Το Υπουργείο Παιδείας, Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας ανακοινώνει τις αιτήσεις για την Κρατική Φοιτητική Μέριμνα για το ακαδημαϊκό έτος 2019-2020.
ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ
Σάββατο 22 Φεβρουαρίου 2020
Δευτέρα 17 Φεβρουαρίου 2020
Ανακήρυξη Αυτονομίας της Βόρειας Ηπείρου
17 Φεβρουαρίου 1914. Ημερομηνία χαραγμένη στις μνήμες των Ελλήνων της Βόρειας Ηπείρου. Οι συνεχιζόμενοι Αγώνες για δικαίωση και Λευτεριά παίρνουν σάρκα και οστά. Την ημέρα αυτή, οι Βορειοηπειρώτες, προδομένοι από το Ελληνικό κράτος, ανακηρύσσουν την Αυτονομία της Βόρειας Ηπείρου, η οποία θα υπογραφεί τρεις μήνες αργότερα, στις 17 Μαΐου του 1914 με το πρωτόκολλο της Κέρκυρας. Μια δέσμευση από την αλβανική διοίκηση, όπου εξασφαλιζόταν ειδική Ελευθερία και η συγκρότηση ειδικού σώματος Χωροφυλακής, κατοχυρωνόταν η χρήση και διδασκαλία της Ελληνικής γλώσσας και η Θρησκευτική Ελευθερία του Ελληνικού πληθυσμού. H Βόρειος Ήπειρος με τις διατάξεις αυτού του Πρωτοκόλλου αποκτούσε ευρεία Αυτονομία μέσα στα όρια της αλβανικής επικράτειας. Η σημασία της υπογραφής του Πρωτοκόλλου, εστιάζεται στο γεγονός ότι αποτελεί τίτλο διεθνούς αναγνώρισης της Ελληνικότητας της Βορείου Ηπείρου.
Παρόλα αυτά το πρωτόκολλο αυτό, δεν θα εφαρμοστεί ποτέ. Τα 106 χρόνια που μεσολάβησαν από τότε, μέχρι και σήμερα, και τα ποτάμια Ελληνικό αίμα που έχυσαν οι Βορειοηπειρώτες, δεν οδήγησαν ούτε αυτή την Ελληνική γη στη λύτρωση. Η αλβανική κυβέρνηση, κάθε άλλο παρά σεβάστηκε και σέβεται την Ελληνικότητα αυτής της περιοχής. Η Βορειοηπειρώτες, όσα δεινά και αν πέρασαν και περνούν από τα η βάρβαρη αλβανική κυβέρνηση, ποτέ δεν υποχώρησαν και μέχρι σήμερα παλεύουν για τη Λευτεριά τους. Δεν το έβαλαν κάτω ακόμα και όταν η Ελληνική κυβέρνηση τους γύρισε την πλάτη, κλείνοντας τους τα σύνορα. Ακόμη χειρότερα, τα τελευταία χρόνια, το ίδιο το Ελληνικό κράτος, αρνείται την Ελληνική ιθαγένεια στους Βορειοηπειρώτες, αφού στις ταυτότητες ομογενών που τους εκδίδει, αναφέρει σαν ιθαγένεια την αλβανική.
Όπως το Κυπριακό, έτσι και το Βορειοηπειρωτικό ζήτημα αποτελεί μια ανοιχτή πληγή για τον Ελληνισμό και δεν μας αφήνει αδιάφορους. Χιμάρα και Κερύνεια, Αργυρόκαστρο και Μόρφου, Κορυτσά και Αμμόχωστος περιμένουν τη Απελευθέρωση τους. Σήμερα τιμούμε τις αμέτρητες θυσίες των Βορειοηπειρωτών αδερφών μας, που ποτέ δεν έπαψαν να αγωνίζονται για Λευτεριά και Ένωση με τη μητροπολιτική Ελλάδα. Οι Αγώνες μας κοινοί. Η νεολαία της Βόρειας Ηπείρου, όπως και μείς, αγωνίζεται για δικαίωση και λύτρωση των εδαφών τους, αρνούμενοι την υποταγή τους στα πολιτικά παιχνίδια των κατακτητών. Χρέος μας είναι να σταθούμε στο πλευρό του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού με κάθε τρόπο και απαίτηση μας είναι η ανάκτηση της Αυτονομίας της Βορείου Ηπείρου, βάσει του Πρωτοκόλλου της Κέρκυρας του 1914.
«Στάσου αντρίκεια Ηπειρώτη
και δεν είσαι μοναχός.
Τον Ιερό σου τον Αγώνα
παραστέκει ο Ελληνισμός !»
Από τη Κερύνεια, ως τη Κορυτσά. Όλοι στον Αγώνα, για τη ΛΕΥΤΕΡΙΑ!
Γραφείο Τύπου
Ε.Κ.Φ. ΔΡΑΣΙΣ - Κ.Ε.Σ.
Σάββατο 15 Φεβρουαρίου 2020
Εκπροσώπηση ΕΦΑΕΦΠ στην κηδεία του Αντιστράτηγου Γεώργιου Κατσάνη
Παρευρεθήκαμε σήμερα στην κηδεία του Ήρωα Αντιστράτηγου Καταδρομέα, Γεώργιου Κατσάνη στο Σιδηρόκαστρο Σερρών. Σε έντονο κλίμα, αυτόνομοι φοιτητές έπραξαν το ελάχιστο καθήκον τους για έναν άνθρωπο που έπεσε μαχόμενος για την Ελευθερία της Κύπρου μας. Πλήθος κόσμου ένιωσε την ανάγκη να δώσει το παρόν του στην κηδεία του Αετού του Αγίου Ιλαρίωνα για να δώσει τον τελευταίο ασπασμό στο καμάρι του Πενταδαχτύλου και του Σιδηροκάστρου.
Ο Ήρωας Γεώργιος Κατσάνης έπεσε μαχόμενος υπέρ πίστεως και πατρίδος στις 21 Ιουλίου 1974 κατά την πρώτη φάση της τουρκικής εισβολής στη μάχη κάτω από το ύψωμα του Αγίου Ιλαρίωνα . Ήταν πρόσφυγας από την Ανατολική Θράκη και αυτός ήταν ένας από τους λόγους που ένιωθε ως υποχρέωση το να υπηρετήσει στην Κύπρο. Ο τότε Διοικητής της 33ης Μοίρας Καταδρομών σε ηλικία 40 ετών έγινε ο μόνος διοίκητης που έπεσε σε πεδίο μάχης ανά το πανελλήνιο.
Ο Γεώργιος Κατσάνης αγωνίστηκε με αυτοθυσία γιατί πίστευε σε ένα σκοπό. Ήθελε την Κύπρο ελεύθερη. Εμείς, ως αυτόνομη νεολαία, του χρωστάμε να αγωνιστούμε για τον σκοπό αυτό. Του χρωστάμε την Κερύνεια ελεύθερη και θα αγωνιστούμε για αυτήν. Πολλοί αναφέρουν ότι ο σπουδαίος Διοικητής σήμερα επαναπατρίστηκε. Ο μεγάλος αυτός Ήρωας όμως μας απέδειξε ότι η αγάπη του για την Κύπρο ήταν τεράστια. Τόση που θυσίασε την ζωή του για το νοτιανατολικότερο σημείο του ελληνισμού.
Μπορεί τα οστά του να βρίσκονται στο Σιδηρόκαστρο ωστόσο το πνεύμα του θα παραμείνει πάνω από τις βουνοκορφές του Πενταδαχτύλου και θα θυμίζει την παντοτινή ελληνική παρουσία στο νησί μας. Τέλος, για όσους αμφισβητούν την παρουσία των ελληνικών δυνάμεων στην εισβολή του 1974 το όνομα του και μόνο αποτελεί την καλύτερη απάντηση. «Γεώργιος Κατσάνης» λοιπόν!
Γραφείο Τύπου
Ε.Φ.Α.Ε.Φ.Π.
Αθάνατος Αντιστράτηγος Γεώργιος Κατσάνης
«Η εκπαίδευση στη μονάδα του ήταν τακτική και όλοι οι άνδρες του ήταν σε άριστη κατάσταση. Σαν σκοπό είχε την δημιουργία αρίστων μαχητών για πολεμικές επιχειρήσεις για ημέρα και νύχτα, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Πάντα μιλούσε σε όλους μας για τα ιδανικά της φυλής μας. Αγνός, ηθικός, ανιδιοτελής σε παρέσερνε και σε οδηγούσε σε υψηλές εθνικές εξάρσεις...»
Αυτός ήταν με λίγα λόγια ο Αθάνατος Αντιστράτηγος Γεώργιος Κατσάνης. Σαράντα πέντε σχεδόν χρόνια μετά, επέστρεψε σήμερα στη γενέτειρα του, το Σιδηρόκαστρο Σερρών. Το Κίνημά μας δε θα μπορούσε να μην τιμήσει με την παρουσία του τον μεγάλο αυτό Έλληνα. Πεθαίνουν μόνο όσοι ξεχνιούνται. Ο Γεώργιος Κατσάνης μας δείχνει ακόμη το δρόμο για Λευτεριά και επιστροφή στα σκλαβωμένα μας εδάφη.
Γραφείο Τύπου
Ε.Κ.Φ. ΔΡΑΣΙΣ-Κ.Ε.Σ.
Πέμπτη 13 Φεβρουαρίου 2020
Ανδρέας Ονησιφόρου - 13/02/1956
Σαν σήμερα το 1956 δαφνοστεφανώνεται και περνά στην αθανασία ο αγωνιστής της Ενώσεως Ανδρέας Ονησιφόρου.
Με το ξεκίνημα του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ, εντάχθηκε στην οργάνωση, κατασκευάζοντας βόμβες.
Στις 13 Φεβρουαρίου 1956, Άγγλοι στρατιώτες εισήλθαν στο δημοτικό σχολείο Κολοσσίου για να κατεβάσουν την Ελληνική σημαία που ύψωσαν οι κάτοικοι του χωριού, με αποτέλεσμα να συμπλακούν.Οι αποικιοκράτες άρχισαν να πυροβολούν στον αέρα μετά από οργανωμένη επίθεση γυναικών. Ο Ανδρέας ενεπλάκη στο λιθοβολισμό με τη δεκαοχτάχρονη συναγωνίστριά του Ελένη Φιλίππου. Οι στρατιώτες πυροβόλησαν στο πόδι την Ελένη, με τη μητέρα της, που ήταν δίπλα της, να τη σηκώνει στην αγκαλιά της και το πόδι της να κρέμεται κομμένο. Όρμησε τότε ο Ανδρέας μέσα στο κακό και την άρπαξε από τα χέρια της. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, οι Άγγλοι τον πυροβόλησαν από πολύ κοντά, σημαδεύοντάς τον στο στήθος.
Οι ΔΡΑΣΙΤΕΣ τιμούν τη μνήμη του ήρωα Ανδρέα Ονησιφόρου και υπόσχονται πως θα συνεχίσουν να αγωνίζονται μέχρι η πανώρια λευτεριά να ανοίξει τα φτερά της και να αγκαλιάσει το νησί μας.
Γραφείο Τύπου
Ε.Κ.Φ. ΔΡΑΣΙΣ-Κ.Ε.Σ.
Τετάρτη 12 Φεβρουαρίου 2020
Τσικνοπέπμτη στο Δράσις-ΚΕΣ - Πρότζεκτ Εξ'ηντα8
Αφού πέρσυ το λάτρεψατε και το ζητήσατε ξανά, άλλο ένα Πρότζεκτ Εξ'ηντα8 έρχεται!
Η Ε.Κ.Φ. ΔΡΑΣΙΣ-Κ.Ε.Σ. σας προσκαλεί την Τσικνοπέμπτη, 20/02/2020 στις 15:00 για να γιορτάσουμε την ημέρα όπως της αξίζει.
Άφθονο φαγητό στα κάρβουνα και πολλά ποτά.
- €5 είσοδος για φαγητό και 2 ποτά
- Μουσική, χορός, τραγούδι, παιχνίδια και πολλές εκπλήξεις!
🍗🍖🍻🎶
Παρασκευή 7 Φεβρουαρίου 2020
Παπαβερκίου Γεώργιος και Σοφοκλέους Τάκης - 7/02/1957
Σαν σήμερα το 1957, πέφτουν ηρωικά μαχόμενοι οι αγωνιστές της ΕΟΚΑ, Παπαβερκίου Γεώργιος και Σοφοκλέους Τάκης.
Ο Παπαβερκίου Γεώργιος γεννήθηκε στο χωριό Αρόδες, της επαρχίας Πάφου, στις 30 Ιουνίου 1938.
Αρχικά συμμετείχε στις διαδηλώσεις ως ένα από τα μαχητικότερα στοιχεία των μαθητικών ομάδων και στη διανομή φυλλαδίων. Αργότερα κατατάχθηκε στις ομάδες κρούσεως Κτήματος και πήρε μέρος στη ρίψη χειροβομβίδων και σε εκτελέσεις. Τον Ιούλιο του 1956 κατέφυγε στα βουνά, όπου ενώθηκε με άλλους αντάρτες στην περιοχή του χωριού Κρίτου - Τέρα. Οι Άγγλοι τον επικήρυξαν αντί του ποσού των 5.000 λιρών.
Ο Σοφοκλέους Τάκης γεννήθηκε στον Ξερό, της επαρχίας Λευκωσίας, στις 26 Δεκεμβρίου 1941.
Φοιτούσε στην τρίτη τάξη του Γυμνασίου Πάφου, όταν τον συνέλαβαν για πρώτη φορά , οι Άγγλοι για οχλαγωγία. Αφέθηκε ελεύθερος αλλά αργότερα συνελήφθη και πάλι, όταν έριξε βόμβα έξω από το ξενοδοχείο "Πάφος Πάλας", όπου έμεναν Άγγλοι αστυνομικοί. Βρισκόταν υπο κράτηση για εννέα μέρες σε ανακριτήρια της Πάφου, και από εκεί μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο στο Κτήμα, επειδή είχε φοβερούς πόνους από τις κακοποιήσεις. Δραπέτευσε από ένα παράθυρο του νοσοκομείου και οι αστυνομικοί που τον κυνήγησαν έχασαν τα ίχνη του, όταν κρύφτηκε σε βαρέλι γεμάτο με νερό. Αργότερα συνενώθηκε με την ανταρτική ομάδα της ορεινής περιοχής Πάφου, που είχε το κρησφύγετό της στην περιοχή "Τοξεύτρα".
Στις 7 Φεβρουαρίου 1957, ο Γεώργιος Παπαβερκίου μαζί με τον Τάκη Σοφοκλέους έπεσαν μαχόμενοι εναντίον των Άγγλων, αφού ανατίναξαν με νάρκη στρατιωτικό όχημα αυτοκινητοπομπής και ακολούθως άνοιξαν πυρ εναντίον των στρατιωτών.
Την επομένη της ταφής τους, οι συναγωνιστές τους θέλοντας να εκδικηθούν το θάνατο τους, επιτέθηκαν με ηλεκτρικές νάρκες και ανατίναξαν στρατιωτικά αυτοκίνητα πλήρη στρατιωτών στα χωριά Κρίτου - Τέρα και Κινούσα.
«Μη λυγίσετε μπροστά στην βία. Ηφαίστειο να γίνουν τα στήθια σας. Η λευτεριά αποκτάται με αίμα, όχι με ειρηνικές ψευτοφωνές. Αυτές είναι μόνο για τους δειλούς. Τιμή σε εκείνους που φέρουν τραύματα. Τα τραύματα στους αγώνες είναι παράσημα.»
- Γεώργιος Γρίβας Διγενής -
Γραφείο Τύπου
Ε.Κ.Φ. ΔΡΑΣΙΣ-Κ.Ε.Σ.
Πετράκης Γιάλλουρος - Ο ήρωας μαθητής της Ένωσης
Ο Πετράκης Γιάλλουρος γεννήθηκε στο χωριό Ριζοκάρπασο, της επαρχίας Αμμοχώστου, στις 29 Αυγούστου 1938. Γιος της οικογένειας Ζαχαρία και Αννεζούς Γιάλλουρου, ενώ είχε ακόμα 5 αδέλφια, τους Λευτέρη, Μαρία, Καίτη, Νίκο και Γιάννη. Δολοφονήθηκε στις 7 Φεβρουαρίου 1956 στην Αμμόχωστο από εγγλέζο υπαξιωματικό, κατά τη διάρκεια μαχητικής διαδήλωσης την οποία καθοδηγούσε.
Όταν φονεύθηκε ήταν τελειόφοιτος μαθητής του Ελληνικού Γυμνασίου Αμμοχώστου, ενώ ήταν απόφοιτος του δημοτικού σχολείου Ριζοκαρπάσου. Από μικρός έβραζε μέσα του ο καημός για την Ελλάδα και την Ένωση. Κάθε του λόγος και κουβέντα ήταν για την Ελλάδα. Όπως χαρακτηριστικά αφηγείται η μητέρα του, συνέχεια της τόνιζε. ''Να αγωνιζόμαστε πρέπει, μάνα, να αγωνιζόμαστε για την Κύπρο μας''. Κι ας ήταν μόλις δεκαεφτάμισή χρονών όταν έφυγε. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της τεράστιας Ελληνικής ψυχής του, όταν αιμόφυρτος από τη σφαίρα που του τρύπησε την καρδιά, συνέχισε, κάνοντας τα τελευταία βήματα του, πριν εισέλθει στο πάνθεον τον ηρώων, φώναξε με όση δύναμη του είχε απομείνει, αυτό για το οποίο θυσιάστηκε: «ΖΗΤΩ Η ΕΝΩΣΙΣ». Αυτά ήταν και τα τελευταία του λόγια. Με αυτά έφυγε από τη σκλαβωμένη Κύπρο, και μας έδειξε το δρόμο για τη Λευτεριά.
Με το ξέσπασμα του αγώνα τον Απρίλη του 1955, γράφει στον πατέρα του, διδάσκοντας μας σήμερα τι είναι φιλοπατρία: «Δεν συμφωνώ αγαπητέ μου πατέρα στο ότι ένας άνθρωπος πρέπει πρώτα να κοιτάξει για τον εαυτό του και ύστερα για την πατρίδα του. Τότε αυτός, καταντά άκρως εγωιστής, τομαριστής και μπορώ να πω αναίσθητος. Διότι όταν δεν κυριαρχεί μέσα του το αίσθημα της φιλοπατρίας, το ευγενέστερο των αισθημάτων, δεν είναι δυνατό να κυριαρχεί κανένα άλλο ευγενές αίσθημα… Εξ άλλου, αγαπητέ μου πατέρα, η ορμή του ανθρώπου προς την ύλη, δηλαδή τον πλούτο και την καλοπέραση και η ικανοποίηση τούτη, δεν προσφέρει την πραγματική ευτυχία του ανθρώπου. Την απόλυτη ευτυχία προσφέρει στους ανθρώπους και ιδίως όταν είναι Έλληνες, η ορμή προς τα ανώτερα ιδανικά την αγάπη προς την Πατρίδα και τον πόθο ακόμη και να θυσιαστεί για την ελευθερία της που είναι και δική του ατομική ελευθερία και αξιοπρέπεια»
Τον Αύγουστο του 1955, και ενώ ο ίδιος ήταν ηγετικό στέλεχος της ΑΝΕ (Άλκιμος Νεολαία ΕΟΚΑ), συμμετέχει στη μαθητική εκδρομή - προσκύνημα στη μητέρα Ελλάδα μαζί με το σχολείο του. Καταθέτουν στεφάνι στον Άγνωστο στρατιώτη. Ο Πετράκης δεν μπορούσε να μην ήταν εκεί. Σημαιοφόρος του Γυμνάσιου Ριζοκαρπάσου, με τη μαθητική στολή και το πηλήκιο του. Ενθουσιασμένος από τη επίσκεψη του στη Ελλάδα, γράφει στον πατέρα του: «Μόλις πάτησα το Άγιο χώμα της Ελλάδος, μια βαθειά συγκίνησις με κατακυρίευσε και δάκρυα ανέβηκαν στα μάτια μου, αφ’ ενός λόγω του ότι πατούσα στην Ελεύθερη Πατρίδα, αφ’ ετέρου διότι σκέφτηκα ότι η ιδιαιτέρα μας πατρίς Κύπρος έμενε υπόδουλη κάτω από τον βαρύ ζυγό των Άγγλων, ενώ έπρεπε να είναι κι αυτή ένα κομμάτι της Ελεύθερης Ελλάδος»
Επιστρέφοντας από την μητέρα Ελλάδα αναλαμβάνει υπεύθυνος των μαθητικών ομάδων του Ελληνικού Γυμνασίου Αμμοχώστου. Καθήκοντά του ήταν η οργάνωση των μαθητών του σχολείου του, η γραφή και διδασκαλία τραγουδιών αγωνιστικού περιεχομένου, η διανομή φυλλαδίων, η απόκρυψη και διακίνηση οπλισμού, η μεταφορά της αλληλογραφίας και η οργάνωση μαχητικών μαθητικών διαδηλώσεων. Έκανε τα πρώτα του βήματα για να ενταχθεί στο αντάρτικο.
Τον Οκτώβριο του 1955, ο Πετράκης άριστος μαθητής, παραλαμβάνει την Ελληνική σημαία του σχολείου του, από τον διευθυντή του, Γυμνασίαρχο Χαράλαμπο Φελά. Παραλαμβάνει το ιερό χρέος. Το αντιλαμβάνεται.
Την 7η Φεβρουαρίου, οι μαθητές ξεχύνονται στους δρόμους της Αμμοχώστου, μετά την απόφαση της κυβέρνησης να κλείσει το Γυμνάσιο Αμμοχώστου. Ο Πετράκης εκεί, μπροστάρης της διαδήλωσης, με την γαλανόλευκη του. Με τη γαλανόλευκη θα πορευθεί και θα αφήσει και την τελευταία του πνοή στους δρόμους τις Αμμοχώστου. Δεν την αποχωρίστηκε ποτέ! Γνώριζε τη σημασία του να είσαι Έλληνας, γνώριζε πως είναι να αγωνίζεσαι σαν Έλληνας, μας έδειξε ότι γνώριζε και πώς είναι να πεθαίνεις σαν Έλληνας. Με το αίμα του να κυλάει στην άσφαλτο της κατεχόμενης μας σήμερα γης, πήρε άριστα και στο νόημα του να είσαι Ελληνας. Εξεταστές του οι ήρωες που έφυγαν πριν απ’ αυτόν. Μαθητές του, όλοι εμείς.
Ο Πετράκης Γιάλλουρος μας φωτίζει το δρόμο. Το δρόμο της Ελευθερίας, της αδούλωτης Ελληνικής ψυχής. Ο τάφος του μεγάλου αυτού ήρωα, βεβηλωμένος στο κατεχόμενο Ριζοκάρπασο είναι ο φάρος, για να συνεχίσουμε τον αγώνα που ξεκίνησαν οι νέοι το 1955, για ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ. Είναι χρέος μας, να κυματίσουμε την γαλανόλευκη ΞΑΝΑ πάνω στον τάφο του Πετράκη στο Ελληνικό Ριζοκάρπασο, στην σκλαβωμένη από το τούρκο κατακτητή Καρπασία.
Γραφείο Τύπου
Ε.Κ.Φ. ΔΡΑΣΙΣ-Κ.Ε.Σ.
Τετάρτη 5 Φεβρουαρίου 2020
Οδός «Ισταμπούλ» στην Λάρνακα
Είναι απορίας άξιο το πως μία κατεχόμενη Πατρίδα, διατηρεί ονόματα οδών που τιμούν τους μεγαλύτερους σφαγείς και παραπέμπουν στις μεγαλύτερες τραγωδίες του Έθνους. Είναι δυστυχώς η θλιβερή πραγματικότητα που επικρατεί στην Κύπρο της προσφυγιάς, της κατοχής και πλέον της υποταγής. Παρ’ότι οι ονομασίες αυτές υπάρχουν εδώ και δεκαετίες, μετά τον πρόσφατο σάλο που ξέσπασε είναι καιρός να αναρωτηθούμε πως είναι δυνατόν η Πολιτεία αλλά και η κυπριακή κοινωνία να παραβλέπουν την ύπαρξη οδών όπως «Κεμάλ Ατατούρκ» στην Πάφο και «Ισταμπούλ» στην Λάρνακα, χάριν των “επαναπροσεγγιστικών” τους σχεδιασμών, ενώ ταυτόχρονα οι “προοδευτικοί” και “φιλειρηνιστές” συμπολίτες μας βεβηλώνουν οδούς που φέρουν το όνομα του απελευθερωτή μας Αρχηγού Διγενή.
Για το άνωθεν ζήτημα τοποθετήθηκε ο Δήμαρχος Λάρνακας Α. Βύρας, δηλώνοντας ότι στα πλαίσια της “προσπάθειας” λύσης του Κυπριακού, η Κυπριακή Δημοκρατία έλαβε την απόφαση για διατήρηση των οδών που προϋπήρχαν της εισβολής του Αττίλα. Αδιανόητη η στάση των πολιτικών αρχόντων της Μαρτυρικής Μεγαλονήσου, οι οποίοι σαν ασθενείς που πάσχουν από το “Σύνδρομο της Στοκχόλμης”, επιλέγουν να δοξάζουν τον γενοκτόνο εγκληματία Κεμάλ, παρά να μετονομάσουν τις οδούς που εξυμνούν τα μαρτύρια που υπέμειναν οι προγόνοι μας και να δυσαρεστήσουν την προστάτιδα δύναμη των “αδελφών” μας, Τουρκία.
Ως νέοι που ποθούν μονάχα την Λευτεριά της Πατρίδας μας, αξιώνουμε την ενδυνάμωση του Δίκαιου και συνεχιζόμενου αγώνα για απαλλαγή μας από την τυραννική τουρκική κατοχή, όπως και από κάθε οδό που την θυμίζει.
Γραφείο Τύπου
Ε.Κ.Φ. ΔΡΑΣΙΣ-Κ.Ε.Σ.
Τρίτη 4 Φεβρουαρίου 2020
Θεόδωρος Κολοκοτρώνης - Ο Γέρος του Μοριά
Μία από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες της επανάστασης του ’21 που έφερε την Απελευθέρωση στην επί 400 χρόνια σκλαβωμένη Ελλάδα από τους Οθωμανούς κατακτητές. Γεννηθείς εν έτη 1770 στις 3 Απριλίου και αποθανών στις 4 Φεβρουαρίου του 1843 έδωσε την ψυχή και το πνεύμα του για την Ελευθερία της Ελλάδος.
Από μικρός έδειξε το απαράμιλλο θάρρος του και την αγάπη του για την Πατρίδα και τον απανταχού Ελληνισμό. Στα 15 του ακολούθησε τον πατέρα του στα βουνά και γίνηκε αρματολός για να προστατέψει την περιοχή Λεονταρίου από τους κλέφτες τούρκικης καταγωγής που λυμαίνονταν την περιουσία των ντόπιων! Συνέχισε τη δράση του ως κουρσάρος έλαβε μέρος στις επιχειρήσεις του Ρωσικού στόλου κατά των τούρκων το 1806 και εκδόθηκε για αυτόν διάταγμα σύλληψης από τις τούρκικες κατακτητικές αρχές. Κατάφερε να γλυτώσει την σύλληψη. Το 1818 μυείται στην φιλική εταιρεία. Το 1821 επιστρέφει στην ιδιαίτερή του Πατρίδα, την Μάνη, όπου προετοίμασε την επανάσταση στην Πελοπόννησο. Κατά τη διάρκεια του αγώνα πέτυχε αξιόλογες νίκες στο Βαλτέτσι, στην Τριπολιτσά και στα Δερβενάκια!
Ως ΔΡΑΣΙΣ-ΚΕΣ τιμούμε σήμερα την μνήμη του μεγάλου αυτού ήρωα που είχε την τύχη να γεννήσει το Έθνος μας. Έχοντας στο μυαλό την ανδρεία, το θάρρος, το πάθος και προπάντων την φιλοπατρία που επέδειξε είμαστε και εμείς έτοιμοι να υψώσουμε ανάστημα σε κάθε ξεπούλημα της Ελληνικής μας Κύπρου. Είμαστε έτοιμοι να αντισταθούμε και να προτάξουμε τα στήθη μας κόντρα σε κάθε ύπουλο χτύπημα εκ των έσω και εκ των έξω.
Εξάλλου ο ίδιος είχε πει: “Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους!”
Γραφείο Τύπου
Ε.Κ.Φ. ΔΡΑΣΙΣ - Κ.Ε.Σ.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)