένης πια από στρατούς κατοχής και εποίκους, όπου οι νόμιμοι πολίτες θα απολαμβάνουν όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα και ελευθερίες.


 Γραφείο Τύπου
Ε.Κ.Φ. ΔΡΑΣΙΣ-Κ.Ε.Σ.
Περισσότερα ...

Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2016

Κυριάκος Μάτσης

«Μακαρισμένοι εκείνοι που δρόμους πρωτανοίγουν.
Ευλογημένοι αυτοί που τους ακολουθούν...»

Η μοίρα της Κύπρου έμελλε από το 1955 μέχρι το 1959 να σφραγιστεί με τον τρισένδοξο αγώνα της ΕΟΚΑ και των αθάνατων ηρώων που έψαξαν τα μονοπάτια για να βρουν την λευτεριά. Μέσα από την ιστορία του αγώνα της ΕΟΚΑ, ο κυπριακός ελληνισμός μπορεί σήμερα να περηφανεύεται για τα αμούστακα παλικάρια που πολέμησαν τον Άγγλο αποικιοκράτη και έδωσαν τη ζωή τους για να δουν την πατρίδα μας στην αγκαλιά της βασανισμένης της μάνας. Ένας από τους θρυλικούς ήρωες του ’55-‘59, την μνήμη του οποίου τιμούμε σήμερα, είναι ο Κυριάκος Μάτσης, ο Σταυραετός του Πενταδαχτύλου, ο υψηλός οραματιστής, ο άνθρωπος του οποίου οι αξίες φτάνουν μέχρι τις μέρες μας ως πολύτιμος φάρος και οδηγός.

Ο Κυριάκος Μάτσης γεννήθηκε στο χωριό Παλαιχώρι της επαρχίας Λευκωσίας. Σύντομα άφησε την οικογένειά του για να φοιτήσει στο γυμνάσιο Αμμοχώστου, όπου και γνώρισε τον μετέπειτα υπαρχηγό της ΕΟΚΑ, Γρηγόρη Αυξεντίου. Σπούδασε γεωπόνος στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, αναπτύσσοντας, μάλιστα, πλούσια εθνική δράση. Πρωτοστάτησε σε εκδηλώσεις διαφώτισης του λαού, διαμαρτυρίας κατά του Αγγλικού Προξενείου και υπήρξε ιδρυτής της ΕΦΕΚ Θεσσαλονίκης.

Ερχόμενος στην Κύπρο, έζησε και εργάστηκε στην Αμμόχωστο μέχρι που ξέσπασε ο ένοπλος αγώνας της ΕΟΚΑ. Ο Κυριάκος Μάτσης, με την έντονη δράση του στις κατεχόμενες σήμερα επαρχίες Αμμοχώστου και Κερύνειας, μετατράπηκε σε ζωντανό θρύλο για τον μαχόμενο Ελληνισμό του νησιού. Με το ψευδώνυμο «Μιλτιάδης» ανέλαβε από τις αρχές του φθινοπώρου του 1955 ως παγκύπριος σύνδεσμος μεταξύ του Αρχηγού Διγενή και των τομέων της ΕΟΚΑ. Διετέλεσε τομεάρχης της επαρχίας Αμμοχώστου ενώ από το 1956 μέχρι το θάνατό του είχε υπό την κυριότητά του την επαρχία Κερύνειας.

Στις 9 Ιανουαρίου 1956, μετά από προδοσία, συνελήφθη από τον κατακτητή, βασανίστηκε στα κρατητήρια της Ομορφίτας και του ζητήθηκε να προδώσει τα πολυάριθμα μυστικά της ΕΟΚΑ, τα οποία κατείχε. Κορυφαία, ίσως, στιγμή του μεγαλείου του, ήταν η απάντηση προς τον στρατάρχη Χάρτινγκ, ο οποίος τον επισκέφτηκε προσωπικά στο κελί του. Στην προσπάθειά του ο Χάρτινγκ να τον εξαγοράσει με το ποσό του μισού εκατομμυρίου λιρών, πήρε ως απάντηση την ιστορική φράση από τον Ηρόδοτο που έδωσαν οι Έλληνες στους Πέρσες: «Ού περί χρημάτων τον αγώνα ποιούμεθα, αλλά περί αρετής».

Όπως και σήμερα, άλλοι θα επέλεγαν μια διαφορετική φράση από την Ιστορία του Ηροδότου. Θα επέλεγαν το κομμάτι που λέει «πιο κερδοφόρος ο συμβιβασμός με τον Πέρση». Άλλοι, όμως, ανάμεσά τους και ο Κυριάκος Μάτσης επέλεξαν τη συναίσθηση του ιστορικού χρέους, αυτής που πηγάζει από την απάντηση του 480 π.Χ. στις Θερμοπύλες: «Η λαχτάρα της ελευθερίας, μας παρακινεί να αντιμετωπίσουμε τον εχθρό και να αμυνθούμε, με όση δύναμη κι αν έχουμε».

Μετά τα κρατητήρια της Ομορφίτας, στα οποία πραγματοποιήθηκαν τα σκληρότερα βασανιστήρια κατά τον τετραετή αγώνα της ΕΟΚΑ, ο Κυριάκος Μάτσης μεταφέρθηκε σε εκείνα της Κοκκινοτριμιθιάς. Μετά από πολλά σχέδιά του, κατόρθωσε να αποδράσει, αναλαμβάνοντας εκ νέου τα ηνία του αγώνα στην επαρχία Κερύνειας. Όταν δυο χρόνια αργότερα, την 19η Νοεμβρίου 1958, περικυκλώθηκε στο κρησφύγετό του στο Δίκωμο από τους Βρετανούς, επέλεξε να βροντοφωνάξει «Αν θα βγω, θα βγω πυροβολώντας» αντί να παραδοθεί και έτσι χάρισε τη ψυχή του στο βωμό της ελευθερίας. Πέρασε στο πάνθεο των ηρώων του έπους της ΕΟΚΑ, μεταλαμπαδεύοντας στους συναγωνιστές του το πάθος του για αγώνα και στους απογόνους του τον πόθο για επιστροφή.

Εκεί ακριβώς που τρίζει το μέταλλο της αντοχής του ανθρώπου, εκεί που άλλοι περιμένουν το «συμβιβάζομαι» και αντ’ αυτού έρχεται ως απάντηση το «μολών λαβέ», εκεί που η ιστορία διασταυρώνει τα βήματά της ανάμεσα σε ήρωες και αθανάτους, εκεί που οι συμβιβασμοί και ο ρεαλισμός καταπατώνται, εκεί που η σπανιότητα και η ποιότητα συμπίπτουν, εκεί που «το αληθινό μπόι του ανθρώπου μετριέται πάντα με το μέτρο της λευτεριάς», όπως έγραψε ο Ρίτσος, εκεί κανείς θα συναντήσει τους ήρωες της ΕΟΚΑ. Εκεί θα συναντήσει κανείς τον Κυριάκο, γιό του Χριστοφή και της Κυριακούς, που πέθανε για την Ελλάδα και την μνήμη του οποίου οφείλουμε να προσκυνούμε εσαεί.


«Μη ξεχνάτε πως από τη γενιά αυτή θα ξεπηδήσουν οι νέοι Λεωνίδες και οι νέοι Θεμιστοκλήδες, οι νέες Σουλιώτισσες και οι νέες Σπαρτιάτισσες. Μη ξεχνάτε ποτές πως είμαστε Έλληνες. Και σαν Έλληνες ας σταθούμε στο ύψος της ιστορίας μας περήφανοι κι αξιοπρεπείς. Να μη ξεχνάτε ποτές πως εμείς, οι σκλαβωμένοι Κύπριοι Έλληνες πρέπει ν’ ατενίζουμε την Ελλάδα κράζοντάς της πάντα το “άνοιξε μάνα μας γλυκειά, την άφθαρτη αγκαλιά σου κι αγκάλιασέ μας τα φτωχά, τα μαύρα τα παιδιά σου”. Αυτά είναι τα λόγια, που αιώνια θα βροντοφωνάζουμε, έως ότου δούμε την ιστορική μας νήσο στης μάνας μας την αγκαλιά. Κι ύστερα όλοι μας ας εργαζόμαστε για την μεγάλη εκείνη μέρα, κατά την οποία ο ζωογόνος της ελευθερίας άνεμος θα φωτίσει όλους τους σκλάβους λαούς της γης.

Ελληνόπουλα, ας κλείσουμε βαθιά στη ψυχή μας τα αθάνατα αυτά ιδανικά. Έχουμε χρέος ιερό να το κάνουμε αυτό. Εμπρός, λοιπόν, ακρίτες των εθνικών μας επάλξεων. Ας της δώσουμε το κάθε τι. Και τη ζωή μας ακόμα. Γιατί αν πραγματικά μια φορά κανείς πεθαίνει, το να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα, θεία είν’ η δάφνη...»   
Κυριάκος Μάτσης


Γραφείο Τύπου 
Ε.Κ.Φ. ΔΡΑΣΙΣ-Κ.Ε.Σ.
Περισσότερα ...

Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2016

Το ψευδοκράτος τους η μισή μας πατρίδα




Διοργανώθηκε χθες 13/11/2016 η αντικατοχική πορεία της Ε.Φ.Ε.Κ. Αθήνας για την καταδίκη του παράνομου ψευδοκράτους. Ως Ε.Κ.Φ. ΔΡΑΣΙΣ-Κ.Ε.Σ. για άλλη μια φορά δώσαμε δυναμικά το παρόν μας στην πορεία στέλνοντας ξεκάθαρα μηνύματα προς πάσα κατεύθυνση πως η γη μας δεν προσφέρεται για ξεπούλημα σε τραπέζια παζαρέματος. Και πως το πρόβλημα μας είναι πρόβλημα εισβολής και συνεχιζόμενης κατοχής και όχι δικοινοτικό όπως θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε. 

Για ακόμη μία φορά όμως, δεν έλειψαν και τα παρατράγουδα από τους υπαλλήλους του ΔΗΣΑΚΕΛ

Από τη μία η Προοδευτική η οποία για πολλοστή φορα "έλαμψε" διά της απουσίας της μη μπορώντας να αντικρίσει τις ελληνικές και ενωτικές σημαίες στον  ουρανό της Ελλάδος και με τη συνήθη γελοία δικαιολογία πως δεν υπάρχει πλαίσιο συνθημάτων. Οι “προοδευτικοί” - επαναπροσεγγιστές φοιτητές της νεολαίας του προδοτικού μηχανισμού που ονομάζεται ΑΚΕΛ δεν καταδέχτηκαν να πορευτούν χωρίς τα καθιερωμένα ανθελληνικά τους συνθήματα τύπου «Κύπρος Ενωμένη Ομοσπονδιακή» και «Επαναπροσέγγιση με τους Τουρκοκύπριους». Συνθήματα με τα οποία θα δήλωναν για ακόμη μια φορά την επιθυμία τους για «λύση» Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας. Αφού δεν επιτεύχθηκε συνεργασία με άλλη παράταξη του συλλόγου τότε φασιστικά αποφάσισαν να διοργανώσουν δική τους πορεία και ας λένε όταν τους συμφέρει πως επιθυμούν ΕΝΟΤΗΤΑ ΣΤΟΝ ΣΥΛΛΟΓΟ!

Από την άλλη η "πρώτη δύναμη" του συλλόγου της Ε.Φ.Ε.Κ. Αθήνας και παράταξη του ΔηΣυ Πρωτοπορία, αποδείχτηκε για ακόμη μια φορά ανίκανη να σεβαστεί τον φοιτητή της Αθήνας στήνοντας τον για μισή ώρα. Η προκαθορισμένη ώρα έναρξης ήταν 18:00 με σημείο συνάντησης την Εθνική Πινακοθήκη. Ως ΔΡΑΣΙΣ – Κ.Ε.Σ. σεβόμενοι την απόφαση της Ε.Φ.Ε.Κ. Αθήνας βρισκόμασταν στις 17:55 στο σημείο συνάντησης . Μη μπορώντας να καθυστερήσουμε άλλο την έναρξη καθώς η αστυνομία είχε αναλάβει ήδη το κλείσιμο της λεωφόρου στις 18:15 ξεκινήσαμε να πορευόμαστε προς την τουρκική πρεσβεία. Για ακόμη μία φορά όμως οι «υπερπατριώτες» της Πρωτοπορίας ανίκανοι να σεβαστούν όχι μόνο το φοιτητή αλλά και την απόφαση της Ε.Φ.Ε.Κ. Αθήνας την οποία οι ίδιοι στήριξαν ,έφτασαν 30 λεπτά αργότερα στον χώρο διεξαγωγής και μάλιστα με τα μέσα μεταφοράς .



Ως Ε.Κ.Φ. ΔΡΑΣΙΣ – Κ.Ε.Σ. απλά διερωτόμαστε… Πώς γίνεται από την μια η πολιτική ηγεσία των εν λόγω “κυρίων” να μιλά ξεκάθαρα για συμβιβασμό Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας παζαρεύοντας τα χώματα μας αυτή την στιγμή στην Ελβετία και από την άλλη αυτοί να προσπαθούν να το παίξουν Ελληναράδες κυματίζοντας τις τιμημένες ελληνικές σημαίες  που ο ηγέτης τους το 2004 ήταν πρόθυμος να τις ανταλλάξει με το κουρελόπανο που προνοούσε το σχέδιο ΑΝΑΝ;; Ομοσπονδιακή και Ελληνική δεν μπορεί να είναι η Κύπρος μας. Επίσης τα σύνορά μας να είναι στην Κερύνεια και δύο κρατίδια στην Κύπρο δεν πάνε μαζί! Ας μιλήσουν επιτέλους ξεκάθαρα στο φοιτητή για το τι υποστηρίζουν.

Εμείς οι ΑΥΤΟΝΟΜΟΙ – ΑΝΤΙΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΚΟΙ- ΑΝΥΠΟΤΑΚΤΟΙ φοιτητές για ακόμη μία φορά βρισκόμαστε στις επάλξεις του αγώνα. Δηλώσαμε ξανά, με τη φωνή, τον παλμό και το πάθος μας, πώς δεν ξεχάσαμε ότι η μισή μας πατρίδα είναι υπό κατοχή. Πώς η σημαία της ντροπής στον Πενταδάκτυλο μας δεν είναι αποδεκτή. Και προειδοποιούμε τον κάθε πατριδοκάπηλο, τον κάθε ανθέλληνα και τον κάθε ομοσπονδιακό πως όποια κι αν είναι τα σχέδια τους για την αγαπημένη μας Κύπρο, εμείς θα του φράξουμε το δρόμο.

Συμφοιτητή, Συμφοιτήτρια

Εσύ που δεν συμβιβάζεσαι με τη λύση του «εφικτού» αλλά κατά τ’ άλλα οδυνηρού. Εσύ που θεωρείς τους Τούρκους ως εχθρό και όχι ως φίλο, εσύ που κοιτάζεις τον Πενταδάκτυλο και τα μάτια σου βουρκώνουν μπροστά στην σημαία της ντροπής, εσύ που σιχάθηκες να βάζουν τα κομματικά τους συμφέροντα πάνω από το συμφέρον της πατρίδας. Σε καλούμε να πυκνώσεις τις τάξεις του ΔΡΑΣΙΣ – Κ.Ε.Σ. και να πορευτείς μαζί μας στο δρόμο για την τελική δικαίωση. Το δρόμο της οδού ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ που θα οδηγήσει την Κύπρο μας στην πολυπόθητη ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΚΟΙ – Η ΚΥΠΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ
ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ Η ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ
Περισσότερα ...

Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2016

Ο τραγικός θάνατος του υπολοχαγού Χαράλαμπου Χαραλάμπους


Η 5η Νοεμβρίου 2009 είναι μία από τις μελανές σελίδες της Εθνικής Φρουράς. Ένα μέλος της έπεσε εν ώρα καθήκοντος. Ο υπολοχαγός Χαράλαμπος (Πάμπος) Χαραλάμπους, 29 ετών τότε, έφυγε από τη ζωή τόσο ξαφνικά και αδόκητα βυθίζοντας στο πένθος τους γονείς, την αδελφή και τη σύζυγο του.
Ήταν πριν επτά χρόνια,  αυτή την μέρα, στο φυλάκιο στην πρώτη γραμμή της Λευκωσίας, ακριβώς απέναντι από τους εισβολείς και τον προμαχώνα «Ρόκας», κοντά στην Πύλη Πάφου, στο γνωστό φυλάκιο της Cyta, όταν στις 10:50 το πρωί κατά την καταμέτρηση πολεμικού υλικού ακούστηκε μια εκκωφαντική έκρηξη στο χώρο των πυρομαχικών του φυλακίου.
Το κακό είχε ήδη γίνει και ο 29χρονος υπολοχαγός έπεσε νεκρός, ακρωτηριασμένος στα δυο του χέρια και με ένα βαθύ τραύμα στην καρδιά.
Σύμφωνα με δημοσιεύματα  είχε στα χέρια του τη μοιραία οπλοβομβίδα όταν ακούστηκε ένα παράξενο κλικ στο εσωτερικό του χωνιού της. Κάτι σαν να όπλισε ο πυροκροτητής και η αντίστροφη μέτρηση άρχισε. Ο δόκιμος Αντρέας Χριστοδούλου στα 4 με 5 λεπτά που μεσολαβούν μόλις πρόλαβε να του πει «μήπως και εκραγεί, κύριε λοχαγέ». Έκανε τρία βήματα προς τα πίσω μαζί με άλλους δύο στρατιώτες την ίδια στιγμή που ο υπολοχαγός ίσως προσπαθούσε να κάνει κάτι. Σύμφωνα με ό,τι είπε στον πατέρα του Γιώργο Χριστοδούλου ο νεαρός δόκιμος, είδε τον υπολοχαγό να παίρνει τη χειροβομβίδα κοντά στο στήθος του και να την κρύβει με τα χέρια και το σώμα του. Είχε καταλάβει ότι η έκρηξη θα ακολουθούσε την επόμενη στιγμή και θέλησε να σώσει τους άλλους. Θέλησε να σώσει τα άλλα τρία παιδιά που ήταν μαζί του στο στενό και αποκλεισμένο χώρο των πυρομαχικών.
Ακολούθησε η έκρηξη και ο δόκιμος με τους δύο στρατιώτες βρέθηκαν εκτός του χώρου που πνίγηκε μέσα σε καπνούς σκόνες και θραύσματα. Ο δόκιμος γύρισε μετά από λίγα δευτερόλεπτα πίσω και βρήκε διαμελισμένο το λοχαγό του σε μια λίμνη αίματος, πεσμένο μπρούμυτα.
Γραφείο Τύπου
Ε.Κ.Φ. ΔΡΑΣΙΣ - Κ.Ε.Σ.
Περισσότερα ...

Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2016

29η OKTΩΒΡΙΟΥ – ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΩΝ


Η 29η Οκτωβρίου είναι ημέρα τιμής στους αγνοούμενους της βάρβαρης εισβολής όπως κηρύχτηκε από την βουλή το 2010. Είναι ημέρα μνήμης απέναντι στους εκατοντάδες (1619 πρίν τις ταυτοποιήσεις) συμπατριώτες μας που κατατάχθηκαν στον μακάβριο εκείνο κατάλογο των ανθρώπων που η τύχη τους δεν εξακριβώθηκε μετά το καλοκαίρι του 1974. Άλλοι ήταν στρατιώτες που αιχμαλωτίστηκαν, άλλοι ήταν άντρες άμαχοι, γυναίκες, ηλικιωμένοι και παιδιά… Ότι και να ήταν όμως ο καθένας, κάποιοι τους περίμεναν να γυρίσουν, κάποιοι τους περιμένουν ακόμη!

Με βάση διάφορες μαρτυρίες στον κατάλογο των αγνοουμένων υπήρχαν και 611 άτομα που ήταν άοπλοι πολίτες που είχαν συλληφθεί ενώ βρίσκονταν στα σπίτια τους ή σε μέρη όπου είχαν καταφύγει για να προφυλαχθούν από τις μάχες. Οι υπόλοιποι ήταν αιχμάλωτοι αγνοούμενοι που είτε συνελήφθησαν ως αιχμάλωτοι πολέμου και έστω και εάν περιλήφθησαν στον κατάλογο των απελευθερωθέντων δεν ελευθερώθηκαν ποτέ, είτε άτομα που αναγνωρίστηκαν σε φωτογραφίες που δημοσιεύτηκαν στον τούρκικο τύπο αλλά οι κατοχικές αρχές δεν είχαν δώσει καμία πληροφορία για την τύχη τους, είτε πρόσωπα που αναγνωρίστηκαν από άλλα πρόσωπα που είχαν ελευθερωθεί αργότερα.

Τόσα χρόνια έχουν περάσει και η τύχη των περισσότερων από αυτούς δεν έχει εξακριβωθεί. Παρόλο που υπάρχουν πολλές αδιάσειστες μαρτυρίες και αποδείξεις ότι αρκετοί αγνοούμενοι βρίσκονταν στην ζωή και κρατούνταν από τον τουρκικό στρατό μετά το τέλος του πολέμου, η Τουρκία αρνήθηκε να συνεργαστεί για να εξακριβωθεί η τύχη αυτών των προσώπων. Έστω και εάν έγιναν εκκλήσεις από πολλούς διεθνείς οργανισμούς τίποτα δεν ήταν ικανό να ευαισθητοποιήσει τους αδιάλλακτους και απάνθρωπους βαρβάρους. Οι τούρκοι είναι λαός με ποινικό μητρώο και οι φωτογραφίες των αγνοουμένων θα είναι εκεί να το αποδεικνύουν για πάντα.

Μετά από τόσα χρόνια όλοι έχουμε υποχρέωση να θυμόμαστε! Οι βάρβαροι ασιάτες  δεν έχουν ούτε ιερό ούτε όσιο, δεν καταλαβαίνουν από ανθρώπινο πόνο και ανθρώπινα δικαιώματα. Είναι χρέος όλων μας να είμαστε δίπλα από τις οικογένειες των αγνοουμένων και να καταδικάζουμε τον Αττίλα μέχρι να εξακριβωθεί η τύχη και του τελευταίου ανθρώπου από αυτό τον καταλόγου.

Ως Ε.Κ.Φ. ΔΡΑΣΙΣ - Κ.Ε.Σ. ευχόμαστε ο Θεός να αναπαύσει τις ψυχές των αγωνιστών και των αγνοούμενων που δεν ζουν. Ταυτόχρονα δεν θα σταματήσουμε να απαιτούμε να καταδικαστεί η απάνθρωπη Τουρκία για τις πράξεις της αυτές, που είναι ενάντια στην οικουμενική διακήρυξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ας γίνει επιτέλους μια ολοκληρωμένη διαδικασία για να εξακριβωθούν οι έρευνες που θέλουν κάποιους αγνοούμενους να είναι ζωντανοί. Ας διατηρεί την μνήμη των αγνοουμένων, η ελληνική και κυπριακή πολιτεία σε εγρήγορση. Ίσως κάποιος από αυτούς να ΖΕΙ, ΙΣΩΣ!

Γραφείο Τύπου
Ε.Κ.Φ. ΔΡΑΣΙΣ-Κ.Ε.Σ.
Περισσότερα ...

Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2016

Η ένδοξη, του Έθνους, επέτειος της 28ης Οκτωβρίου


«Άρματ’ αν σου λείπουν και κανόνια, σου περσεύει η πίστη κι η καρδιά.
Τρεις χιλιάδες ένδοξα όλα χρόνια, τη χρυσή σου αγιάζουν λευτεριά.
Μα, γλυκιά μου Ελλάδα, δεν πεθαίνεις, όπως δεν επέθανες ποτέ.
Ζεις αιώνια κι όλους ανασταίνεις, όταν ξαναλές Μολών λαβέ...»

Τιμούμε σήμερα μια από τις ενδοξότερες επετείους της ελληνικής μας ιστορίας, το Έπος του 1940 και του μεγαλειώδους ΟΧΙ των Ελλήνων εναντίον των Ιταλών του Μπενίτο Μουσολίνι. Η ημέρα αυτή συγκαταλέγεται στις δοξασμένες σελίδες του έθνους μας, όχι μόνο επειδή οι Έλληνες υπήρξαν συνεπείς μπροστά στις απειλητικές διαθέσεις του φασιστικού καθεστώτος της Ιταλίας, αλλά κυρίως διότι η 28η Οκτωβρίου προσθέτει έναν ακόμα πολύτιμο κρίκο στην μαρτυρική μας ιστορία και παράδοση. Στις βουνοκορφές της Πίνδου, από το Αργυρόκαστρο και τους Αγίους Σαράντα, μέχρι το Τεπελένι και την Κορυτσά, επαναλήφθηκε το «Μολών Λαβέ» του Λεωνίδα, η άρνηση του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου να παραδοθεί το 1453 και το «Ελευθερία ή Θάνατος» των αγωνιστών του 1821. Αναμφίβολο γεγονός, λοιπόν, και αιτία υψίστης εθνικής υπερηφάνειας πρέπει να θεωρείται σήμερα η μακραίωνη και αδιάσπαστη ιστορική συνέχεια του Ελληνισμού.

Ως Ε.Κ.Φ. ΔΡΑΣΙΣ - Κ.Ε.Σ, τιμούμε, επίσης, σήμερα τους νεκρούς του αλβανικού μετώπου και κλίνουμε το γόνυ ευλαβικά μπροστά στη συνεισφορά και των Ελληνίδων γυναικών του ελληνοϊταλικού πολέμου. Αποτίνουμε φόρο τιμής στους θυσιασθέντες Κύπριους τελειόφοιτους της Ιατρικής Σχολής, εθελοντές πολεμιστές, Λουκή Λιασίδη και Βαρνάβα Σιερίφη, καθώς και σε όσα παλικάρια έπεσαν ηρωικώς μαχόμενα για την ελευθερία της Ελλάδος. Οι νεκροί του αλβανικού μετώπου και η Ελλάδα του 1940, στο σύνολό της, θύμισαν στο παγκόσμιο ότι ο λαός αυτός γέννησε και ανέθρεψε όντως Μαραθωνομάχους, Σαλαμινομάχους και Διάκους. Μπορεί την ντροπιαστική ήττα που επέφερε στον Μουσολίνι η Ελλάδα να ακολούθησε η εισβολή των ναζιστικών δυνάμεων του Χίτλερ, ωστόσο, στα βουνά της Πίνδου γράφτηκε με ανεξίτηλα γράμματα το έπος του ’40.

Το μήνυμα της 28ης Οκτωβρίου, σήμερα περισσότερο από ποτέ, αποτελεί διδακτικό και διαχρονικό αγαθό για τις ψυχές μας. Οφείλουμε πέραν των λόγων και των καθιερωμένων εορτασμών να ενσταλάξουμε στο νου μας το πραγματικό νόημα και την ιερά παρακαταθήκη που μας παρέδωσαν οι πρόγονοί μας. Πλάι στις θυσίες και στο υπερήφανο ΟΧΙ του ’40 δεν χωρούν ούτε τα ΝΑΙ των πολιτικάντηδων σε Κύπρο και Ελλάδα, ούτε οι συμβιβασμοί σε θέματα εθνικής ανεξαρτησίας και κοινωνικής αξιοπρέπειας. Όσοι υπερασπίστηκαν μαχόμενοι την ποτισμένη από κόκκαλα γη της πατρίδας μας και ύψωσαν την Ελλάδα στο κορυφαίο βάθρο της δόξης και του θαυμασμού, θα αποτελούν εσαεί τον εθνικό μας πλούτο. Όσοι γονυπετείς συμβιβάζονται με τους εχθρούς του τόπου, ξεχνώντας τα πάμπολλα ιστορικά μαρτύρια σύμπαντος του Ελληνισμού και οδηγώντας έναν ολόκληρο λαό στην καταστροφή, είτε αυτή ονομάζεται εθνική, είτε οικονομική, ας παραμείνουν ανδρείκελα των ξένων αρπακτικών.



«Ἀνδρεῖοι ἐσεῖς πού πολεμήσατε καί πέσατε εὐκλεῶς·
τούς πανταχοῦ νικήσαντας μή φοβηθέντες...»


Γραφείο Τύπου
Ε.Κ.Φ. ΔΡΑΣΙΣ - Κ.Ε.Σ.
Περισσότερα ...

Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2016

Η γαλανόλευκη!


Έτσι αποκαλείται η σημαία του Έθνους μας από τους απανταχού Έλληνες σε όλη τη γη και στις 27 Οκτωβρίου παραμονές του ΟΧΙ τη γιορτάζουμε και την τιμούμε ως το Εθνικό μας σύμβολο.

Η σημαία της Ελλάδος εμφανίζεται πάντα σε ιστό και περιέχει οριζόντιες και εναλασσόμενες λωρίδες  χρώματος λευκού και γαλάζιου και πάνω αριστερά σε ένα γαλάζιο τετράγωνο φόντο υπάρχει ένας λευκός σταυρός. Ο αριθμός των λωρίδων είναι 9 δηλαδή όσα και τα γράμματα της λέξης ελευθερία. Τόσες είναι και οι συλλαβές της φράσης Ελευθερία ή Θάνατος. Ο σταυρός συμβολίζει το επίσημο θρήσκευμα της χώρας που είναι ο χριστιανισμός. Η ελληνική σημαία πήρε τη σημερινή μορφή της το 1978 καθώς από το 1822 χρησιμοποιείτω η γαλανή τετράγωνη με το λευκό σταυρό στη μέση.

Η σημαία παρ’ όλα αυτά δεν είναι ένα κομμάτι  υφάσματος όπως πολλοί θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε σήμερα. Ούτε είναι ανταλλάξιμη όπως πολλοί πολιτικοί για προσωπικά τους συμφέροντα δέχτηκαν να την αντικαταστήσουν στο πρόσφατο παρελθόν. Η σημαία είναι ένα σύμβολο που ενσαρκώνει ένα σωρό συναισθήματα και τη συναντάς παντού από κυβερνητικά κτήρια και γήπεδα έως σε φυλάκια στην πράσινη γραμμή και στις βραχονησίδες.

Είναι το ιερότερο και πιο τιμημένο έμβλημα της ιστορίας μας και αντιπροσωπεύει όλες τις θυσίες των ηρώων που αγωνίστηκαν για την Ελλάδα και για μια Κύπρο Ελεύθερη και Ελληνική. Είναι ένα σύμβολο που το αντίκρισμα του προκαλεί συγκίνηση, δέος και περηφάνια. Η φράση Ελευθερία ή Θάνατος δεν πηγάζει απλά από των αριθμό των λωρίδων. Είναι ο προαιώνιος όρκος που στη σημαία ορκίστηκαν οι οπλαρχηγοί το 1821 αφυπνισμένοι μετά από 400 χρόνια σκλαβιάς.

Κατά την  περίοδο σκλαβιάς στο νησί μας η Ελληνική σημαία ήταν συνδεδεμένη με την ελευθερία και ενέπνευσε εκατοντάδες παλικάρια να λάβουν μέρος στον επικότερο αγώνα της Κύπρου, και πολλά ήταν τα παλικάρια που θυσιάστηκαν. Άλλοτε ήταν μαθητές και άλλοτε οικογενειάρχες που πέθαναν κρατώντας την στα χέρια επιθυμώντας την Ένωσιν.

Αλήθεια ποιος άλλος λαός ανά την υφήλιο τιμά τη σημαία του και την ελευθερία της πατρίδας του με την ίδια του τη ζωή; Σε ποιο άλλο μέρος ανά την υφήλιο εκτός από την Ελλάδα θα βρεις ανθρώπους έτοιμους να θυσιαστούν για την σημαία τους προστατεύοντάς την απλά και μόνο για να μην πέσει στα χέρια του εχθρού; Όχι σαν αγαθό πολύτιμο με χρηματική αξία αλλά ως σύμβολο υψηλών ιδανικών όπως η πατρίδα η ελευθερία η θρησκεία!

Γι’ αυτό και εμείς, οι αφυπνισμένοι ελληνόψυχοι νέοι πρέπει να προστατεύσουμε μέχρι την τελευταία ρανίδα του αίματος μας τα ιδανικά και τις αξίες που συμβολίζει η σημαία μας. Δεν θα ανεχτούμε ούτε άλλα παζαρέματα ούτε άλλες προσβολές σε βάρος της και όσοι αγχώνονται στη θέα της και νομίζουν ότι μπορούν να ξεγράψουν από το νησί τα 4000 χρόνια Ελληνικής ιστορίας του να είναι σίγουροι ότι θα μας βρουν μπροστά τους.

…Μιαν ημέρα σαν κι’ ετούτη, την ολόφωτη κι ωραία
ξεδιπλώθηκε και πάλι η γαλάζια μας σημαία
 που ’χει τ’ ουρανού το χρώμα και σκεπάζει τ’ άγιο χώμα
 που ελεύθερος πατάς,
κι έτσι με χαρά κι ελπίδα  για μιαν ένδοξη πατρίδα 
η σημαία κυματίζει μ’ ένα ΤΑΝ Ή ΕΠΙ ΤΑΣ.
Μιαν ημέρα σαν ετούτη δοξασμένη κι ισχυρή
κι έτσι σαν την αντικρίζεις  έτσι πάλι την γνωρίζεις,
«την γνωρίζεις απ’ την κόψη του σπαθιού την τρομερή».

Κωνσταντίνος Λοΐζου
Οικονομικής Επιστήμης 

*Το άρθρο έχει γραφτεί για το περιοδικό "ΔΡΑΣΙΣ" τεύχος 33 και βρίσκεται στην σελίδα 56
Περισσότερα ...

Η γιορτή της Ελληνικής Σημαίας


Σήμερα 27 Οκτωβρίου γιορτάζουμε και τιμούμε την ένδοξη Ελληνική Σημαία. Το κάθε μπαλκόνι σήμερα, σημαιοστολίζεται με την γαλανόλευκη περηφάνια του Έθνους μας.

Η πρώτη Ελληνική σημαία με τον λευκό σταυρό και σε γαλανό φόντο σχεδιάστηκε, ευλογήθηκε και υψώθηκε στη Μονή Ευαγγελίστριας στη Σκιάθο το 1807 όταν σε αυτήν ο μοναχός Νήφωνας όρκιζε τους οπλαρχηγούς του έπους του 1821. Η σημαία αυτή, αφού καθορίστηκε από το Σύνταγμα της Επιδαύρου το 1822, απoτελούσε την μόνη επίσημη Ελληνική σημαία εώς το 1878 οπότε και υιοθετήθηκε η ‘’ΝΑΥΤΙΚΗ’’, αυτή δηλαδή με τις οριζόντιες λευκές και γαλάζιες γραμμές.
Το ριγωτό πρότυπο επιλέχτηκε λόγω της ομοιότητας του με τη θάλασσα που περιβάλλει την Ελλάδα. Τα χρώματα της σημαίας, γαλάζιο και λευκό, συμβολίζουν το γαλάζιο της Ελληνικής θάλασσας και το λευκό των κυμάτων.

Πάνω αριστερά υπάρχει ο λευκός σταυρός που συμβολίζει την αφοσίωση των Ελλήνων στην Ορθόδοξη Χριστιανική Πίστη, καθώς και τη συμβολή της Εκκλησίας στο σχηματισμό του σύγχρονου Ελληνικού Κράτους. Η Ελληνική σημαία αποτελείται από 9 οριζόντιες γραμμές όσες και οι συλλαβές του συνθήματος της Ελληνικής Επανάστασης, ‘’Ελευθερία ή Θάνατος’’.

Σε όλους τους αγώνες του Έθνους, οι Έλληνες πολέμησαν και υπερασπίστηκαν με την ζωή τους αυτό το ιερό σύμβολο. Τρανό παράδειγμα το 1821, όταν ο Ελληνισμός ξεσηκώθηκε ενάντια στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, η Ελληνική Σημαία πρωτοστατούσε σε κάθε μάχη για την υπεράσπιση των εδαφών. Στο πλάι της Μητέρας Πατρίδας βρέθηκε σύσσωμος ο λαός της Κύπρου τόσο στο πεδίο των μαχών, όσο πνευματικά και οικονομικά. Ελληνικές σημαίες κοσμούσαν κάθε σπίτι του νησιού μας.

Το 1940 ο ελληνικός λαός ορκίστηκε στην γαλανόλευκη πως θα υπερασπίζονταν με όλες του τις δυνάμεις την τιμή και την Ελευθερία της Πατρίδας.

Η ιστορία μας είναι γεμάτη από περιστατικά αυτοθυσίας για την προστασία της Ελληνικής σημαίας αφού με το αίμα τους πολέμησε όλο το Έθνος για να κυματίζει περήφανα στα Ελληνικά εδάφη. Επίσης ποιός μπορεί να ξεχάσει τι είχε συμβεί στα Ίμια και στην Δερύνεια όπου το 1996 οι ήρωες μας έγιναν οι ίδιοι σημαία και θυσιάστηκαν για τα ιδανικά που συμβολίζει η γαλανόλευκη..

Ταυτόχρονα ας μην ξεχνάμε πως:
1.       Η Ελληνική Σημαία εκπροσωπεί το Έθνος και την πατρίδα μας. Ενώ σε περίπτωση πολέμου η σημαία πρέπει να φυλάσσεται και προστατεύεται ακόμα και με την ζωή μας.

2.       Σε περίπτωση που μια σημαία φθαρεί, τότε καίγεται, αλλά ΠΟΤΕ δεν πετιέται στα σκουπίδια. Στα σκουπίδια μπορούν να πεταχτούν μόνο οι στάχτες.

3.       Η Σημαία χρησιμοποιείται μόνον σε έπαρση επί ιστού. Απαγορεύεται η οποιαδήποτε άλλη χρήση της (π.χ. κρέμασμα κουρτίνας, διακοσμητικό, ένδυμα, κ.λπ.)

4.       Κατά την έπαρση της Ελληνικής Σημαίας στεκόμαστε όλοι προσοχή. Ο σημαιοφόρος αίρει γοργά και κατά την διάρκεια της Έπαρσης της Σημαίας ψάλλετε ο Εθνικός Ύμνος.

5.       Εάν υπάρχουν πολλές σημαίες τότε η Ελληνική πρέπει να βρίσκεται στο ίδιο ύψος ή ψηλότερα από τις υπόλοιπες.

6.       Κατά την υποστολή της Σημαίας στεκόμαστε προσοχή. Ο σημαιοφόρος υποστέλλει αργά.

7.       Κατά την ημέρα πένθους η Σημαία κυματίζει μεσίστια και αφού ο σημαιοφόρος τελειώσει την έπαρση, τότε προχωρεί σε υποστολή μέχρι το μέσο του ιστού.

8.       ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η Ελληνική Σημαία να αγγίζει το έδαφος για οποιονδήποτε λόγο. Σε περίπτωση που η Σημαία είναι πολύ μεγάλη, η έπαρση πρέπει να γίνεται από τον σημαιοφόρο και με την βοήθεια του παραστάτη. Το ίδιο πρέπει να γίνεται και κατά την υποστολή της Σημαίας.


Γραφείο Τύπου
Ε.Κ.Φ. ΔΡΑΣΙΣ-Κ.Ε.Σ.
Περισσότερα ...

Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2016

Επέτειος μνήμης για την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης


Έπειτα από την επιτυχή προέλαση του Ελληνικού Στρατού στην Ελασσόνα (11 Οκτωβρίου 1912) ανέκυψε ένας μείζον προβληματισμός σχετικά με την πορεία που θα έπρεπε να ακολουθήσει ο Ελληνικός Στρατός. Το Ελληνικό Στρατηγείο με αρχηγό τον Διάδοχο Κωνσταντίνο, θεωρούσε ότι η πορεία του ελληνικού στρατού θα έπρεπε να καθοριστεί ανάλογα με τις κινήσεις του οθωμανικού στρατού, με τη σκέψη ότι βασικός στρατιωτικός στόχος σε ένα πόλεμο είναι η νίκη του αντίπαλου στρατού και όχι η κατάληψη θέσεων. Η πολιτική ηγεσία θορυβημένη από την νικηφόρα πορεία του βουλγαρικού στρατού και την πορεία του προς τη Θεσσαλονίκη, θεωρεί ότι οι ελληνικές δυνάμεις θα πρέπει να κινηθούν άμεσα στην πόλη.

Στις 13 Οκτωβρίου 1912 αφού είχε ακολουθήσει η κατάληψη της Κοζάνης ο Διάδοχος Κωνσταντίνος δέχεται τηλεγράφημα από τον υπουργό Εξωτερικών κύριο Κορομηλά ο οποίος απαριθμούσε τις νίκες των αντίπαλων στρατευμάτων χωρίς να κάνει καμία αναφορά στις επιτυχίες του Ελληνικού στρατού, υποδεικνύοντας τις επόμενες κινήσεις του στρατού. Η οργισμένη απάντηση του Διάδοχου Κωνσταντίνου έφτασε άμεσα : «Ευχαρίστως εμάθαμε τας επιτυχίας του βουλγαρικού, σέρβικου και μαυροβουνιωτικού στρατού» ... «αποτελεί κατόρθωμα του ελληνικού στρατού απαιτήσαν ολόκληρον την έντασιν των δυνάμεων του, δυνάμενον να τιμήση οιονδήποτε στρατόν, τον οποίο δεν παραγνωρίζεται ούτε να υποτιμάται» και κατέληγε φανερά εκνευρισμένος με την εξής φράση « Θα εξακολουθήσω με την αυτήν έντασιν δυνάμεων επιδιώκων την καταστροφή του εχθρού επί τη βάσει του σχεδίου το οποίον προδιέγραψα και του οποίου τον αντικειμενικόν σκοπόν μόνος εγώ είμαι αρμόδιος και υπεύθυνος να κανονίζω. Παρακαλώ δε υμάς όπως ευαρεστούμενος μη προσπαθήτε όπως επηρεάζητε την διεύθυνσιν των επιχειρήσεων».

Το απόγευμα της ίδιας ημέρας, ο Ελευθέριος Βενιζέλος απέστειλε τηλεγράφημα με το οποίο ζητούσε ενημέρωση και κατέληγε ως εξής « Αναμένω να μοι γνωρίσετε την περαιτέρω διεύθυνσιν ην θα ακολουθήσει η προέλασης του στρατού Θεσσαλίας. Παρακαλώ μόνον να έχετε υπ' όψιν ότι σπουδαίοι πολιτικοί λόγοι επιβάλλουσι να ευρηθώμεν μίαν ώραν ταχύτερον εις την Θεσσαλονίκην». Όμως οι σχετικές διαταγές για προέλαση προς τη Θεσσαλονίκη είχαν ήδη εκδοθεί απο τον Διάδοχο Κωνσταντίνο.

Έπειτα από την επιτυχημένη μάχη των Γιαννιτσών ο ελληνικός στρατός φτάνει έξω από την πόλη της Θεσσαλονίκης στις 25 Οκτωβρίου 1912. Εκεί ξεκίνησαν πυρετώδεις διαπραγματεύσεις μεταξύ του Διαδόχου Κωνσταντίνου και του Ταξίν Πασά σχετικά με την παράδοση της Θεσσαλονίκης. Ο Διάδοχος απαιτούσε την παράδοση του οπλισμού του τούρκικου στρατού αλλά και την καθολική παράδοση των τούρκικων στρατιωτικών μονάδων της πόλης. Έπειτα από σκληρές διαπραγματεύσεις τελικά ο Ταξίν Πασάς απεδέχθη τους όρους του Διαδόχου και την νύχτα της 26 Οκτωβρίου-27 Οκτωβρίου 1912 οι αξιωματικοί του Ελληνικού Στρατού Ιωάννης Μεταξάς και Βίκτωρ Δούσμανης στο Διοικητήριο της Θεσσαλονίκης υπέγραψαν το πρωτόκολλο παράδοσης της πόλης στον ελληνικό στρατό.

Μη γνωρίζοντας την επιτυχή έκβαση της διαπραγμάτευσης του Διαδόχου Κωνσταντίνου ο οποίος επιθυμούσε να διασφαλίσει των πλήρη αφοπλισμό των οθωμανικών στρατευμάτων ώστε να μην διεξαχθεί μάχη εντός της πόλης με δυσάρεστες συνέπειες στον άμαχο πληθυσμό, ο Ελευθέριος Βενιζέλος έστειλε το ακόλουθο τηλεγράφημα προς το Διάδοχο Κωνσταντίνο και στο Βασιλέα Γεώργιο Α' το οποίο έλεγε: «Παραγγέλλεσθε ν' αποδεχθήτε την προσφερόμενης υμίν παράδοσιν της Θεσσαλονίκης και εισέλθητε εις αυτήν ανευ τινος αναβολής. Καθιστώ υμάς υπεύθυνον δια πάσαν αναβολήν έστω και στιγμής».

Όμως όταν εστάλη το τηλεγράφημα ο Διάδοχος Κωνσταντίνος είχε ήδη συμφωνήσει και παραλάβει την πόλη οπότε απέστειλε την ακόλουθη απάντηση: «Συναισθάνομαι πλήρως την ευθύνην ην φέρω και παρακαλώ να μη μοι οπομιμνήσκηται τούτο δι' οποιαδήποτε υπόθεσιν. Εάν ώφειλον η ου να παραδεχθώ την παράδοσιν της Θεσσαλονίκης ήμην ο μόνος αρμόδιος να κρίνω ευρισκόμενος επί τόπου και επιβάλλω τους όρους . Απόδειξις δε το επιτευχθέν αποτέλεσμα»

Σύμφωνα με το πρωτόκολλο, παραδίνονταν ως αιχμάλωτοι 25.000 τούρκοι στρατιώτες και 1.000 αξιωματικοί. Στην κατοχή του ελληνικού στρατού περιέρχονταν όλος ο βαρύς και ελαφρύς οπλισμός του σχηματισμού (70 πυροβόλα, 30 πολυβόλα, 70.000 τυφέκια και πυρομαχικά). Το πρωί της 27ης Οκτωβρίου εισήλθαν στη Θεσσαλονίκη δύο τάγματα ευζώνων και ύψωσαν την ελληνική σημαία στο Διοικητήριο, ενώ οι υπόλοιπες ελληνικές δυνάμεις άρχισαν να λαμβάνουν θέσεις στα υψώματα γύρω από την πόλη.

Στις 28 Οκτωβρίου 1912, τα ελληνικά στρατεύματα εισήλθαν θριαμβευτικά στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Την επόμενη ημέρα εισήλθε έφιππος στη πόλη ο Βασιλεύς Γεώργιος Α συνοδευόμενος από το Διάδοχο Κωνσταντίνο.

Ζήτω η ΕΛΕΥΘΕΡΗ - ΕΛΛΗΝΙΚΗ Θεσσαλονίκη

Γραφείο Τύπου
Ε.Κ.Φ. ΔΡΑΣΙΣ-Κ.Ε.Σ.
Περισσότερα ...

Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2016

Οκτωβριανά 1931. Η πρώτη «εξέγερση» των Ελλήνων στην Κύπρο


Συμπληρώνονται φέτος 85 χρόνια από την πρώτη εξέγερση των Ελλήνων της Κύπρου ενάντια στον άγγλο δυνάστη. Ήταν Τετάρτη, 21 Οκτωβρίου 1931 όταν πλήθη Λαού, αυθόρμητα βγήκαν στους δρόμους της Κυπριακής πρωτεύουσας για να διαμαρτυρηθούν για την αντιλαϊκή και ανθελληνική πολιτική της αποικιοκρατικής κυβέρνησης. Δύναμη τους και καθοδηγητής τους το αιώνιο αίτημα των Κυπρίων: Η Ένωση της Κύπρου με την Μητέρα Ελλάδα.

Ο διάκονος Διονύσιος Κυκκώτης, αφού ύψωσε την Ελληνική σημαία, κάλεσε τους συγκεντρωθέντες να ορκιστούν, στο όνομα της Αγίας Τριάδας, πειθαρχία και πίστη προς την πατρίδα. Ακολούθως τα πλήθη υπό τους ήχους των καμπάνων και ψάλλοντας τον εθνικό ύμνο ανηφόρησαν προς το Κυβερνείο και υπέστειλαν την αγγλική σημαία ζητωκραυγάζοντας υπέρ της Ενώσεως.

Στο μεταξύ στο κυβερνείο κατέφθασαν ένοπλοι άγγλοι αστυνομικοί, οι οποίοι συνεχώς προκαλούσαν το λαό. Οι διαμαρτυρόμενοι άρχισαν να προβαίνουν σε βίαιες εκδηλώσεις και ν' αρχίσουν να πυρπολούν τα αστυνομικά αυτοκίνητα και το τότε ξύλινο κτίριο του Κυβερνείου. Τότε εξήλθε του κτιρίου ο άγγλος διοικητής Λευκωσίας, ο οποίος κάλεσε τα πλήθη να διαλυθούν. Στην άρνηση τους έδωσε διαταγή στους αστυνομικούς να ανοίξουν πυρ. Από τους πυροβολισμούς πληγώθηκαν σοβαρά 15 διαδηλωτές, οι οποίοι μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο. Από αυτούς ο 18ετής Ονούφριος Αποστόλου Κληρίδης, ο οποίος υπέκυψε στα τραύματα του. Την ίδια ώρα σ’ όλες τις πόλεις και τα χωριά της Κύπρου βρίσκονται σε εξέλιξη συλλαλητήρια, καταλαμβάνονται αστυνομικοί σταθμοί και υψώνεται παντού η Ελληνική σημαία. Ο άοπλος λαός συγκρούεται με το στρατό σ’ όλο το νησί. Ο αριθμός των νεκρών ανήλθε στους 16 και των τραυματιών στους 60. Ακολούθησαν δύσκολοι καιροί για το νησί αφού οι άγγλοι αποικιοκράτες έλαβαν σκληρά μέτρα ως αντίποινα .

Την επόμενη μέρα ελήφθησαν αυστηρά μέτρα ασφαλείας όπως απαγόρευση κυκλοφορίας, λογοκρισία στα έντυπα και τέλος στο νησί κατέφθασαν 4 πλοία με Βρετανούς στρατιώτες. Επίσης η αποικιοκρατική κυβέρνηση συνέλαβε και εξόρισε κατηγορώντας τους ως κύριους υπαίτιους της εξέγερσης, τον Μητροπολίτη Κιτίου Νικόδημο Μυλωνά, (στα Ιεροσόλυμα) και τον Μητροπολίτη Κυρηνείας Μακάριο Β΄, (στην Αθήνα). Συνέλαβε επίσης 3 περίπου χιλιάδες τους οποίους φυλάκισε, βασάνισε αλλά και εξόρισε! Κατάργησε ακόμα την ελεύθερη εκλογή όλων των Αρχών και επέβαλε σκληρά μέτρα. Ακόμη απαγόρευσε την ίδρυση και λειτουργία κομμάτων και συντεχνιών κι επέβαλε ειδική φορολογία για να καλυφθούν οι ζημιές στο Κυβερνείο, κι όλα αυτά σε μια εποχή που η Κύπρος υπόφερε από μεγάλη ανομβρία και οικονομική δυσπραγία.

Στα χρόνια που ακολούθησαν, απαγορεύτηκε οτιδήποτε θύμιζε Ελλάδα: Ελληνική σημαία, εθνικός ύμνος, φωτογραφίες ηρώων, χάρτες της Ελλάδας κ.α. Ακόμα και μολύβια και ρίγες με μπλε και άσπρες ραβδώσεις κατασχέθηκαν από τα παιδιά των σχολείων!

Η κυβέρνηση Ελευθέριου Βενιζέλου από την άλλη, συμβούλευσε τους Κυπρίους «να κάτσουν ήσυχοι και να μην προκαλούν προβλήματα στην φίλη και σύμμαχο Μ. Βρετανία.», με την κρυφή ελπίδα και τον ευσεβή πόθο πως με την πολιτική «του καλού παιδιού» οι άγγλοι θα έδιναν αυτονομία στους εξαθλιωμένους οικονομικά και καταπιεσμένους πολιτικά Κυπρίους.

Μέχρι την έναρξη του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου όμως, οπόταν η Αγγλία είχε ανάγκη τους Κυπρίους, με προκηρύξεις τους καλούσε να στρατολογηθούν και να «πολεμήσουν δια την Ελλάδα και την ελευθερία»! Και όταν οι άγγλοι πιστοί πάντα στο προσφιλές τους «διαίρει και βασίλευε» λησμόνησαν τις υποσχέσεις του, την σκυτάλη παρέλαβε η λεβεντογενιά της Ε.Ο.Κ.Α.

Γραφείο Τύπου      
Ε.Κ.Φ. ΔΡΑΣΙΣ-Κ.Ε.Σ.
Περισσότερα ...

Αντικατοχική Πορεία Καταδίκης του Ψευδοκράτους 15/11/2019

Ένωση Κυπρίων Φοιτητών Αθήνας-Πειραιά ΔΡΑΣΙΣ-Κ.Ε.Σ.