ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ

Αρθρα

Δελτια Τυπου

Ανακοινωσεις

Εκδηλωσεις

Κυριακή 25 Μαρτίου 2018

Ζήτω η 25η Μαρτίου - Ζήτω η Ελληνική Επανάσταση


Εκατόν ενενήντα επτά χρόνια πριν, μια χούφτα αδούλωτων Ελλήνων, ύψωσε την σημαία της επανάστασης, για τη λύτρωση του Ελληνικού Έθνους. Με σύνθημα τον προαιώνιο Ελληνικό όρκο "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ", οι σκλάβοι αποφάσισαν να λευτερωθούν. Μετά από τέσσερις αιώνες τουρκικής σκλαβιάς, έφθασε η ώρα για την εθνική αποκατάσταση. Στις 25 Μαρτίου του 1821 στην Mονή της Μεγίστης Λαύρας στα Καλάβρυτα, ο επίσκοπος Παλαιών Πατρών Γερμανός, ευλόγησε και ύψωσε το λάβαρο της επανάστασης. Αυτή ήταν και η επίσημη έναρξη της Ελληνικής επανάστασης που οδήγησε μετά από πολλούς αγώνες και θυσίες, στην ελευθέρωση και τη αναγνώριση του Ελληνικού κράτους το 1830.  


Μια γενιά ωραίων Ελλήνων, του Κολοκοτρώνη και του Καραϊσκάκη, του Ανδρούτσου και του Νικηταρά, έγραψε με ολόχρυσα γράμματα ένα τεράστιο ιστορικό έπος, αφού δεν υπολόγισαν την αριθμητική υπεροχή του αντιπάλου, αλλά πολέμησαν με την Ελληνική τους ψυχή και νίκησαν μια ανίκητη μέχρι τότε αυτοκρατορία. Δεν κάθισαν σε κανένα τραπέζι συνομιλιών με τον κατακτητή. Δεν συμβιβάστηκαν με τίποτα λιγότερο από ελεύθερο αέρα. Και γι αυτό νίκησαν.

Αμέτρητες είναι οι θυσίες και οι σφαγές Ελλήνων στο βωμό της Λευτεριάς. Ποτάμια αίμα χύθηκαν για να υπάρχουμε σήμερα εμείς και να ζούμε στην πρωτεύουσα του Πολιτισμού και της Δημοκρατίας. Περήφανη η Γαλανόλευκη σημαία, κυματίζει σήμερα με καμάρι στις γειτονιές της Αθήνας και ολόκληρης της Ελλάδος.

Δυστυχώς στις μέρες μας η ιστορία του Ελληνισμού αμαυρώνεται από τις ανίκανες πολιτικές ηγεσίες σε Κύπρο και Ελλάδα. Οι διάφοροι πολιτικάντηδες ως νεο-γενίτσαροι γίνονται υπόδουλοι στα τούρκικα σχεδία ξεχνώντας το ένδοξο παρελθόν του Έθνους μας. Διερωτόμαστε τι θα συνέβαινε το 1821 αν ο Γέρος του Μοριά και τα Παλληκάρια του, επιδίωκαν τον συμβιβασμό με τον σουλτάνο αντί τον όρκο για ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ.

"Όταν αποφασήσαμε να κάμομε την Επανάσταση, δεν εσυλογισθήκαμε, ούτε πόσοι είμεθα, ούτε πως δεν έχομε άρματα, ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις, ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε: «Που πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα;», αλλά , ως μία βροχή, έπεσε σε όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και οι κληρικοί, και οι προεστοί, και οι καπεταναίοι, και οι πεπαιδευμένοι, και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό και εκάμαμε την Επανάσταση."
Από τα απομνημονεύματα του Γέρου του Μοριά, Θεόδωρου Κολοκοτρώνη.

Ζήτω η 25η Μαρτίου
Ζήτω η Ελληνική Επανάσταση
Ζήτω το Έθνος

Γραφείο Τύπου
Ε.Κ.Φ. ΔΡΑΣΙΣ-Κ.Ε.Σ.
Περισσότερα ...

Τρίτη 20 Μαρτίου 2018

Θεόφιλος Γεωργιάδης - Η άγνωστη εθνική τραγωδία της Κύπρου


Γεννήθηκε κατά σάρκα στις 9 Σεπτεμβρίου του 1957, στο χωριό Ευρύχου. Φοίτησε για τρία χρόνια στο Γυμνάσιο Νεαπόλεως, στη Λευκωσία και στη συνέχεια στο Παγκύπριο Γυμνάσιο, απ'όπου αποφοίτησε το 1975. 

Το 1974,  μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, ο Θεόφιλος
 μαθητής  του  Λυκείου ακόμη, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σπίτι του και μαζί με άλλους 200.000  Έλληνες της Κύπρου, να πάρει το δρόμο της προσφυγιάς. Ο Θεόφιλος μαζί με την οικογένειά του εγκαθίσταται στις ελεύθερες περιοχές της Μεγαλονήσου, σαν  πρόσφυγας  μέσα στην ίδια του την Πατρίδα.  
Η Ελληνική ανατροφή και τα πικρά βιώματα της προσφυγιάς και της μετέπειτα τουρκικής κατοχής,  χάραξαν ανεξίτηλα την ευαίσθητη και τρυφερή εφηβική μνήμη του  και σημάδεψαν καθοριστικά τη σκέψη και τη μοίρα του. Τον έκαναν ευαίσθητο όχι μόνο απέναντι στο δράμα του Κυπριακού Ελληνισμού αλλά και απέναντι στα πάθη όλων των λαών του κόσμου, των οποίων καταπατούνται τα φυσικά και αναφαίρετα ανθρώπινα δικαιώματα και οι ελευθερίες.    

Η τουρκική εισβολή στην Κύπρο ήταν Εθνική καταστροφή και έγκλημα Εθνοκτονίας κατά του Ελληνισμού και της  Ανθρωπότητας.  Σχολιάζοντας αργότερα, το 1992, την σκιαγραφούμενη από τις συμφωνίες Μακαρίου - Ντενκτάς (1977)  "λύση" του Κυπριακού, θα γράψει: 

Πάνω στη βάση της εκδίωξης των 200.000 νομίμων κατοίκων της περιοχής, των ομαδικών τάφων πάνω από 6.000 σφαγιασθέντων ή πεσόντων της εισβολής και 1619 αγνοουμένων (83 Ελλαδίτες) στηρίζεται τόσο το δίκαιο όσο και η βιωσιμότητα της λύσης αυτής!    

Ο  Θεόφιλος  μετάτρεψε μέσα του τον πόνο του θανάτου, των αγνοουμένων, της προσφυγιάς  και της καταστροφής της Κύπρου σε όραμα Ελευθερίας και Δικαίωσης. Αυτό το όραμα o Θεόφιλος  το υπηρέτησε πιστά και συνειδητά, με συνέπεια, τόλμη  και αυταπάρνηση.  

Αμέσως μετά την  αποφοίτησή του από το Παγκύπριο Γυμνάσιο,  το 1975, ο Θεόφιλος
  κατατάσσεται στην Εθνική Φρουρά και υπηρετεί την στρατιωτική του θητεία στην 32α Μοίρα Καταδρομών με τον βαθμό του Εφέδρου Ανθυπολοχαγού.

Ο Θεόφιλος
  προικισμένος με σπάνια φυσικά και πνευματικά χαρίσματα, φρόντισε έγκαιρα και μεθοδικά να συγκεντρώσει όλα εκείνα τα απαραίτητα εφόδια που θα του επέτρεπαν να αγωνιστεί με επιτυχία τον δίκαιο υπέρ πάντων αγώνα για τον Ιερό  Σκοπό, σκοπό που δεν ήταν άλλος από την Απελευθέρωση της Ιδιαίτερης Πατρίδας του, της Κύπρου: Στην διάρκεια των ετών 1977 - 1981, σπουδάζει Πολιτικές Επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο των Αθηνών. Μαθαίνει την τουρκική γλώσσα και εξειδικεύεται στην τουρκολογία, βαθαίνοντας τις επιστημονικές του γνώσεις με σπουδές στη Γαλλία και τη Γερμανία.   

Με την επιστροφή του στην Κύπρο, αρχικά προσλαμβάνεται στην αστυνομική υπηρεσία, με ειδικότητα στα τουρκικά θέματα. Αργότερα, το 1986, η επιστημονική κατάρτιση του Θεόφιλου του επέτρεψε να καταλάβει την θέση του λειτουργού τύπου στο  Τμήμα Τουρκικών Θεμάτων του Γραφείου Τύπου και Πληροφοριών της Κυπριακής Δημοκρατίας. Βαθύς γνώστης της τουρκικής ιστορίας και γλώσσας,  οξυδερκής παρατηρητής και επιστημονικός - στρατηγικός αναλυτής της σύγχρονης τουρκικής πραγματικότητας, ο Θεόφιλος  αξιοποίησε με τον καλύτερο τρόπο, από αυτή την κυβερνητική θέση, τα προσόντα του προς όφελος της Πατρίδας του. Κύρια αποστολή του Θεόφιλου στο Γ.Τ.Π. είναι η καθημερινή μελέτη του τουρκικού τύπου (εφημερίδες, περιοδικά κ.λ.π.) και η υποβολή σχετικών εκθέσεων και εισηγήσεων προς την Κυπριακή Πολιτεία. Παράλληλα παρακολουθεί διάφορα σεμινάρια που αφορούν την τουρκική πολιτική και την τουρκολογία.  

Το 1988, ο Θεόφιλος  και άλλοι συναγωνιστές του ιδρύουν την Κυπριακή Επιτροπή Αλληλεγγύης στο Κουρδιστάν. Είναι ήδη το τέταρτο έτος του ένοπλου Εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνα που διεξάγει το περήφανο έθνος των Κούρδων μέσα στην ίδια την επικράτεια της τουρκίας.

Η σκληρή και τιτάνια σύγκρουση του Θεόφιλου  με το φασιστικό τουρκικό κράτος αρχίζει να εκδηλώνεται ανοικτά. Οι διαλέξεις του σε εκδηλώσεις και συγκεντρώσεις πληθαίνουν. Οι συνεντεύξεις και τα άρθρα του στο ραδιόφωνο και τον τύπο είναι δεκάδες, εκατοντάδες για το Κυπριακό, για τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των Κούρδων, για τα δικαιώματα του Ελληνισμού, για τη γενοκτονία εις βάρος των Ελλήνων του Πόντου, για τα Εθνικά Προβλήματα του Ελληνισμού, για το Αρμενικό ζήτημα. Κοινός παρονομαστής, η αποκάλυψη του βρώμικου, απάνθρωπου και φασιστικού προσώπου του τουρκικού κράτους-δολοφόνου.   

Τεράστια είναι και η συμβολή του στην προβολή των θέσεων του Απελευθερωτικού Μετώπου του Κουρδιστάν (ERNK), του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν (PKK) και  του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού του Κουρδιστάν (ARGK).    

Ο Θεόφιλος αρθρογραφεί ακατάπαυστα στον ελληνικό και τον ελληνοκυπριακό Τύπο, ενώ ταυτόχρονα είναι βασικό στέλεχος της συντακτικής ομάδας του επίσημου δημοσιογραφικού οργάνου του PKK στην Ελλάδα, του περιοδικού "Φωνή του Κουρδιστάν". 

Παράλληλα ο Θεόφιλος
  εντείνει τις προσπάθειές του για την ανεύρεση των Αγνοουμένων. Οι επαφές του με τον Απελευθερωτικό Αγώνα των Κούρδων του επιτρέπουν, ίσως, την πρόσβαση σε ακριβείς και αξιόπιστες πληροφορίες, δεδομένου ότι οι Κούρδοι αγωνιστές βρίσκονται παντού δικτυωμένοι μέσα στο τουρκικό κράτος, ενώ Κούρδοι στρατιώτες του Αττίλα '74 αφυπνίζονται και αποκαλύπτουν λεπτομέρειες της τουρκικής εισβολής.

Ο αγώνας του Θεόφιλου φθάνει στο απόγειό του με την διοργάνωση του Διεθνούς  Συνεδρίου των Βρυξελλών, στις 12 και 13 Μαρτίου του 1994. Ο Θεόφιλος  είναι ο διοργανωτής και η ψυχή του συνεδρίου. Οι αποκαλύψεις του έχουν πανευρωπαϊκή απήχηση και προκαλούν τρόμο και πανικό στην Τουρκία. Όλοι οι παρευρισκόμενοι (επίσημοι, δημοσιογράφοι κλπ)  καταδικάζουν την τουρκία για φασισμό, ρατσισμό, τρομοκρατία, εθνικό ξεκαθάρισμα, εισβολή και κατοχή στην Κύπρο.    

Ο Θεόφιλος  δεν έχει ούτε ίχνος αμφιβολίας ότι το στρατοκρατικό φασιστικό καθεστώς της Άγκυρας δεν τρέφει κανένα απολύτως σεβασμό στις ανθρώπινες αξίες. Βία, θάνατος, γενοκτονία, τρομοκρατία και όλεθρος "στολίζουν" τον δρόμο των τούρκων, από την πρώτη στιγμή που μπήκαν στην ιστορία. Με εκατόμβες αθώων θυμάτων, λόφους κρανίων και ερειπίων, ανείπωτους βανδαλισμούς και ταπεινώσεις, εθνικές εκκαθαρίσεις και παιδομάζωμα πλήρωνε και πληρώνει η ανθρωπότητα την παρουσία του τουρκισμού επί της γης. Ο Θεόφιλος γνώριζε χωρίς αμφιβολία ότι το στρατοκρατικό καθεστώς της Άγκυρας δεν θα δίσταζε να αποπειραθεί να του κλείσει το στόμα. 

Στις 20 Μαρτίου του 1994, ώρα 10 μ.μ., ανθρώποι των τουρκικών μυστικών τρομοκρατικών υπηρεσιών δολοφόνησαν ύπουλα και άνανδρα τον ήρωα, έξω από το σπίτι του, στη Λευκωσία. Στάλες τιμίου αίματος σφράγισαν ανεξίτηλα το μεγαλείο του ήρωα πολεμιστή και τεκμηρίωσαν το ορθό και το δίκαιο του ωραίου Αγώνα του, του ένδοξου Αγώνα που οδηγεί.

Γραφείο Τύπου
Ε.Κ.Φ. ΔΡΑΣΙΣ-Κ.Ε.Σ.
Περισσότερα ...

Παρασκευή 16 Μαρτίου 2018

Χρίστος Τσιάρτας


Ο Χρίστος Τσιάρτας γεννήθηκε στο χωριό Πολύστυπος, της επαρχίας Λευκωσίας, το 1931. Τελείωσε το δημοτικό σχολείο Πολυστύπου και εργαζόταν στη Μόρφου, όπου και εντάχθηκε στην ΕΟΚΑ. 

Στο χωριό του οργάνωνε ομάδες, ενώ στο σπίτι του γινόταν η ορκωμοσία των μελών της Οργάνωσης και η εκπαίδευσή τους. Ήταν επικεφαλής ομάδας δολιοφθορέων, ενώ εργάστηκε και για την κατασκευή λημεριών στα βουνά των Σπηλιών. Υπήρξε επίσης σύνδεσμος της περιοχής του με τον Αρχηγό Διγενή. Συνεργάστηκε με ηγετικά στελέχη της ΕΟΚΑ, όπως ο Κυριάκος Μάτσης, ο Γρηγόρης Αυξεντίου και τον Πολύκαρπο Γιωρκάτζη. Στις 20 Ιανουαρίου 1956 καταφεύγει μόνιμα στο αντάρτικο και συνενώνεται με την ομάδα του Γρηγόρη Αυξεντίου. 

Στις 16 Μαρτίου 1956 η ομάδα του Αυξεντίου στήνει ενέδρα εναντίον των Άγγλων. Ο Χρίστος Τσιάρτας σκοτώνεται από σφαίρα Άγλλου στρατιώτη. Θαυμαστό το σθένος της συζύγου του, που σαν άλλη Σπαρτιάτισσα παρέμεινε ήρεμη και δεν άφησε ούτε ένα δάκρυ να τρέξει από τα μάτια της μπροστά στους Άγγλους.

Ως ΕΚΦ ΔΡΑΣΙΣ-ΚΕΣ τιμούμε τη μνήμη του ήρωα Χρίστου Τσιάρτα και δίνουμε υπόσχεση να συνεχίσουμε τον αγώνα του για Ελευθερία και Ένωση.
Περισσότερα ...

Χαράλαμπος Μιχαήλ




Ο Χαράλαμπος Μιχαήλ γεννήθηκε στο χωριό Καλοψίδα στις 12 Οκτωβρίου 1938. Καταγόταν από φτωχή οικογένεια και από μικρός εργαζόταν για να τη βοηθήσει. Αγαπούσε ιδιαίτερα την Ελληνική Ιστορία, τους αγωνιστές και τους Ήρωες του Έθνους. Με την έναρξη του Αγώνα της ΕΟΚΑ εντάσσεται από τους πρώτους στην Οργάνωση και δρα στις ομάδες επιθέσεων της Λάρνακας. 

Στις 16 Μαρτίου 1956 πήρε μέρος σε βομβιστική επίθεση, την οποία προγραμμάτισε με συναγωνιστές του στην Καλοψίδα. Στην προσπάθειά του να πετάξει τη βόμβα αυτή εξερράγη και τον σκότωσε. 

Ως ΕΚΦ ΔΡΑΣΙΣ-ΚΕΣ τιμούμε τη μνήμη του ήρωα που έδωσε τη ζωή του για την Ελευθερία της Κύπρου και την Ένωσή της με τη Μάνα Ελλάδα.
Περισσότερα ...

Τρίτη 13 Μαρτίου 2018

Ευαγόρας Παλληκαρίδης - Ο ήρωας ποιητής της ΕΟΚΑ



“Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα. Ώρα 7:30. Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Η πιο όμορφη ώρα. Μη ρωτάτε γιατί.”

Ευαγόρας Παλληκαρίδης, του Μιλτιάδη. Ο ήρωας, ποιητής, της ένωσης. Ένας 19χρόνος, νέος, τόσο ίδιος, αλλά και τόσο ξεχωριστός από τους άλλους. Τέταρτο παιδί στη σειρά της Οικογένειας Μιλτιάδη και Αφροδίτης Παλληκαρίδη, είχε άλλα τέσσερα αδέλφια. Γεννημένος στις 27 Φεβρουαρίου 1938 στο χωριό Τσάδα της Πάφου.

Φοίτησε στο δημοτικό σχολείο της Τσάδας, τελειώνοντας και τις 6 χρονιές με άριστα. Μπαίνοντας στη Νεοφύτειο Αστική Σχολή Κτήματος πολλά αρχίζουν να απασχολούν τον έφηβο Ευαγόρα. Η Κύπρος βρίσκεται σε αναβρασμό, αρχίζουν οι προετοιμασίες του ξεσηκωμού, εξελίσσεται σ' ένα λαμπρό πολυαθλητή και αναπτύσσει την ποιητική του δημιουργία και ξυπνούν μέσα του τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα τα οποία πάντα συνδυάζει με τον πόθο για την ΕΝΩΣΗ και την αγάπη για την Ελλάδα. Χαρακτηριστικό της αγάπης του αυτής, οι μετέπειτα μελοποιημένοι από το Μάριο Τόκα στίχοι του, "...Την Ελλάδα αγαπώ, αλλά και σένα..."

Η δράση του για την απελευθέρωση της Κύπρου αρχίζει τον Ιούνιο του 1953 κατά τους εορτασμούς για τη στέψη της Βασίλισσας Ελισάβετ. Ο 15χρονος τότε Ευαγόρας, στη θέα της Βρετανικής σημαίας στο Ιακώβιο γυμναστήριο, αναρριχάται στον ιστό, κατεβάζει και ξεσκίζει το κουρελόπανο που του σκέπαζε τον ήλιο της Ελευθερίας. Η πράξη του αυτή, δίνει το έναυσμα για ξέσπασμα διαδηλώσεων στην Πάφο από τους μαθητές, και η Πάφος γίνεται το μόνο μέρος στην Κοινοπολιτεία που δεν εορτάζεται η στέψη της Βασίλισσας. Ο Ευαγόρας συλλαμβάνεται αλλά αφήνεται ελεύθερος λόγω του νεαρού της ηλικίας του. Γράφει μεταξύ άλλων στο ποίημα του για το περιστατικό αυτό:

"…. Στην Κύπρο την αθάνατη,
την Κύπρο τη γενναία
είναι καιρός να στήσουμε
Ελληνική σημαία."

Το 1955, όταν ξέσπασε ο αγώνας, ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης συμμετέχει σε όλες τις διαδηλώσεις της Άλκιμου Νεολαίας ΕΟΚΑ (ΑΝΕ). Τον Αύγουστο του 1955, σε εκδρομή του στην Ελλάδα, του δόθηκε η ευκαιρία να ενημερωθεί για τη χρήση όπλου και κατόρθωσε να φέρει μαζί του ένα περίστροφο. Σε μία από τις διαδηλώσεις που συμμετείχε, στις 17 Νοεμβρίου 1955, ο Ευαγόρας συλλαμβάνεται και οδηγείται στο δικαστήριο με την κατηγορία ότι συμμετείχε παράνομα σε οχλαγωγίες. Ο Ευαγόρας δεν παραδέχεται και η δίκη αναβάλλεται για τις 6 Δεκεμβρίου. Χρόνος αρκετός για να πάρει την απόφαση του. Μια μέρα πριν την προκαθορισμένη δίκη, μπαίνει κρυφά στο σχολείο του και αφήνει στους συμμαθητές του το αποχαιρετιστήριο του γράμμα. Την επομένη μέρα το πρωί το διαβάζουν οι συμμαθητές του:

"Παλιοί συμμαθηταί, Αυτή την ώρα κάποιος λείπει ανάμεσά σας, κάποιος που φεύγει αναζητώντας λίγο Ελεύθερο αέρα, κάποιος που μπορεί να μη τον ξαναδείτε παρά μόνο νεκρό. Μην κλάψετε στον τάφο του, Δεν κάνει να τον κλαίτε. Λίγα λουλούδια του Μαγιού σκορπάτε του στον τάφο. Του φτάνει αυτό ΜΟΝΑΧΑ.
Θα πάρω μιαν ανηφοριά θα πάρω μονοπάτια
να βρω τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά.
Θ΄ αφήσω αδέλφια συγγενείς, τη μάνα, τον πατέρα
μεσ΄ τα λαγκάδια πέρα και στις βουνοπλαγιές.
Ψάχνοντας για τη Λευτεριά θα ΄χω παρέα μόνη
κατάλευκο το χιόνι, βουνά και ρεματιές.
Τώρα κι αν είναι χειμωνιά, θα ΄ρθει το καλοκαίρι
Τη Λευτεριά να φέρει σε πόλεις και χωριά.
Θα πάρω μιαν ανηφοριά θα πάρω μονοπάτια
να βρω τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά.
Τα σκαλοπάτια θ΄ ανεβώ, θα μπω σ΄ ενα παλάτι,
το ξέρω θαν απάτη, δεν θαν αληθινό.
Μεσ΄ το παλάτι θα γυρνώ ώσπου να βρω τον θρόνο,
βασίλισσα μια μόνο να κάθεται σ΄ αυτό.
Κόρη πανώρια θα της πω, άνοιξε τα φτερά σου
και πάρε με κοντά σου, μονάχα αυτό ζητώ.
Γειά σας παλιοί συμμαθηται. Τα τελευταία λόγια τα γράφω σήμερα για σας. Κι όποιος θελήσει για να βρει ένα χαμένο αδελφό, ένα παλιό του φίλο, ας πάρει μιαν ανηφοριά ας πάρει μονοπάτια να βρει τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά. Με την ελευθερία μαζί, μπορεί να βρει και μένα. Αν ζω, θα μ΄ βρει εκεί.
Ευαγόρας Παλληκαρίδης "

Στις 18 Δεκεμβρίου του 1956 ο, Ευαγόρας συλλαμβάνεται, όταν μαζί με 2 άλλους συναγωνιστές του μετέφεραν όπλα, πυρομαχικά και τρόφιμα, και πέφτουν σε αγγλική περίπολο. Οι συναγωνιστές του αποφεύγουν τη σύλληψη, όχι όμως και ο Ευαγόρας. Στην κατοχή του είχε ένα πυροβόλο Μπρεν γρασαρισμένο και 3 γεμιστήρες γεμάτες. Ο Ευαγόρας πλέον κατηγορείτε για οπλοκατοχή και διακίνηση οπλισμού. Μεταφέρετε στη Λευκωσία και η δίκη του ορίζεται στις 25 Φεβρουαρίου. Η απόφαση της δίκης, γνωστή για τον Ευαγόρα, πολύ πριν παρθεί. Στη Δίκη του, με το Ελληνικό σθένος που τον χαρακτήριζε, δεν αφήνει περιθώρια στους δικηγόρους του να τον υπερασπιστούν και με Ελληνική περηφάνια δηλώνει στους δικαστές:
"Γνωρίζω ότι θα με κρεμάσετε. Ό,τι έκαμα το έκαμα ως Έλλην Κύπριος όστις ζητεί την Ελευθερίαν του. Τίποτα άλλο. "

Την επόμενη μέρα της δίκης, οι Μαθητές του Γυμνασίου της Πάφου απέχουν από τα μαθήματα τους και στέλνουν τηλεγράφημα στον Χάρτιγκ για απονομή χάρης στον Ευαγόρα. Σύσσωμος ο κυπριακός Ελληνισμός ξεκινάει μια προσπάθεια για να σωθεί ο Παλληκαρίδης. Αρκετοί, γνωστοί και άγνωστοι πολίτες προσπαθούν να ματαιώσουν τη εκτέλεση. Τόσο ο Χάρτιγκ όσο και η Αγγλική Κυβέρνηση απορρίπτει την απονομή Χάριτος. Ο Ευαγόρας είχε προετοιμαστεί. Ήταν έτοιμος από καιρό να αποχαιρετήσει την Αλεξάνδρεια που έχανε, την πολύπαθη του Κύπρο, μα ήταν σίγουρος ότι η θυσία του δεν θα πήγαινε χαμένη. Στο τελευταίο του γράμμα γράφει:

"Θ΄ ακολουθήσω με θάρρος τη μοίρα μου. Ίσως αυτό να ναι το τελευταίο μου γράμμα. Μα πάλι δεν πειράζει. Δεν λυπάμαι για τίποτα. Ας χάσω το κάθε τι. Μια φορά κανείς πεθαίνει. Θα βαδίσω χαρούμενος στην τελευταία μου κατοικία. Τι σήμερα τι αύριο; Όλοι πεθαίνουν μια μέρα. Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα. Ώρα 7:30. Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Η πιο όμορφη ώρα. Μη ρωτάτε γιατί"

Στις 12 Μαρτίου 1957 τον επισκέπτονται στις φυλακές, ο πατέρας του και άλλοι συγγενείς. Ο Ευαγόρας γαλήνιος τους πληροφορεί, πως σε δύο μέρες θ’ ανέβει τα σκαλοπάτια της αγχόνης.
Αποχαιρετώντας τους, τους ζήτησε να μην λυπούνται και να μην κλαίνε, λέγοντας : «Ορκίσθηκα να πεθάνω για την Πατρίδα μου κι ετήρησα τον όρκο μου».

13 Μαρτίου 1957. Κοντεύουν μεσάνυχτα. Τη σιωπή σπάει μια βροντερή σταθερή φωνή. Ο ανυπόταχτος Παλληκαρίδης σε πείσμα των κατακτητών ψέλνει τον Εθνικό Ύμνο. Σε λίγο έρχονται οι δήμιοί του. Βροντοφωνάζει. «Γεια σας αδέλφια. Γεια σας λεβέντες. Ελπίζω να 'μαι ο τελευταίος που εκτελούν. Αδέλφια συνεχίστε τον αγώνα. Εγώ βαδίζω στην αγχόνη γελαστός, αποφασιστικός, υπερήφανος».

Οι συγκρατούμενοι του φωνάζουν. «Θάρρος Παλληκαρίδη, Θάρρος Παλληκαρίδη»
«Θάρρος έχω πολύ. Αυτή τη στιγμή περνώ την είσοδο του ικριώματος» Απόλυτη ησυχία. Αυτή τη σιγή σπάζει το τρίξιμο από το άνοιγμα της καταπακτής της αγχόνης.
12:02 ο 19χρονος Βαγορής πέρασε στην αθανασία. Βρήκε την «γη των ηρώων». Ήταν ο νεαρότερος αλλά και ο τελευταίος αγωνιστής που απαγχονίστηκε από τους Άγγλους.

Κηδεύτηκε στα Φυλακισμένα Μνήματα στη Λευκωσία, όπως όλοι οι απαγχονισθέντες ήρωες.

"Για σένα, Κύπρο αθάνατη,
Πατρίδα σκλαβωμένη,
Θα δώσω απ' το αίμα μου,
Κάθε σταλαματιά.

Για να σε δω ελεύθερη,
Και χιλιοδοξασμένη.
Δε θα διστάσω, Κύπρο μου,
Nα πέσω στη φωτιά"



Γραφείο Τύπου
Ε.Κ.Φ. ΔΡΑΣΙΣ-Κ.Ε.Σ.
Περισσότερα ...

Σάββατο 3 Μαρτίου 2018

Γρηγόρης Αυξεντίου

Αίαντας, Ζώτος, Ρήγας, Ζήδρος! Το όνομα του χαραγμένο στους αιώνες... Το σταθερό χέρι της ιστορίας άρχισε να υφαίνει στον αργαλειό της αιωνιότητας το μεγαλείο του ηρωισμού του , φωνάζοντας το όνομά του «Γρηγόρη Αυξεντίου», «Γρηγόρη Αυξεντίου».

Ο Σταυραετός του Μαχαιρά γεννήθηκε στο χωριό Λύση της Αμμοχώστου στις 22/02/1928. Το παλικάρι αυτό της Κύπρου από νεαρή ηλικία έδειξε το μεγάλο ζήλο για τις έννοιες πατρίδα και λευτεριά. Τελειώνοντας το γυμνάσιο θέλησε να συνεχίσει τις σπουδές του στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών. Ο Γρηγόρης Αυξεντίου δεν δείλιασε να υπηρετήσει τη μητέρα πατρίδα στα Ελληνοβουλγαρικά σύνορα, αψηφώντας τον ίσκιο του θανάτου. Γυρίζοντας στην Κύπρο ακολούθησε τα σκιρτήματα της καρδιάς του και μυήθηκε στον Απελευθερωτικό Αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α. Στις 20 Ιανουαρίου 1955 γίνεται η πρώτη συνάντησή του με τον αρχηγό της Ε.Ο.Κ.Α, Γεώργιο Γρίβα Διγενή.
Όντας άτομο με ηγετικές ικανότητες , θαρραλέα ψυχή και ανήσυχο πνεύμα διακρίθηκε γρήγορα στον Αγώνα και χάραξε το δικό του ηρωικό δρόμο ως υπαρχηγός της Ε.Ο.Κ.Α. Οι Άγγλοι κατακτητές έκαναν πολλές προσπάθειες να συλλάβουν τον άνθρωπο που άλλαζε πρόσωπα και προκαλούσε τον τρόμο στις φάλαγγες των αγγλικών στρατευμάτων. Δεν άργησε λοιπόν να γίνει ο υπ’ αριθμόν ένα καταζητούμενος από τους Άγγλους. Οι κατακτητές πήραν την απόφαση να δώσουν το αστρονομικό ποσό, για την εποχή αυτή, των 5000 λιρών ως αντάλλαγμα για οποιαδήποτε πληροφορία σχετικά με τον Γρηγόρη. Παρόλα αυτά, ο ευφυής νέος κατόρθωνε να ξεγλιστρά συνεχώς από τα χέρια των Άγγλων μεταμφιεσμένος κυρίως σε καλόγερο.
2 Μαρτίου! Και ο Εφιάλτης της Κυπριακής ιστορίας κτύπησε το δικό μας παλικάρι. Το μήνυμα της προδοσίας έφθασε από ένα βοσκό ο οποίος ομολόγησε πως ο ήρωας Γρηγόρης Αυξεντίου και οι συναγωνιστές του κρύβονταν σε μια σπηλιά κοντά στη μονή Μαχαιρά. Οι Άγγλοι μη χάνοντας χρόνο περικύκλωσαν την σπηλιά και κάλεσαν τον Αυξεντίου να παραδοθεί. Τότε πήραν την παμπάλαια φράση που αντιβόησε μέσα από τα τρίσβαθα των αιώνων. Ο Αυξεντίου σαν δεύτερος Λεωνίδας φώναξε στους ξένους κατακτητές «Μολών Λαβέ», αν έχετε καρδιά ελάτε να με πάρετε», αυτά ήταν τα λόγια της λιονταρίσιας ψυχής του.
Ξεκίνησε λοιπόν μια πολύωρη μάχη καταιγιστικών πυρών. Ο αγωνιστής είχε ήδη πάρει την απόφασή του: «στην εσχάτην ανάγκην θα αγωνιστώ και θα πεθάνω ως Έλληνας, αλλά ζωντανό δεν θα με πιάσουν». Η μάχη κράτησε για ώρες. Στην ομάδα του ήταν οι Ανδρέας Στυλιανού, Αυγουστής Ευσταθίου, Αντώνης Παπαδόπουλος και Φειδίας Συμεωνίδης, τους οποίους, όμως, διέταξε να βγουν από το κρησφύγετο και να παραδοθούν για να σωθούν, ενώ αυτός έμεινε και πολέμησε μόνος επί 10 ώρες τους εχθρούς, τραυματισμένος από θραύσμα χειροβομβίδας. «Εσείς να βγείτε», είπε ο Γρηγόρης στους άνδρες του, «Θα σας χρειαστεί αλλού η πατρίδα. Εγώ πρέπει να μείνω εδώ για να πολεμήσω για την πατρίδα μας». Οι Άγγλοι στρατιώτες αδυνατώντας να τα βγάλουν πέρα με αυτή τη μορφή αγωνιστή αποφασίζουν πως η μόνη λύση για να πάρουν τον Αυξεντίου ήταν να περιλούσουν το κρησφύγετο με βενζίνη.
Καιόμενος σαν λαμπάδα, έπεσε ο Γρηγόρης Αυξεντίου, πυροβολώντας ως το τέλος. Την Κυριακή στις 3 Μαρτίου 1957,οι Άγγλοι κατόρθωσαν να βγάλουν μια άμορφη μάζα από καμένη σάρκα, χωρίς όμως να υποδουλώσουν τη λεύτερη ψυχή του αγωνιστή. Ο Αυξεντίου όμως δεν πέθανε. Όσοι γίνονται ολοκαύτωμα στο βωμό των μεγάλων Ιδανικών της πατρίδας, δεν πεθαίνουν. Ο Αυξεντίου έπαψε να είναι θνητός. Έγινε ΑΘΑΝΑΤΟΣ!!!
Από αυτή τη φωτεινή ψυχή εμπνεύστηκε και ο ποιητής, παρουσιάζοντας το λεβέντη του Μαχαιρά να λέει τα εξής λόγια στη μάνα του: «Άντε, γριά μάνα, μην αρχίσεις τώρα τις κλάψες – όχι; Έτσι σε θέλω Ρωμιά. Σου παίρνω, λες, της ζωής σου; Σου αφήνω την περηφάνια σου. Δε θα σε ιδεί ο εχτρός καμπουριασμένη. Το ξέρω. Θα πεις: «Είμαι περήφανη για το γιο μου, κάλλιο μια φούχτα τιμημένη στάχτη, παρά γονατισμένος ο λεβέντης μου».
Αυτό το μεγαλείο ανθρώπου θέλησε να δώσει ένα αιώνιο παράδειγμα ηθικής αντίστασης, επιδιώκοντας να διατηρήσει την ελευθερία και την ένωσιν του νησιού με την μάνα του, ενάντια στην ωμή βία. Ο Γρηγόρης είναι από τους άνδρες που μετατρέπονται σε αιώνια σύμβολα της ιστορίας για να διδάσκουν τους λαούς πως οι δούλοι γίνονται ελεύθεροι!
ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΦΙΛΙΑ ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΗ ΟΣΟ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ Η ΚΑΤΟΧΗ
Γι’ αυτό, ο κάθε Έλλην που σέβεται τον εαυτό του μα πάνω απ'όλα την πατρίδα και το Θεό, θα πρέπει να έρχεται αντιμέτωπος με την ιστορία, όχι εκείνην που θέλουν να «εμπλουτίσουν» και να «παραχαράξουν» οι σύγχρονοι προδότες Εφιάλτες, αλλά εκείνην που μας παρέδωσαν τα άτρομα παλικάρια της ΕΟΚΑ και τα νεαρά μαθητούδια της ΑΝΕ. Καλούμαστε λοιπόν ως απόγονοι αυτών των ηρωικών ψυχών να μην υποδουλωθούμε σε κανένα κατακτητή και σε κανένα ψευδομεγαλοιδεατισμό.
«Γνῶμες, καρδιές, ὅσοι Ἕλληνες, ὅ,τι εἶστε μὴν ξεχνᾶτε,δὲν εἶστε ἀπὸ τὰ χέρια σας μονάχα, ὄχι. Χρωστᾶτε καὶ σὲ ὅσους ἦρθαν, πέρασαν, θὰ ̓ρθοῦνε, θὰ περάσουν. Κριτές, θὰ μᾶς δικάσουν οἱ ἀγέννητοι, οἱ νεκροί...»
Κωστῆς Παλαμᾶς (1859-1943)
Έλενα Καλυφόμματου 
Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών ΕΜΜΕ 
Περισσότερα ...

Γρηγόρης Αυξεντίου: Ο Σταυραετός του Μαχαιρά


Ο Γρηγόρης Αυξεντίου, γεννήθηκε στις 22 Φεβρουαρίου του 1928 στο χωριό Λύση. Γονείς του ήταν ο Πιερής και Αντωνού Αυξεντίου, ενώ είχε και μία αδερφή την Χρυσταλλού. Ο Γρηγόρης τελείωσε το δημοτικό σχολείο Λύσης και το Ελληνικό Γυμνάσιο Αμμοχώστου. Από μικρός είχε γαλουχηθεί με τα ιδανικά της Ελλάδος και της Ένωσης. Καημός του ήταν να υπηρετήσει στον Ελληνικό στρατό, και να φοιτήσει στη σχολή Ευελπίδων στην Αθήνα.

Με το που τελείωσε το σχολείο, έφυγε για την Ελλάδα, οπού αφού απέτυχε να μπει στην σχολή Ευελπίδων, μπήκε και σπούδασε στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών Πεζικού, ενώ παράλληλα μελετούσε φιλολογία σκοπεύοντας να παρακολουθήσει αργότερα τη Φιλοσοφική. Αφού αποφοίτησε από τη σχολή, έκανε τη στρατιωτική του θητεία στον 1° λόχο του 613ου τάγματος πεζικού, στα Ελληνοβουλγαρικά σύνορα και από εκεί στέλνει γράμματα στους δικούς του, αναφέροντας τους πόσο περήφανος ένιωθε για το καθήκον προς τη Πατρίδα που υπηρετούσε.

Τελείωσε τη θητεία του στις 15/11/1952 και επέστρεψε στην Κύπρο, όπου άρχισε να εργάζεται στα κτήματα του πατέρα του σαν οδηγός, μεταφέροντας εργάτες από τη Λύση στην Αμμόχωστο. Κατά την περίοδο αυτή, αρραβωνιάζεται την αγαπημένη του Βασιλική. Η μύηση του στην ΕΟΚΑ θα γίνει τον Ιανουάριο του 1955, και ως ο μόνος αξιωματικός που διέθετε η ΕΟΚΑ (εκτός του Διγενή που ήταν Αρχηγός), αναλαμβάνει τη θέση του υπαρχηγού της οργάνωσης και οργανώνει τον τομέα Αμμοχώστου.

Η 1η Απριλίου, βρίσκει τον Αυξεντίου να ηγείται των επιθέσεων του τομέα του εναντίων τον Άγγλων. Επικηρύχτηκε από την πρώτη μέρα του αγώνα με το ποσό των 250 λιρών, όπου αργότερα θα φτάσει τις 5000. Με την επικήρυξη του θα μετατεθεί στον τομέα Κερύνειας, και στα βουνά του Πενταδακτύλου θα μάθει τους συναγωνιστές του την χρήση των όπλων, καθώς και τεχνικές ανταρτοπόλεμου. Κατά τη διάρκεια αυτή, θα παντρευτεί κρυφά την αρραβωνιαστικιά του Βασιλική. Αμέσως μετά θα διαφύγει για τα βουνά της Πιτσιλιάς, όπου και αναλαμβάνει τον τομέα αυτό.

Στις 11 Δεκεμβρίου 1955 επέδειξε τις εξαίρετες στρατιωτικές του ικανότητες στην ιστορική μάχη των Σπηλιών, παρασύροντας δυο φάλαγγες των Άγγλων στρατιωτών, που ανηφόριζαν προς τα κρησφύγετα, να συγκρουστούν μεταξύ τους. Τον Μάρτιο του 1956 θα παραμείνει για ένα διάστημα στο μοναστήρι του Μαχαιρά, όπου μεταμφιεσμένος ως καλόγερος θα υποδεχτεί και θα κεράσει τους Άγγλους στρατιώτες όταν μπήκαν στο μοναστήρι και έψαχναν κάποιον Γρηγόρη Αυξεντίου με το ψευδώνυμο "Ζήδρος".

Μέχρι το τέλος του 1956, θα παραμείνει στην περιοχή Πιτσιλιάς στα σπίτια του Παπά-Χριστόδουλου στον Αγρό, όπου εκεί θα συναντηθεί με τον Κυριάκο Μάτση και τον Στυλιανό Λένα. Τα Χριστούγεννα του 1956 θα τα γιορτάσουν όλοι μαζί στον Αγρό και μετά θα χωρίσουν οι δρόμοι των Αγωνιστών αφού η προδοσία ήταν κοντά. Ο Αυξεντίου θα κινηθεί με την ομάδα του προς το χωριό Ζωοπηγή, όπου σε μάχη με Άγγλους στρατιώτες θα χάσει τον συναγωνιστή του Μιχαήλ Γιωργάλλα. Μετά από συνεχιζόμενη καταδίωξη του από τους Άγγλους, ο Αυξεντίου θα καταφύγει με την ομάδα του στον Μαχαιρά.

Απέναντι από το μοναστήρι του Μαχαιρά, σε απόσταση περίπου χιλίων μέτρων θα δημιουργήσουν ένα κρησφύγετο. Το ξημέρωμα της πρώτης Μαρτίου 1957 θα βρει τους αντάρτες κρυμμένους στο κρησφύγετο, ενώ οι Άγγλοι στρατιώτες κάνουν φύλο και φτερό το μοναστήρι για να τον εντοπίσουν. Η διαίσθηση του προμήνυε την μάχη που θα εξελισσόταν «...Στην εσχάτη ανάγκη θα αγωνιστώ και θα πεθάνω σαν Έλληνας. Αλλά ζωντανόν δεν θα με πιάσουν...». Μετά από προδοσία στις 3 του μήνα, αγγλικές δυνάμεις κατακλύζουν την περιοχή γύρο από το κρησφύγετο.

Καθώς οι Άγγλοι στρατιώτες έψαχναν το κρησφύγετο πατούν πάνω σε αυτό και το ανακαλύπτουν. Ξεσκεπάζοντας την είσοδο της σπηλιάς ο Αυγουστής Ευσταθίου, θα τους υποδεχθεί με πυροβολισμό. Αμέσως κατακλύζει τη περιοχή όλη η βρετανική δύναμη που αναζητούσε τον Αυξεντίου. Τότε ο Γρηγόρης Αυξεντίου πήρε την απόφαση. Διέταξε τους άνδρες του να εξέλθουν και να παραδοθούν. Ο ίδιος θα έμενε και θα πολεμούσε μέχρις εσχάτων. Παρά την άρνηση τους, ένας ένας εξέρχονται και όταν βλέπουν ότι ο Αυξεντίου παραμένει στο κρησφύγετο, ο ανθυπολοχαγός Μίντλετον πλησιάζει και καλεί τον "Ζήδρο" να παραδοθεί. Η απάντηση μέσα από το κρησφύγετο βγήκε δυνατή και καθαρή: «Μόλων Λαβε! Αν έχετε καρδιά, ελάτε».

Ξέσπασε τότε η μάχη και οι Άγγλοι απαντούν με χειροβομβίδα. Ο Ζήδρος τραυματίζεται και στέλνουν τον Αυγουστή να ελέγξει αν ο Αυξεντίου είναι ζωντανός. Όταν διαπίστωσε ότι ο Αυξεντίου ήταν ζωντανός, πήρε το όπλο του και ξεκίνησαν να βάλλουν και οι δύο κατά των άγγλων στρατιωτών. Η μάχη κρατούσε ώρες και οι δύο άντρες περίμεναν να νυχτώσει για να διαφύγουν μέσα στο σκότος αφού, η μοναδική καπνογόνα που είχαν και χρησιμοποίησαν για να διαφύγουν, διαλύθηκε πριν προλάβουν να πεταχτούν από το κρησφύγετο και να φύγουν μέσα στη κάλυψη των καπνών.

Οι Άγγλοι μη μπορώντας να πλησιάσουν το κρησφύγετο διαφορετικά, μετά από διαταγή του επικεφαλής της επιχείρησης, καταβρέχουν τη γύρω περιοχή του κρησφύγετου με βενζίνη και με εμπρηστικές βόμβες, το κρησφύγετο τυλίγεται στις φλόγες. Ο Αυγουστής θα διαφύγει από τις φλόγες και θα συλληφθεί, ενώ ο Αυξεντίου θα παραμείνει στο κρησφύγετο του και ενώ είχε τυλιχτεί στις φλόγες θα ρίξει την τελευταία του χειροβομβίδα και θα σωριαστεί στο κρησφύγετο καιόμενος.

Όταν οι καπνοί αραίωσαν, οι Άγγλοι διατάζουν ξανά τον Αυγουστή να ελέγξει αν ο Αυξεντίου ζει. Τα λόγια του Αυγουστή Ευσταθίου απέδωσαν δραματικά το μοιραίο τέλος: «Σύρθηκα μέσα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το τραγικό θέαμα που αντίκρισα. Ο θρυλικός Γρηγόρης Αυξεντίου, ο αγαπημένος μου μάστρος, ήταν ξαπλωμένος ανάσκελα, νεκρός. Το αριστερό του χέρι ήταν υψωμένο και από την μέση και πάνω είχε γίνει κάρβουνο. Το υπόλοιπο σώμα του, από την μέση και κάτω, καιγόταν ακόμα. Ήταν τόσο ζεστό που μόλις το άγγιξα κάηκα. Οι Άγγλοι μου φώναξαν να τον σύρω έξω. Τους απάντησα πως ήταν νεκρός, μα δεν με πίστεψαν».

Από φόβο λαϊκών εκδηλώσεων οι Άγγλοι έθαψαν το καμένο σώμα του Αυξεντίου στις Κεντρικές Φυλακές Λευκωσίας, στο χώρο που είναι γνωστός σήμερα ως "Φυλακισμένα Μνήματα".

"Όλες οι καμπάνες της Γης σήμαναν μεμιάς. Όλα τα ανθρώπινα μέτωπα ψηλά. Όλες οι καρδιές μεσίστιες. Στο χωριό Λύση, ανάμεσα Λευκωσία κι Αμμόχωστος, η μάνα του έσφιξε το μαύρο της τσεμπέρι κάτου απ’ το δυνατό σαγόνι της κ’ είπε ακριβώς τα λόγια που περίμενε ο γιος της : ” Είμαι πέρφανη. Κάλλιο μια φούχτα τιμημένη στάχτη, παρά γονατισμένος ο λεβέντης μου “. Ο πατέρας του πάλι, σαν πήγε στο στρατιωτικό νοσοκομείο της Λευκωσίας, αναγνώρισε το καμένο παιδί του απ΄ τις χοντρές ελληνικές κοκάλες του κι από κείνο το χρυσό κωνσταντινάτο που άχνιζε στον κόρφο του και στον κόρφο του κόσμου."
Αποχαιρετισμός - Γιάννης Ρίτσος (απόσπασμα)


Γραφείο Τύπου
Ε.Κ.Φ. ΔΡΑΣΙΣ-Κ.Ε.Σ.

«Στην εσχάτη ανάγκη θα αγωνιστώ και θα πεθάνω σαν Έλληνας. Aλλά ζωντανό δεν θα με πιάσουν» Ζήδρος



Περισσότερα ...

Αντικατοχική Πορεία Καταδίκης του Ψευδοκράτους 15/11/2019

Ένωση Κυπρίων Φοιτητών Αθήνας-Πειραιά ΔΡΑΣΙΣ-Κ.Ε.Σ.