ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ

Αρθρα

Δελτια Τυπου

Ανακοινωσεις

Εκδηλωσεις

Κυριακή 29 Μαΐου 2016

29η Μαϊου 1453: Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης


«Τα έθνη που ξαγοράζουνε κάθε ώρα της ζωής τους με αίμα και μ’ αγωνία, πλουτίζουνται με πνευματικές χάρες που δεν τις γνωρίζουνε οι καλοπερασμένοι λαοί. Αυτοί απομένουνε φτωχοί από πνευματικούς θησαυρούς κι από ανθρωπιά, γιατί η καλοπέραση κάνει χοντροειδή τον μέσα άνθρωπο. Ενώ ο πόνος κατεργάζεται τους λαούς και τους καθαρίζει, όπως καθαρίζεται το χρυσάφι με φωτιά μέσα στο χωνευτήρι. Για τούτο η δυστυχισμένη Ρωμιοσύνη στολίστηκε με κάποια αμάραντα άνθη, που δεν τ’ αξιωθήκανε οι μεγάλοι κι οι τρανοί λαοί της γης...»
Φώτης Κόντογλου

Καμία άλλη ημερομηνία δεν έχει εκχαρακτεί με τέτοιο τρόπο στις καρδιές και στις μνήμες του, εν τω συνόλω, Ελληνισμού όσο η 29η Μαϊου. Στο συλλογικό υποσυνείδητο των Ελλήνων η αποφράς αυτή ημέρα υποδηλοί την Άλωση της βασιλίς Πόλης των πόλεων «που όμοιά της δεν υπήρξε, ούτε θα υπάρξει, γι’ αυτό και την προσκύνησαν όλοι οι λαοί της γης».

Μια τέτοια μέρα δεν είναι απαραιτήτως αναγκαίο να εξιστορήσει κανείς τις στρατιωτικές επιχειρήσεις των αντιμαχόμενων πλευρών. Γνωρίζουμε, άλλωστε, πως ενώ η επίσημη πολιορκία της Κωνσταντινούπολης ξεκίνησε στις 5 Απριλίου 1453, η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία μόνο κατ’ όνομα υφίστατο ως τέτοια, μετά και τον 13ο αι. Η σύγκριση ανάμεσα στις δυνάμεις του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου από τη μια και του Μωάμεθ Β’ από την άλλη, ήταν 1 προς 15, αντίστοιχα. Όπως, ταυτόχρονα, είναι ιστορικώς γνωστό ότι οι σταυροφορίες, οι εμφύλιες διαμάχες και αναντίρρητα, οι θρησκευτικές έριδες ανάμεσα σε ενωτικούς και ανθενωτικούς που κορυφώθηκαν μετά και τη Σύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας, κατέστησαν την πάλαι ποτέ αυτοκρατορία ένα φάντασμα του ένδοξου παρελθόντος της. Μετά την πτώση του εκχριστιανισθέντος Ρωμαϊκού κράτους του Ελληνικού Έθνους, κατά το Διονύσιο Ζακυνθηνό, και κάτω από Οθωμανική, πλέον, διοίκηση το Γένος των Ελλήνων εισήλθε στο δικό του Μεσαίωνα.

Ωστόσο, το ιστορικό γεγονός της Αλώσεως της πόλης των αυτοκρατόρων, των Αγίων και των λαϊκών θρύλων, φέρει τα δικά του διαχρονικά μηνύματα και σήμερα. Οι ηρωικώς πεσόντες, εν τη μάχη, αξίζουν ες αεί το θαυμασμό μας, όπως επίσης οφείλουμε να μνημονεύουμε και τα περήφανα λόγια που απάντησε ο άκαμπτος και ευγενής μορφής, αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος στον Πορθητή: «Τί γρ οδας, ε θαῤῥῶν κερδναι ερεθς κερδανθείς; Τ δ τν πόλιν σοι δοναι, οτ' μόν στιν οτ' λλου τν κατοικούντων ν ταύτ• κοιν γρ γνώμ πάντες ατοπροαιρέτως αποθανούμεν και ού φεισόμεθα τς ζως μν». Βεβαίως, ουδεμία σύγκριση με τους σημερινούς πολιτικούς δεν μπορεί να γίνει, διότι οι τωρινοί ηγετίσκοι έχουν ανοίξει τις Κερκόπορτες της χώρας αμαχητί.

Το όχι για υποταγή του Παλαιολόγου συνδέεται άρρηκτα με τον παιάνα των Σαλαμινομάχων «Ω παίδες Ελλήνων, ίτε» του Αισχύλου, με το «Μάχου υπέρ πίστεως και Πατρίδος» της Εθνικής Παλιγγενεσίας του 1821, με το «ΟΧΙ» του 1940 και τέλος, με τον αγώνα της ΕΟΚΑ το 1955 στην Κύπρο. Αυτά μαρτυρούν την ιστορική ελληνική συνέχεια στο πέρασμα των αιώνων και τις διαχρονικές αξίες του Ελληνισμού στην ολότητά του. Έτσι, λοιπόν, όλα τα πιο πάνω συγκλίνουν ευστόχως στην επεξήγηση του συλλογικού παρελθόντος των Ελλήνων, μέσα από τα λόγια του Ο. Ελύτη: «η συνείδηση του πλούτου που ένας κρυφός αγωγός αιώνων εκχύνει αδιάκοπα μέσα μας...»

Παρά την πολιορκία και την επικράτηση των Οθωμανών, το αίμα και οι θυσίες που έρραναν τα χώματα της γης μας δώρισαν την ελπίδα στους υπόδουλους ραγιάδες να ξεσηκωθούν, να διατηρήσουν την εθνική ιδέα της απελευθέρωσης και με ειλικρινή συγκίνηση έδωσαν την έμπνευση στους μεγάλους Έλληνες του τόπου μας να υμνήσουν τα πάθη και τους καημούς της Ρωμιοσύνης. Οδήγησαν τον Ίων Δραγούμη να καταγράψει πως «Πρέπει να νοιώθω την Πόλη, όπως πρέπει να νοιώθω και την αρχαία και τη μακεδονική Ελλάδα [...] είναι ανάγκη να ξέρω την περασμένη μου ζωή, να μη λησμονώ τα παλιά καλούπια που μπόρεσε ναυρή ο Ελληνισμός για να γίνη κράτος ανάμεσα στα κράτη», τον Κωστή Παλαμά να δηλώσει «και των Ελλάδων μια η Ρωμιοσύνη», τον Μαρκορά να ονομάσει την Κωνσταντινούπολη «γη του πόθου μας», τον Ρίτσο να υμνήσει τη Ρωμιοσύνη ποιητικά, τον Σεφέρη να εξηγήσει ως «πανελλήνιο συναίσθημα» τον καημό της και τον Βασίλη Μιχαηλίδη να γράψει «Η Ρωμιοσύνη εν φυλή συνότζιαιρη του κόσμου [...], η Ρωμιοσύνη εν να χαθεί όντας ο κόσμος λείψη!» Το μεγαλύτερο μήνυμα της σημερινής ημέρας σχετίζεται με την συλλογική συνέχεια του Γένους των Ελλήνων και την σταυροαναστάσιμη ιστορική παράδοσή μας.



«Η Ρωμιοσύνη είναι η πονεμένη Ελλάδα. Η αρχαία Ελλάδα μπορεί να ‘τανε δοξασμένη κι αντρειωμένη, αλλά η καινούργια, η χριστιανική, είναι πιο βαθειά επειδή ο πόνος είναι ένα πράγμα πιο βαθύ κι από τη δόξα κι από τη χαρά κι από κάθε τι. Οι λαοί που ζούνε με πόνο και με πίστη τυπώνουνε πιο βαθιά τον χαρακτήρα στο σκληρό βράχο της ζωής και σφραγίζουνται με μιά σφραγίδα που δεν σβήνει από τις συμφορές και από τις αβάσταχτες καταδρομές, αλλά γίνεται πιο άσβηστη. Με μια τέτοια σφραγίδα είναι σφραγισμένη η Ρωμιοσύνη...»
Φώτης Κόντογλου


Γραφείο Τύπου
Ε.Κ.Φ. ΔΡΑΣΙΣ-Κ.Ε.Σ.




Περισσότερα ...

Δευτέρα 23 Μαΐου 2016

Σμηναγός Κωνσταντίνος Ηλιάκης! Αθάνατος

23 Μαΐου 2006! ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ!! Αθάνατος!!

Σαν σήμερα 23 Μαΐου, ημέρα Τρίτη πριν 10 χρόνια στις 12.06 το μεσημέρι, δύο μαχητικά F16C block 52+ της 115 Π.Μ. στη Σούδα, λαμβάνουν διαταγή από το Εθνικό Κέντρο Αεροπορικών Επιχειρήσεων να απογειωθούν και να κατευθυνθούν στην περιοχή της Καρπάθου, προς αναγνώριση τουρκικού σχηματισμού αεροσκαφών. Την ώρα κατά την οποία απογειώνονται τα δύο αεροσκάφη της Πολεμικής μας Αεροπορίας, με Νο1 τον Σμηναγό Κωνσταντίνο Ηλιάκη και Νο2 τον Υποσμηναγό Πρόδρομο Κολτσίκογλου, ο τουρκικός σχηματισμός βρίσκεται 40 ναυτικά μίλια βόρεια-βορειοανατολικά της Ρόδου, εντός του FIR Αθηνών. 

Ο τουρκικός σχηματισμός είχε απογειωθεί από το αεροδρόμιο Νταλαμάν, κοντά στην Αλικαρνασσό. Τα ραντάρ της Κρήτης είχαν από την προηγούμενη εντοπίσει τη μεταστάθμευση των συγκεκριμένων τουρκικών αεροσκαφών στην αεροπορική βάση απέναντι από τη Ρόδο. Σκοπός της συγκεκριμένης αποστολής, ήταν η αεροφωτογράφηση της ανατολικής Κρήτης, όπου και είναι αναπτυγμένο το αντιαεροπορικό σύστημα S300 PMU1. Η διαδικασία αυτή επαναλαμβανόταν από την τουρκική πολεμική αεροπορία σε μηνιαία βάση. Την ίδια χρονική στιγμή, σε απόσταση 10,5 ν.μ. βορειοανατολικά του Αιγαίου επιχειρούσε η τουρκική φρεγάτα F250 Muavenet τύπου Knox, η οποία διέθετε και ελικόπτερο τύπου ΑΒ-212.

Στις 12.40 σε απόσταση 8 ν.μ. ανατολικά της Καρπάθου, σε ύψος 27.000 ποδών και εντός του ελληνικού εναέριου χώρου, ο Σμηναγός Ηλιάκης διαπιστώνει πως το αεροφωτογραφικό ακολουθείται σε απόσταση 7ν.μ. από δύο οπλισμένα μαχητικά. Το 3ο Κέντρο Ελέγχου Περιοχής δίνει εντολή στον Ηλιάκη να προσεγγίσει, προκειμένου να διαπιστωθεί το είδος του ατρακτιδίου αναγνώρισης, το οποίο φέρει το αεροφωτογραφικό RF-4E. Αυτό πράττει ο Έλληνας πιλότος, γεγονός που αναγκάζει τους Τούρκους να προβούν σε επικίνδυνους ελιγμούς.

Ένα εκ των δύο τουρκικών μαχητικών εγκαταλείπει τον σχηματισμό. Το τουρκικό F16 με χειριστή τον Halil Ibrahim Ozdemir έρχεται πίσω από τον Ηλιάκη και τον εγκλωβίζει, ενώ το έτερο ελληνικό F16, παίρνει θέση πίσω από τον Τούρκο. Ο Τούρκος πιλότος καλεί τον Ηλιάκη να απομακρυνθεί, ο Έλληνας Σμηναγός όμως αρνείται. Ο Τούρκος πιλότος μιλά συνθηματικά με τους δύο συμπατριώτες του και εξαπολύσει πύραυλο ΑΙΜ-9 Sidewinder ενώ και τα τρία τουρκικά αεροσκάφη σκορπίζουν προς διαφορετικές κατευθύνσεις. Ο πύραυλος πλήττει το αεροσκάφος του Ηλιάκη, το οποίο και εκρήγνυται. Ο Υποσμηναγός Κολτσίκογλου εξαπολύει πύραυλο κατά του τουρκικού μαχητικού που έχει πλήξει τον Ηλιάκη, πύραυλος που βρίσκει το ακροπτερύγιο του τουρκικού F16, καταρρίπτοντάς το. Παρά ταύτα, ο ελιγμός του τούρκου πιλότου, του έχει δώσει τα απαραίτητα δευτερόλεπτα ώστε να προλάβει να εγκαταλείψει το αεροσκάφος του, χρησιμοποιώντας το αυτόματο σύστημα εκτίναξης.

Για περίπου 30 λεπτά Ελλάδα και Τουρκία βρίσκονταν στα πρόθυρα της σύρραξης. Στο ΓΕΕΘΑ, στο Γενικό Επιτελείο Αεροπορίας, στην 1η Στρατιά, στο Αρχηγείο Τακτικής Αεροπορίας, στο Λιμενικό Σώμα και στην ανώτατη Στρατιωτική Διοίκηση Εσωτερικού και Νήσων είχε ηχήσει κόκκινος συναγερμός.

Ήταν καλά σχεδιασμένη τακτική από τους αιμοσταγείς τούρκους η οποία δυστυχώς για το έθνος μας, πέρα από τον χαμό του Σμηναγού, οδήγησε σε άλλη μια γκρίζα ζώνη στο Αιγαίο με τα όσα επακολούθησαν αμέσως μετά.

Ως Ε.Κ.Φ. ΔΡΑΣΙΣ – Κ.Ε.Σ. εγείρουμε για ακόμη μία φορά πως οι αφιλότιμοι και ανελλήνιστοι πολιτικοί «μας» δυστυχώς συνεχίζουν να εμπαίζουν τον ελληνικό λαό και να συρρικνώνουν τα κυριαρχικά του δικαιώματα, καθιστώντας τον συμμέτοχο σε αυτά που ήδη του ανήκουν και για τα οποία έχει καταβάλλει βαρύ φόρο αίματος για να τα ελευθερώσει, αλλά και για να τα κρατά ελεύθερα. Η υποχωρητικότητα τους έναντι των παραλόγων και ανιστόρητων διεκδικήσεων των γειτόνων μας και όχι μόνον, δεν έχει όρια. Έχει όμως όρια η ανοχή και η υπομονή των Ελλήνων.

Γραφείο Τύπου
Ε.Κ.Φ. ΔΡΑΣΙΣ-Κ.Ε.Σ.
Περισσότερα ...

Τρίτη 10 Μαΐου 2016

10 Μαΐου 1956: Καραολής και Δημητρίου - Οι πρώτοι της αγχόνης


Σαν σήμερα 10/05/1956 η Κύπρος παγώνει από το γδούπο της καταπακτής της αγχόνης. Απαγχονίζονται οι πρώτοι αγωνιστές της Ε.Ο.Κ.Α. Δημητρίου Ανδρέας και Καραολής Μιχαλάκης.

Καραολής Μιχαλάκης
Γεννήθηκε στο Παλαιχώρι, της επαρχίας Λευκωσίας, στις 13 Φεβρουαρίου 1933.
Γονείς : Σάββας και Παναγιώτα Καραολή
Αδέλφια : Ανδρέας, Ελένη, Μαρούλα, Νίκη

Ο Μιχαλάκης Καραολής τελείωσε το δημοτικό σχολείο Παλαιχωρίου και αποφοίτησε από την Αγγλική Σχολή Λευκωσίας. Ήταν κυβερνητικός υπάλληλος και εργαζόταν στο Τμήμα του Φόρου Εισοδήματος. Εντάχθηκε στις τάξεις της ΕΟΚΑ πριν από την 1η Απριλίου 1955, στην ομάδα του Πολύκαρπου Γιωρκάτζη και προσέφερε ποικίλες υπηρεσίες στον αγώνα. Έλαβε μέρος στη διανομή της πρώτης προκήρυξης του Διγενή. Δούλεψε στο τμήμα πληροφοριών της Οργάνωσης, στη μεταφορά και απόκρυψη οπλισμού και ανέλαβε βομβιστικές επιθέσεις εναντίον του εχθρού σε καίρια σημεία της Λευκωσίας. Στη συνέχεια κατατάγηκε στην πρώτη ομάδα εκτελεστικού Λευκωσίας. Ως απόφοιτος της Αγγλικής Σχολής έκανε παρέα με αγγλόπαιδες, έπαιζε μαζί τους και δεν κινούσε σε κανένα την υποψία ότι ήταν μέλος της ΕΟΚΑ.

Στις 28 Αυγούστου 1955 ανέλαβε με το συναγωνιστή του Ανδρέα Παναγιώτου την εκτέλεση του αστυνομικού Ηρόδοτου Πουλλή, στενού συνεργάτη των Άγγλων. Ο Παναγιώτου διέφυγε, ενώ ο Καραολής καταζητήθηκε και συνελήφθη, καθώς μεταφερόταν στην περιοχή Κερύνειας, για να ενωθεί με την ομάδα του Γρηγόρη Αυξεντίου. Προσήχθη στο δικαστήριο και καταδικάστηκε σε θάνατο στις 28 Οκτωβρίου 1955, παρόλο που η σφαίρα που σκότωσε τον Πουλλή προερχόταν από το όπλο του Παναγιώτου. Και αυτό το γνώριζαν οι Άγγλοι.

Προσπάθειες για οργάνωση δραπέτευσής του, πριν την εκτέλεσή του, δεν τελεσφόρησαν και ο Μιχαλάκης Καραολής οδηγήθηκε στην αγχόνη μαζί με τον Ανδρέα Δημητρίου στις 10 Μαΐου 1956. Με τις εκτελέσεις αυτές ο νέος Άγγλος κυβερνήτης της Κύπρου Χάρντιγκ ήθελε να δείξει ότι η Βρετανία ήταν αποφασισμένη να διατηρήσει την κυριαρχία της στην Κύπρο, πατάσσοντας κάθε αντίσταση του Κυπριακού λαού.

Το ψυχικό σθένος και η ελληνική παλληκαριά που επέδειξαν οι Μιχαλάκης Καραολής και Ανδρέας Δημητρίου, ανεβαίνοντας απτόητοι στο ικρίωμα της αγχόνης, ανύψωσε το γόητρο της ΕΟΚΑ και δημιούργησε ηρωικό προηγούμενο για τους αγωνιστές.

Δημητρίου Ανδρέας
Γεννήθηκε στο χωριό Άγιος Μάμας, της επαρχίας Λεμεσού, στις 18 Σεπτεμβρίου 1934.
Γονείς : Δημήτρης και Ευδοκία Βασιλείου
Αδέλφια : Σάββας και Ελένη
Ετεροθαλή αδέλφια : Αγγέλα και Σούλα

Ο Ανδρέας Δημητρίου αποφοίτησε από το δημοτικό σχολείο Αγίου Μάμαντος και φοίτησε για τρία χρόνια στο Νυκτερινό Γυμνάσιο Αμμοχώστου. Εργάστηκε αρχικά σε κατάστημα εκρηκτικών υλών και κυνηγετικών ειδών και αργότερα στον αγγλικό στρατό. Υπήρξε Γραμματέας της Συντεχνίας των Αχθοφόρων της ΣΕΚ στην Αμμόχωστο. Διακρινόταν για την εργατικότητα, την πρωτοβουλία και την ευσυνειδησία του. Εντάχθηκε από τους πρώτους στη δύναμη της ΕΟΚΑ και έδρασε με τις ομάδες Αμμοχώστου, επεκτείνοντας τη συμμετοχή του και στο εκτελεστικό.

Το μυαλό του συνεχώς μηχανευόταν τρόπους να αναπτύξει δραστηριότητα. Επιστέγασμα της δράσης του ήταν η αρπαγή των όπλων μέσα από τις στρατιωτικές αποθήκες του λιμανιού της Αμμοχώστου, στις αρχές Δεκεμβρίου 1955, αμέσως μετά την εκφόρτωσή τους και προτού μεταφερθούν και τακτοποιηθούν. Τα όπλα προωθήθηκαν σε διάφορες ανταρτικές ομάδες, οι οποίες μέχρι τότε ήταν εφοδιασμένες σχεδόν μόνο με κυνηγετικά. Ο Διγενής εξέφρασε την πλήρη ικανοποίησή του για τη δράση του αυτή.

Μετά από απόπειρά του να εκτελέσει τον Άγγλο πράκτορα Τέυλορ, τον οποίο και τραυμάτισε, ο Ανδρέας βρέθηκε αντιμέτωπος με ένοπλους στρατιώτες που φρουρούσαν τον Τέυλορ. Πρόταξε εναντίον τους το όπλο του, το οποίο όμως έπαθε εμπλοκή και οι στρατιώτες τον συνέλαβαν, αφού τον πλήγωσαν. Καταδικάστηκε σε θάνατο και μαζί με το Μιχαλάκη Καραολή ήταν οι πρώτοι που απαγχονίστηκαν.

"Το μόνο που λυπούμαι είναι που δεν θα προλάβω να δω την Κύπρο μας ελεύθερη", ήταν τα τελευταία του λόγια προς τη μάνα του, λίγες ώρες πριν από τον απαγχονισμό του. "Στο καλό, γιε μου και να έχεις θάρρος ως το τέλος", ήταν η απάντησή της.


Τόσο μικρό νησί και γέννησε τόσο μεγάλους ήρωες. Τόσο πολύ θάρρος και περισσή τόλμη. Δεν ήταν τυχαίο όμως. Τα παλληκάρια αυτά διψούσαν για αέρα Λευτεριάς, για εθνική δικαίωση. Σήμερα; Σε μια επίσης σκλαβωμένη πατρίδα, η πλειοψηφία του λαού δεν είναι άξια ούτε να κοιτάξει στα μάτια, τους ήρωες στα κάδρα τους που κοσμούν τα σχολεία μας.


Τότε οι αγωνιστές πέθαιναν για την Λευτεριά κι ας μην την γεύονταν στιγμή. Σήμερα, οι ηγέτες μας, ξεπουλούν χωρίς ντροπή τα Άγια Χώματά μας. Συνομιλούν με τον ίδιο τον κατακτητή και προσπαθούν με μανία να μας πείσουν, πως μέσω διαπραγματεύσεων και παζαρεμάτων θα… μας φέρουν την Ελευθερία και την Επιστροφή των προσφύγων στα σπίτια τους. Προσπαθούν να κάνουν τον Καραολή και τον Δημητρίου να νιώθουν ντροπή για τους απογόνους τους. Αυτοί όμως δεν νιώθουν ντροπή. Έκαναν τα πάντα για την Κύπρο. Ντροπή πρέπει να νιώθουν οι πολιτικάντηδες αυτού του τόπου για τον εθνικό εξευτελισμό που μας προσφέρουν απλόχερα!

Γραφείο Τύπου
ΔΡΑΣΙΣ-Κ.Ε.Σ.
Περισσότερα ...

Αντικατοχική Πορεία Καταδίκης του Ψευδοκράτους 15/11/2019

Ένωση Κυπρίων Φοιτητών Αθήνας-Πειραιά ΔΡΑΣΙΣ-Κ.Ε.Σ.