ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ

Αρθρα

Δελτια Τυπου

Ανακοινωσεις

Εκδηλωσεις

Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου 2016

Ανακήρυξη Αυτονομίας της Βόρειας Ηπείρου



17 Φεβρουαρίου 1914. Ημερομηνία χαραγμένη στις μνήμες των Ελλήνων της Βόρειας Ηπείρου. Οι συνεχιζόμενοι Αγώνες για δικαίωση και Λευτεριά παίρνουν σάρκα και οστά. Την ημέρα αυτή, οι Βορειοηπειρώτες, προδομένοι από το Ελληνικό κράτος, ανακηρύσσουν την Αυτονομία της Βόρειας Ηπείρου, η οποία θα υπογραφεί τρεις μήνες αργότερα, στις 17 Μαΐου του 1914 με το πρωτόκολλο της Κέρκυρας. Μια δέσμευση από την αλβανική διοίκηση, όπου εξασφαλιζόταν ειδική Ελευθερία και η συγκρότηση ειδικού σώματος Χωροφυλακής, κατοχυρωνόταν η χρήση και διδασκαλία της Ελληνικής γλώσσας και η Θρησκευτική Ελευθερία του Ελληνικού πληθυσμού. H Βόρειος Ήπειρος με τις διατάξεις αυτού του Πρωτοκόλλου αποκτούσε ευρεία Αυτονομία μέσα στα όρια της αλβανικής επικράτειας. Η σημασία της υπογραφής του Πρωτοκόλλου, εστιάζεται στο γεγονός ότι αποτελεί τίτλο διεθνούς αναγνώρισης της Ελληνικότητας της Βορείου Ηπείρου.

Παρόλα αυτά το πρωτόκολλο αυτό, δεν θα εφαρμοστεί ποτέ. Τα 102 χρόνια που μεσολάβησαν από τότε, μέχρι και σήμερα, και τα ποτάμια Ελληνικό αίμα που έχυσαν οι Βορειοηπειρώτες, δεν οδήγησαν ούτε αυτή την Ελληνική γη στη λύτρωση. Η αλβανική κυβέρνηση, κάθε άλλο παρά σεβάστηκε και σέβεται την Ελληνικότητα αυτής της περιοχής. Η Βορειοηπειρώτες, όσα δεινά και αν πέρασαν και περνούν από τα η βάρβαρη αλβανική κυβέρνηση, ποτέ δεν υποχώρησαν και μέχρι σήμερα παλεύουν για τη Λευτεριά τους. Δεν το έβαλαν κάτω ακόμα και όταν η Ελληνική κυβέρνηση τους γύρισε την πλάτη, κλείνοντας τους τα σύνορα. Ακόμη χειρότερα, τα τελευταία χρόνια, το ίδιο το Ελληνικό κράτος, αρνείται την Ελληνική ιθαγένεια στους Βορειοηπειρώτες, αφού στις ταυτότητες ομογενών που τους εκδίδει, αναφέρει σαν ιθαγένεια την αλβανική.

Όπως το Κυπριακό, έτσι και το Βορειοηπειρωτικό ζήτημα αποτελεί μια ανοιχτή πληγή για τον Ελληνισμό και δεν μας αφήνει αδιάφορους. Χιμάρα και Κερύνεια, Αργυρόκαστρο και Μόρφου, Κορυτσά και Αμμόχωστος περιμένουν τη Απελευθέρωση τους. Σήμερα τιμούμε τις αμέτρητες θυσίες των Βορειοηπειρωτών αδερφών μας, που ποτέ δεν έπαψαν να αγωνίζονται για Λευτεριά και Ένωση με τη μητροπολιτική Ελλάδα. Οι Αγώνες μας κοινοί. Η νεολαία της Βόρειας Ηπείρου, όπως και μείς, αγωνίζεται για δικαίωση και λύτρωση των εδαφών τους, αρνούμενοι την υποταγή τους στα πολιτικά παιχνίδια των κατακτητών. Χρέος μας είναι να σταθούμε στο πλευρό του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού με κάθε τρόπο και απαίτηση μας είναι η ανάκτηση της Αυτονομίας της Βορείου Ηπείρου, βάσει του Πρωτοκόλλου της Κέρκυρας του 1914.

«Στάσου αντρίκεια Ηπειρώτη
και δεν είσαι μοναχός.
Τον Ιερό σου τον Αγώνα
παραστέκει ο Ελληνισμός !»

Από τη Κερύνεια, ως τη Κορυτσά. Όλοι στον Αγώνα, για τη ΛΕΥΤΕΡΙΑ!

Συνοπτικά η πρόσφατη Ιστορία της Βόρειας Ηπείρου


Γραφείο Τύπου

Ε.Κ.Φ. ΔΡΑΣΙΣ - Κ.Ε.Σ.
Περισσότερα ...

Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2016

Πετράκης Γιάλλουρος - Ο ήρωας μαθητής της Ένωσης


Ο Πετράκης Γιάλλουρος γεννήθηκε στο χωριό Ριζοκάρπασο, της επαρχίας Αμμοχώστου, στις 29 Αυγούστου 1938Γιος της οικογένειας Ζαχαρία και Αννεζούς Γιάλλουρου, ενώ είχε ακόμα 5 αδέλφια, τους Λευτέρη, Μαρία, Καίτη, Νίκο και Γιάννη. Δολοφονήθηκε στις 7 Φεβρουαρίου 1956 στην Αμμόχωστο από εγγλέζο υπαξιωματικό, κατά τη διάρκεια μαχητικής διαδήλωσης την οποία καθοδηγούσε. 

Όταν φονεύθηκε ήταν τελειόφοιτος μαθητής του Ελληνικού Γυμνασίου Αμμοχώστου, ενώ ήταν απόφοιτος του δημοτικού σχολείου Ριζοκαρπάσου. Από μικρός έβραζε μέσα του ο καημός για την Ελλάδα και την Ένωση. Κάθε του λόγος και κουβέντα ήταν για την Ελλάδα. Όπως χαρακτηριστικά αφηγείται η μητέρα του, συνέχεια της τόνιζε. ''Να αγωνιζόμαστε πρέπει, μάνα, να αγωνιζόμαστε για την Κύπρο μας''. Κι ας ήταν μόλις δεκαεφτάμισή χρονών όταν έφυγε. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της τεράστιας Ελληνικής ψυχής του, όταν αιμόφυρτος από τη σφαίρα που του τρύπησε την καρδιά, συνέχισε, κάνοντας τα τελευταία βήματα του, πριν εισέλθει στο πάνθεον τον ηρώων, φώναξε με όση δύναμη του είχε απομείνει, αυτό για το οποίο θυσιάστηκε: «ΖΗΤΩ Η ΕΝΩΣΙΣ». Αυτά ήταν και τα τελευταία του λόγια. Με αυτά έφυγε από τη σκλαβωμένη Κύπρο, και μας έδειξε το δρόμο για τη Λευτεριά.

Με το ξέσπασμα του αγώνα τον Απρίλη του 1955, γράφει στον πατέρα του, διδάσκοντας μας σήμερα τι είναι φιλοπατρία: «Δεν συμφωνώ αγαπητέ μου πατέρα στο ότι ένας άνθρωπος πρέπει πρώτα να κοιτάξει για τον εαυτό του και ύστερα για την πατρίδα του. Τότε αυτός, καταντά άκρως εγωιστής, τομαριστής και μπορώ να πω αναίσθητος. Διότι όταν δεν κυριαρχεί μέσα του το αίσθημα της φιλοπατρίας, το ευγενέστερο των αισθημάτων, δεν είναι δυνατό να κυριαρχεί κανένα άλλο ευγενές αίσθημα… Εξ άλλου, αγαπητέ μου πατέρα, η ορμή του ανθρώπου προς την ύλη, δηλαδή τον πλούτο και την καλοπέραση και η ικανοποίηση τούτη, δεν προσφέρει την πραγματική ευτυχία του ανθρώπου. Την απόλυτη ευτυχία προσφέρει στους ανθρώπους και ιδίως όταν είναι Έλληνες, η ορμή προς τα ανώτερα ιδανικά την αγάπη προς την Πατρίδα και τον πόθο ακόμη και να θυσιαστεί για την ελευθερία της που είναι και δική του ατομική ελευθερία και αξιοπρέπεια»

Τον Αύγουστο του 1955, και ενώ ο ίδιος ήταν ηγετικό στέλεχος της ΑΝΕ (Άλκιμος Νεολαία ΕΟΚΑ), συμμετέχει στη μαθητική εκδρομή - προσκύνημα στη μητέρα Ελλάδα μαζί με το σχολείο του. Καταθέτουν στεφάνι στον Άγνωστο στρατιώτη. Ο Πετράκης δεν μπορούσε να  μην ήταν εκεί. Σημαιοφόρος του Γυμνάσιου Ριζοκαρπάσου, με τη μαθητική στολή και το πηλήκιο του. Ενθουσιασμένος από τη επίσκεψη του στη Ελλάδα, γράφει στον πατέρα του: «Μόλις πάτησα το Άγιο χώμα της Ελλάδος, μια βαθειά συγκίνησις με κατακυρίευσε και δάκρυα ανέβηκαν στα μάτια μου, αφ’ ενός λόγω του ότι πατούσα στην Ελεύθερη Πατρίδα, αφ’ ετέρου διότι σκέφτηκα ότι η ιδιαιτέρα μας πατρίς Κύπρος έμενε υπόδουλη κάτω από τον βαρύ ζυγό των Άγγλων, ενώ έπρεπε να είναι κι αυτή ένα κομμάτι της Ελεύθερης Ελλάδος»


Επιστρέφοντας από την μητέρα Ελλάδα αναλαμβάνει υπεύθυνος των μαθητικών ομάδων του Ελληνικού Γυμνασίου Αμμοχώστου. Καθήκοντά του ήταν η οργάνωση των μαθητών του σχολείου του, η γραφή και διδασκαλία τραγουδιών αγωνιστικού περιεχομένου, η διανομή φυλλαδίων, η απόκρυψη και διακίνηση οπλισμού, η μεταφορά της αλληλογραφίας και η οργάνωση μαχητικών μαθητικών διαδηλώσεων. Έκανε τα πρώτα του βήματα για να ενταχθεί στο αντάρτικο.

Τον Οκτώβριο του 1955, ο Πετράκης άριστος μαθητής, παραλαμβάνει την Ελληνική σημαία του σχολείου του, από τον διευθυντή του, Γυμνασίαρχο Χαράλαμπο Φελά. Παραλαμβάνει το ιερό χρέος. Το αντιλαμβάνεται.

Την 7η Φεβρουαρίου, οι μαθητές ξεχύνονται στους δρόμους της Αμμοχώστου, μετά την απόφαση της κυβέρνησης να κλείσει το Γυμνάσιο Αμμοχώστου. Ο Πετράκης εκεί, μπροστάρης της διαδήλωσης, με την γαλανόλευκη του. Με τη γαλανόλευκη θα πορευθεί και θα αφήσει και την τελευταία του πνοή στους δρόμους τις Αμμοχώστου. Δεν την αποχωρίστηκε ποτέ! Γνώριζε τη σημασία του να είσαι Έλληνας, γνώριζε πως είναι να αγωνίζεσαι σαν Έλληνας, μας έδειξε ότι γνώριζε και πώς είναι να πεθαίνεις σαν Έλληνας. Με το αίμα του να κυλάει στην άσφαλτο της κατεχόμενης μας σήμερα γης, πήρε άριστα και στο νόημα του να είσαι Ελληνας. Εξεταστές του οι ήρωες που έφυγαν πριν απ’ αυτόν. Μαθητές του, όλοι εμείς.

Ο Πετράκης Γιάλλουρος μας φωτίζει το δρόμο. Το δρόμο της Ελευθερίας, της αδούλωτης Ελληνικής ψυχής. Ο τάφος του μεγάλου αυτού ήρωα, βεβηλωμένος στο κατεχόμενο Ριζοκάρπασο είναι ο φάρος, για να συνεχίσουμε τον αγώνα που ξεκίνησαν οι νέοι το 1955, για ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ. Είναι χρέος μας, να κυματίσουμε την γαλανόλευκη ΞΑΝΑ πάνω στον τάφο του Πετράκη στο Ελληνικό Ριζοκάρπασο, στην σκλαβωμένη από το τούρκο κατακτητή Καρπασία.


Γραφείο Τύπου
Ε.Κ.Φ. ΔΡΑΣΙΣ-Κ.Ε.Σ.
Περισσότερα ...

Αντικατοχική Πορεία Καταδίκης του Ψευδοκράτους 15/11/2019

Ένωση Κυπρίων Φοιτητών Αθήνας-Πειραιά ΔΡΑΣΙΣ-Κ.Ε.Σ.