ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ

Αρθρα

Δελτια Τυπου

Ανακοινωσεις

Εκδηλωσεις

Σάββατο 31 Αυγούστου 2019

Το «Χάνι της Γραβιάς» του 1955-1959


Η Ελληνική ιστορία ήταν καταδικασμένη να γεννά και να καταγράφει μαρτυρικούς αγώνες ηρωικών παλικαριών, οι οποίοι θυσιάστηκαν για την Ελευθερία της Πατρίδας μας από τους εκάστοτε δυνάστες. Η μάχη στον Αχυρώνα Λιοπετρίου το 1958, το σύγχρονο Χάνι της Γραβιάς του Οδυσσέα Ανδρούτσου, έμελλε να καταστεί ευρέως γνωστή ως μια από τις επικότερες μάχες που έδωσε η Ε.Ο.Κ.Α. κατά τον τετραετή εθνικοαπελευθερωτικό και ενωτικό της Αγώνα.

«Είναι πολύ δύσκολο εις εμέ να ξεχωρίσω των τεσσάρων αυτών παλικαριών ποιός ήταν ο γενναίος των γενναίων, διότι και οι τέσσαρες συνηγωνίσθησαν την στιγμήν εκείνη ποίος θα πέθαινε γενναιότερος. Ο ηρωικός θάνατος των με συνεκίνησε βαθύτατα υφ’ ας συνθήκας συνετελέσθη, αλλά και με υπερηφάνειαν, ως αρχηγός, τον κατεχώρησα εις τας σελίδας της ιστορίας της ηρωικής ΕΟΚΑ, διότι έδειξε ποία στοιχεία περικλείει η Οργάνωσις... “των τρομοκρατών!!!” και από ποιά υψηλά ιδεώδη ενεφορούντο οι αγωνιστές της».

Αυτά είναι τα λόγια που παραδίδει σε εμάς, μέσα από τα απομνημονεύματά του, ο Στρατηγός Διγενής για τους τέσσερις ηρωομάρτυρες του Λιοπετρίου, Ανδρέα Κάρυο, Φώτη Πίττα, Ηλία Παπακυριακού και Χρήστο Σαμάρα. Οι ήρωες της Ενώσεως έφτασαν στο χωριό Λιοπέτρι στις 30 Αυγούστου 1958 με σκοπό να εκπαιδεύσουν τα εκεί μέλη της Ε.Ο.Κ.Α. σε θέματα που αφορούσαν τις ενέδρες. Ωστόσο, Άγγλοι αποικιοκράτες έκαναν την εμφάνισή τους στο χωριό, την 1η Σεπτεμβρίου, και παρά την προσπάθεια των αγωνιστών να διαφύγουν από το Λιοπέτρι, έγιναν αντιληπτοί και εγκλωβίστηκαν στο χωριό. Τα τέσσερα παλικάρια του κυπριακού έπους αναγκάστηκαν να κρυφτούν στον αχυρώνα του Παναγιώτη Καλλή και παρ’ όλο που οι Βρετανοί έψαξαν σπιθαμή προς σπιθαμή ολόκληρο το χωριό, ακόμα και τον αχυρώνα, δεν εντοπίστηκαν. Εντούτοις, μετά από προδοσία οι Άγγλοι αποικιοκράτες επανήλθαν στο κρησφύγετο των ηρώων και περικυκλώνοντας τον αχυρώνα κάλεσαν τους μαχητές να παραδοθούν.

Οι τέσσερις ηρωομάρτυρες απάντησαν στην πρόκληση των Βρετανών πυροβολώντας και εν συνεχεία, ακολούθησε σφοδρή μάχη ανταλλαγής πυρός. Έτσι, ανίκανος για ακόμη μια φορά ο δυνάστης του τόπου μπροστά στην λεβεντοσύνη των αγωνιστών, πυρπόλησε τον αχυρώνα, μετατρέποντάς τον σε πυρακτωμένη κόλαση. Οι ήρωές μας εξήλθαν από τον αχυρώνα πυροβολώντας εναντίον των αποικιοκρατών μέχρι που έπεσαν νεκροί στην αυλή του θυσιαστηρίου. Κανείς δεν γνωρίζει με βεβαιότητα ποιος έπεσε πρώτος και ποιος τελευταίος. Μέσα από τις ανακρίσεις των Εγγλέζων λέχθηκε ότι οι σφαίρες σκότωσαν πρώτα τον Κάρυο, έπειτα τον Σαμάρα και ακολούθησαν οι Πίττας και Παπακυριακού. Μετά το θάνατο των τεσσάρων, οι θρασύδειλοι Άγγλοι προχώρησαν προς τα νεκρά σώματα και αφού τα λόγχισαν με λύσσα, πυροβόλησαν ξανά τα κορμιά τους! Αυτή υπήρξε η πραγματική εικόνα των «πολιτισμένων» Άγγλων, της ιμπεριαλιστικής δύναμης του τόπου, που σκότωσε, απαγχόνισε και κατέκαψε τους Έλληνες αγωνιστές της Κύπρου κατά το 1955-1959.

Οι τέσσερις αγωνιστές της Ε.Ο.Κ.Α. με τον ηρωικό τους θάνατο συγκίνησαν όλο τον κυπριακό λαό και προκάλεσαν παγκόσμιο θαυμασμό. Ο τόπος της θυσίας τους, στο χωριό Λιοπέτρι, εκεί όπου ορθώνονται περήφανοι οι ανδριάντες τους, αποτελεί Εθνικό προσκύνημα. Μπροστά στο μεγαλείο της Ε.Ο.Κ.Α. και σε όσους έδωσαν τη ζωή τους για την Ελευθερία της Κύπρου, είναι αδιανόητο να καταθέτουν στεφάνια σήμερα, είτε όσοι τους πρόδωσαν το ’55-’59, είτε όσοι τους προδίδουν σήμερα με τις διζωνικές και προδοτικές τους εμμονές. Οι ήρωες αυτού του τόπου έλαβαν δικαίως θέση στο Ελληνικό πάνθεον της δόξης και του σεβασμού και εκεί είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός πως δεν χωράνε ούτε οπαδοί της κόκκινης, ούτε της μπλε στάνης.



Γραφείο Τύπου
Ε.Κ.Φ. ΔΡΑΣΙΣ-Κ.Ε.Σ.
Περισσότερα ...

Τετάρτη 28 Αυγούστου 2019

Ελένη Γκατζογιάννη - 28/08/1949


Σαν σήμερα, πριν 70 χρόνια εκτελέστηκε από «δημοκράτες» η Ελένη Γκατζογιάννη. 

Οι πεμπτοφαλαγγίτες του Δημ(ι)οκρατικού Στρατού έκριναν ως ένοχη για εσχάτη προδοσία την Ελένη, μια γυναίκα η οποία απλά προσπάθησε να φυγαδεύσει τα παιδιά της από το παιδομάζωμα των σταλινιστών. Δεν συμβιβάστηκε με την ιδέα ότι τα παιδιά της θα στρατολογηθούν ή θα φυγαδευθούν με «δημοκρατικές διαδικασίες», εννοείται σε κομμουνιστικές χώρες, και εκτελέστηκε. 

Ας τα βλέπουν κι αυτά οι συνάδελφοι της Προοδευτικής πριν ξαναμιλήσουν για φασισμό. Το ποινικό μητρώο των αριστερών είναι βεβαρημένο. 

*Η φωτογραφία είναι παρμένη από την ταινία «ELENI». Μια ταινία, η οποία καταδεικνύει το ποιόν των νοσταλγών του Στάλιν, καθώς μόλις αντιλήφθηκαν ότι θα αποκάλυπτε αλήθειες απαγορεύτηκε η προβολή της στην Ελλάδα με συνοπτικές διαδικασίες.



Γραφείο Τύπου
Ε.Κ.Φ. ΔΡΑΣΙΣ-Κ.Ε.Σ.
Περισσότερα ...

Μιχαήλ Παρίδη - 27/08/1958


Σαν σήμερα 27 Αυγούστου το 1958, το δέντρο του αγνού αγώνα για Απελευθέρωση ποτίζεται με το αίμα του Μιχαήλ Παρίδη. Ο θυσιασθείς διά την Ενωσιν, είχε καθοριστικό ρόλο στον αγώνα. 

Καταδικάστηκε σε επταετή φυλάκιση, όμως η δίψα της λευτεριάς δεν επέτρεψε στους εχθρούς να κάμψουν το ακμαίο ηθικό του. Δύο χρόνια μετά απέδρασε και κατέφυγε στην Λάρνακα διατελώντας τομεάρχης της επαρχίας και αρχηγός αντάρτικης ομάδας της περιοχής. Άφησε την τελευταία του πνοή στο χωριό Βάβλα, αρνούμενος να παραδοθεί στους Άγγλους στρατιώτες, διακηρύσσοντας: 
"Οι αγωνιστές της ελευθερίας δεν παραδίδονται. Νικούν ή πεθαίνουν".

Με φωτεινό οδοδείκτη τον αγώνα του ήρωα Μιχαήλ Παρίδη, οι Ενωτικοί φοιτητές υποσχόμαστε αδιάλειπτο αγώνα μέχρι την δικαίωση της θυσίας των ηρωικών νεκρών μας.



Γραφείο Τύπου
Ε.Κ.Φ. ΔΡΑΣΙΣ-Κ.Ε.Σ.
Περισσότερα ...

Δημητράκης Αναστάση, Μιχαήλ Καΐλη, Καλλής Σακκά - 23/08/1958



Σαν σήμερα, 23 Αυγούστου του 1958, οι Λυσιώτες αγωνιστές Δημητράκης Αναστάση, Μιχαήλ “Σιάλος” Καΐλη και Καλλής Σακκά, ποτίζουν με το αίμα τους το δέντρο της Κυπριακής Ελευθερίας.

Ο Δημητράκης Αναστάση υπηρέτησε στον Εθνικοαπελευθερωτικό Αγώνα δρώντας αναλαμβάνοντας διάφορες αποστολές. Αρχικά, λειτούργησε ως διανομέας φυλλαδίων, ενώ παρείχε πολύτιμες πληροφορίες στην ΕΟΚΑ από παρακολουθήσεις και λειτουργούσε ως σύνδεσμος. Κατά την διάρκεια του Αγώνα έγινε βοηθός του συναγωνιστή του Καλλή Σακκά, τον οποίο βοηθούσε στην διαφύλαξη οπλισμού. Ακόμη και η μητέρα του Αγωνιστή συμμετείχε στον Αγώνα, βοηθώντας τον γιο της στην τροφοδοσία των Ανταρτών και στην μεταφορά οπλισμού.

Ο “Σιάλος” Καϊλή εντάχθηκε στην ΕΟΚΑ από τα αρχικά στάδια του Αγώνα και κατατάχθηκε στις ομάδες κρούσεως Λύσης. Από τις 10 Αυγούστου 1956 ήταν καταζητούμενος από τους Εγγλέζους Δυνάστες, γεγονός που τον ώθησε να ενταχθεί στο αντάρτικο. Η ευχή του Πατέρα του πριν ακολουθήσει το τιμημένο μονοπάτι του Έλληνα αντάρτη αντάξια του “Η ΤΑΝ Η ΕΠΙ ΤΑΣ” των Αρχαίων Σπαρτιατών, "Να πας στο καλό, παιδί μου. Νεκρό στο σπίτι μου σε δέχομαι, προδότη όχι". Κατά την διάρκεια του Αγώνα συμμετείχε σε πληθώρα επιθέσεων και ενεδρών εις βάρος των βάρβαρων αποικιοκρατών στην περιοχή Λύσης. Στις επιθέσεις αυτές, ξεχώριζε για το θάρρος, την ανδρεία και την αίσθημα αυτοθυσίας που τον διακατείχαν. 

Ο Καλλής Σακκά ακολούθησε το κάλεσμα της Λευτεριάς από την αρχή του Αγώνα και εντάχθηκε στην ΕΟΚΑ. Αρχικά, επιφορτίστηκε με την εκτύπωση φυλλαδίων και την ευθύνη απόκρυψης του πολυγράφου. Στη συνέχεια του αγώνα ανέλαβε το δύσκολο έργο της απόκρυψης του οπλισμού της ΕΟΚΑ Λύσης. 

Την νύχτα της 23ης Αυγούστου 1958, οι αντάρτες Σιάλος Καιλή και Παναγής Λάρκου, σε συνεργασία με τους συναγωνιστές τους Καλλή Σακκά και Δημητράκη Αναστάση, ανέλαβαν την μεταφορά του οπλισμού της περιοχής σε νέα τοποθεσία σε περβόλι του Ήρωα Δ. Αναστάση, καθώς είχαν συλληφθεί δύο αγωνιστές που γνώριζαν τον προηγούμενο τόπο φύλαξης. Κατά την διάρκεια της μεταφοράς του οπλισμού και των πυρομαχικών, οι Αγωνιστές δέχτηκαν επίθεση από κρυμμένους εγγλέζους στρατιώτες. Οι μόνοι οπλισμένοι ήταν οι αντάρτες Σιάλος και Λάρκου, οι οποίοι ανταπέδωσαν στα πυρά. Ο Σιάλος Καιλή μάλιστα κατάφερε να πλήξει τους εγγλέζους με χειροβομβίδα. Κατά την διάρκεια της συμπλοκής, τα βόλια των αποικιοκρατών έπληξαν θανάσιμα τον Ήρωα Καιλή, όπως και τους άοπλους συναγωνιστές του Δ. Αναστάση και Κ. Σακκά. 

Η θυσία των τριών Ηρώων της ΕΟΚΑ στον βωμό της Λευτεριάς και της Ένωσης της Κύπρου μετά της μητρός Ελλάδος συνεχίζει σήμερα, 61 χρόνια αργότερα, να αποτελεί τρανό παράδειγμα αυτοθυσίας, γενναιότητας και φιλοπατρίας. Οι τρεις νέοι, μαζί με το σύνολο των πεσόντων του ένδοξου Εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνα της ΕΟΚΑ, αποτελούν αγνά σύμβολα στην μάχη της σημερινής Ελληνικής νεολαίας της Κύπρου για Απελευθέρωση της Μεγαλονήσου από τον τουρκικό ζυγό. Ελάχιστο χρέος μας προς τους Ήρωες του μαρτυρικού τούτου τόπου η συνέχιση του δίκαιου Αγώνα μας για να επιστρέψει η Ελευθερία στα σπλάχνα της γης που Τους γέννησε. 

ΑΘΑΝΑΤΟΙ!




Γραφείο Τύπου
Ε.Κ.Φ. ΔΡΑΣΙΣ-Κ.Ε.Σ.
Περισσότερα ...

Πέμπτη 22 Αυγούστου 2019

Η Σμύρνη μάνα καίγεται. Αύγουστος 1922


«Χαμένη γη και προσφυγιά, τα πόδια εδώ αλλού η καρδιά,
κομμάτια μου ψάχνω να βρω, να κάνω ρίζα να ξανασταθώ
και να φωνάξω με φωνή που να ματώσουν οι ουρανοί,
όλοι μας σφάζαν και μας πνίγανε μαζί,
Εγγλέζοι, Γάλλοι κι Αμερικανοί...»
(Ι. Καμπανέλλης, «Το Μεγάλο μας Τσίρκο»)

Σύμπας ο Ελληνισμός, περί τα τέλη κάθε καλοκαιριού, φέρει στη μνήμη του τα ιστορικά γεγονότα των μηνών Αυγούστου και Σεπτεμβρίου του 1922 που εκδηλώθηκαν στην ιωνική γη της Μικράς Ασίας. Από τις πλέον θλιβερές σελίδες της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας αποτελούν η κατάρρευση του μικρασιατικού μετώπου και η ήττα του 1922, οι οποίες 97 χρόνια μετά μπορούν και συγκινούν τον κάθε Έλληνα.

Τον Αύγουστο του 1922 η Σμύρνη δεν θύμιζε επ’ ουδενί την «ροδογέλαστη βασίλισσα της Ιωνίας» όπως χαρακτηρίστηκε η πόλη από τους σύγχρονους Έλληνες λογοτέχνες. Χιλιάδες πρόσφυγες κατέκλυσαν τα μικρασιατικά στρώματά της με σκοπό τη φυγή προς την Ελλάδα, την ίδια ώρα που τουρκικά στρατεύματα εισέβαλαν στην πόλη. Ο Νουρεντίν πασάς παρέδωσε στον εξαγριωμένο τουρκικό όχλο τον Μητροπολίτη Σμύρνης Χρυσόστομο, ο οποίος έπειτα από φρικτά βασανιστήρια, μαζί με άλλα μέλη της δημογεροντίας, θανατώθηκε και σήμερα αποτελεί μια από τις πολλές ηρωικές μορφές που γέννησε η γη της πατρίδας μας. Το τέλος της Σμύρνης και του πληθυσμού της επήλθε με την πυρκαγιά  των Τσετών που τέθηκε σκόπιμα, έργο ως γνωστό εμπνευσμένο από τον Μουσταφά Κεμάλ.

Ο αναπόφευκτος θάνατος της Σμύρνης, η οποία μετατράπηκε σε τέφρα, κατεγράφη με την πυρπόλησή της, τις εν ψυχρώ δολοφονίες, τους βιασμούς, τις αιχμαλωσίες, καθώς και την απάνθρωπη αδιαφορία των Ξένων Δυνάμεων, πλοία των οποίων ήταν αγκυροβολημένα στο λιμάνι της Σμύρνης. Οι «πολιτισμένοι», εκ Δύσης, Σύμμαχοι όχι μόνο δεν θέλησαν να σώσουν κάποιο τουλάχιστον μέρος του χριστιανικού πληθυσμού αλλά κτυπούσαν και έπειτα πετούσαν στη θάλασσα όσους προσπαθούσαν να πιαστούν από τα «σωτήρια» πλοία.

Ίσως, τα πολεμικά γεγονότα όπως η οπισθοχώρηση του ελληνικού μετώπου, οι πολιτικές εξελίξεις όπως για παράδειγμα η εκλογική αναμέτρηση του 1920, η ολιγωρία και τα στρατηγικής φύσεως σφάλματα Ελλήνων πολιτικών και στρατιωτικών, λίγο να απασχολούν τον κάθε Έλληνα ξεχωριστά. Οι συνέπειες και η ιστορική αλήθεια, εντούτοις, της Μικρασιατικής καταστροφής οφείλουν να είναι γνωστές και να αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της συλλογικής μνήμης του έθνους.

Κατά την κ. Ρεπούση η λεηλασία, ο ξεριζωμός και η προσφυγιά 1.500.000 εκατομμυρίου Ελλήνων εσωκλείονται στη φράση: «[...] Χιλιάδες Έλληνες συνωστίζονται στο λιμάνι προσπαθώντας να μπουν στα πλοία και να φύγουν για την Ελλάδα [...]» (Μαρία Ρεπούση, Ιστορία ΣΤ’ Δημοτικού, Στα νεότερα και σύγχρονα χρόνια, Αθήνα, εκδ. ΟΕΔΒ, 2006, σελ. 100). Κατά τον ιστορικό Douglas Dakin, όπως ο ίδιος καταγράφει στο βιβλίο του «Η ενοποίηση της Ελλάδας»:

«Η Ελλάδα όμως σήκωσε το σταυρό του μαρτυρίου γενναία όπως πάντα. Κανένα έθνος δεν έχει να επιδείξει τόσο πολλά όσα η Ελλάδα σε παρόμοιες καταστάσεις. Η Ελλάδα μεταμόρφωσε την ώρα της συμφοράς στην ωραιότερη στιγμή της. Για τις πολλές θυσίες της έμελλε να ανταμειφθεί πλουσιοπάροχα. Η εισροή των προσφύγων από την Μικρά Ασία και τη Θράκη έδωσε στην Ελλάδα τη γλωσσική και την εθνική της ομοιογένεια...»

Εναπόκειται προσωπικώς στον καθένα ποια στάση θα κρατήσει απέναντι στα ιστορικά γεγονότα που άφησε και αφήνει καθημερινά στο πέρασμά της η ιστορία του τόπου μας. Ωστόσο, ας μην ξεχνάμε ότι, όπως ο «συνωστισμός» της Σμύρνης έχει ένθερμους οπαδούς στο προδοτικό κράτος των Αθηνών, στο ημικατεχόμενο νησί μας φουντώνουν οι παραφωνίες για τη νοοτροπία του «εκάμαμε τζι’ εμείς πολλά». Η Κύπρος μετράει 45 χρόνια παράνομης και συνεχιζόμενης κατοχής και αν κάποιοι θέλουν να περνούν μηνύματα συμβιβασμού με τον κατακτητή μπορούν να το κάνουν στα έμμισθα ή κομματικώς στενόμυαλα στελέχη τους. Εμείς δεν έχουμε ούτε τη θέληση, ούτε το δικαίωμα μπροστά σε όσους έφυγαν και όσους θα έρθουν, να μιλάμε για μια ακόμα «χαμένη πατρίδα».



Γραφείο Τύπου
Ε.Κ.Φ. ΔΡΑΣΙΣ-Κ.Ε.Σ.
Περισσότερα ...

Σταύρος Στυλιανίδης - 18/08/1957


Σαν σήμερα το 1957 περνά στην Αθανασία ο αγωνιστής της ελευθερίας Σταύρος Στυλιανίδης από τη Γιαλούσα. 

Με την έναρξη του αγώνα, ο Σταύρος εντάχθηκε σε ομάδα εκτελεστικού στη Λευκωσία, ασχολούμενος με την κατασκευή εκρηκτικών αντικειμένων. Αν και καταζητούμενος από πολύ νωρίς, συνέχιζε να οργανώνει την εκτέλεση του Άγγλου κυβερνήτη Χάρντιγκ και του Άγγλου διοικητή της Λευκωσίας Κλέμενς. Επιφορτίστηκε με την ευθύνη για πάρα πολλά χωριά ως τομεάρχης και ως υπεύθυνος των ανταρτικών ομάδων του τομέα Ορεινής.

Στις 16 Αυγούστου 1957, τραυματίστηκε σοβαρότατα έξω από το κρησφύγετό του στο Επισκοπειό από δικής του κατασκευής μεγάλης ισχύος νάρκη, η οποία εξερράγη στα χέρια του, πληγώνοντας ταυτόχρονα και τους δυο βοηθούς του.

Το Κίνημά μας τιμά τη μνήμη του εθνομάρτυρα Σταύρου Στυλιανίδη και διαμηνύει ότι θα πορεύεται με τα τελευταία λόγια του ήρωα πριν αφήσει την τελευταία του πνοή στις 18 Αυγούστου:

"Πεθαίνω για την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα."




Γραφείο Τύπου
Ε.Κ.Φ. ΔΡΑΣΙΣ-Κ.Ε.Σ.
Περισσότερα ...

Η κάθοδος της ΕΛΔΥΚ στην Κύπρο - 16/08/1960


59 χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την κάθοδο της ένδοξης ΕΛΔΥΚ στην χαροκαμένη γη της αλύτρωτης Κύπρου. Η άφιξη των Ελλαδιτών αδελφών μας, η οποία προβλεπόταν από τις καταστροφικές συνθήκες Ζυρίχης - Λονδίνου, έγινε εν μέσω εκδηλώσεων Εθνικής κατάνυξης και ενθουσιασμού από τον Κυπριακό Ελληνισμό. Καθ’όλην την έως τώρα παρουσία της στην Μεγαλόνησο, η ΕΛΔΥΚ πρωτοστάτησε στους Εθνικούς Αγώνες. 

Τα στελέχη της ΕΛΔΥΚ βοήθησαν στην στρατιωτική εκπαίδευση των Ελλήνων της Κύπρου κατά τα έτη 1962-1963, καθώς τότε Κυβέρνηση της Κύπρου είχε “προβλέψει” την τουρκοανταρσία. Κατά την διάρκεια της τουρκικής εξέγερσης φονεύθηκαν οι Επιλοχίας Καραγιάννης και οι Αξιωματικοί Πούλιος και Καποτάς. Κατά τα τραγικά γεγονότα της τουρκικής εισβολής, οι Ελλαδίτες αδελφοί μας, άρτια εκπαιδευμένοι ως ήταν, επέδειξαν τόλμη, ηρωισμό και αυτοθυσία. Υπομονάδες της ΕΛΔΥΚ αποστάληκαν στις περιοχές Καραβά και στον λόφο της Μακεδονίτισσας, όπου σήμερα βρίσκεται ο “Τύμβος”, ενώ δύο λόχοι παρέμειναν στον χώρο του Στρατοπέδου στον Γερόλακκο. Εκεί, έμελλε να πραγματοποιηθεί μία εκ των επικότερων και συνάμα σκληρώτερων μαχών που δόθηκαν στα αιματοβαμμένα κυπριακά εδάφη. Η μάχη ξεκίνησε στις 14 Αυγούστου, παραμονή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου και ημέρα της δεύτερης εισβολής του Αττίλα, και διήρκησε μέχρι τις 16 Αυγούστου. Κατά την διάρκεια του τριημέρου αυτού, το στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ βαλλόταν πανταχόθεν. Οι τούρκοι έπλητταν το στρατόπεδο με βόμβες ναπάλμ, πυρά αεροπορίας και βαρέως πυροβολικού, οι Ελλαδίτες μαχητές όμως δεν λύγισαν. Επί τρεις μαρτυρικές μέρες, οι αδελφοί μας υπέμεναν τα απάνθρωπα και άνανδρα κτυπήματα του εχθρού χωρίς να υποχωρούν. Επί τρεις μέρες, με ελλιπή υποστήριξη και με τα ισχνά πολεμικά μέσα που τους είχαν απομείνει, τα αδέλφια μας πέτυχαν να “κρατήσουν” το Στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ παρά τις ασφυκτικές επιθέσεις των πάνοπλων και πολυάριθμων τούρκων. Ενδεικτικά, η δύναμη του έμψυχου υλικού της ΕΛΔΥΚ δεν ξεπερνούσε τα 320 παλληκάρια, οι οποίοι αντιστάθηκαν μέχρις εσχάτων σε 6900 μογγόλους, αναγκάζοντας τους σε τεράστιες απώλειες. Εκ των Ηρωικών πεσόντων της ΕΛΔΥΚ είναι ο Λοχαγός Σταυριανάκος, ο οποίος λίγο πριν ανταμώσει τους συμπολεμιστές του στο Πάνθεον των Ηρώων βροντοφώναξε, “Το Στρατόπεδο είναι Ελλάδα και θα το υπερασπιστούμε μέχρι ενός”. Ο τελευταίος στρατοπεδάρχης της ΕΛΔΥΚ και Ήρωας του 1974, ήταν ο αείμνηστος Ταξίαρχος Π. Σταυρουλόπουλος.

Η αυταπάρνηση που επέδειξαν οι Ήρωες της ΕΛΔΥΚ αποτελεί αναμφισβήτητη απόδειξη της Ελληνικότητας της Μεγαλονήσου. Τα λιοντάρια της ΕΛΔΥΚ δεν έπεσαν σε ξένο έδαφος αλλά θυσιάστηκαν υπέρ βωμών και εστιών στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ Κύπρο. Η ηρωική τους θυσία θα παραμείνει αιώνια άσβεστη στην μνήμη μας, να θεριεύει τον πόθο μας για Λευτεριά, να μας οδηγεί στον δρόμο της επιστροφής στην Μόρφου, την Κερύνεια, την Αμμόχωστο. ΑΘΑΝΑΤΟΙ

ΔΟΞΑ ΚΑΙ ΤΙΜΗ ΣΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΤΙΣ ΕΛΔΥΚ




Γραφείο Τύπου
Ε.Κ.Φ. ΔΡΑΣΙΣ-Κ.Ε.Σ.
Περισσότερα ...

Τετάρτη 14 Αυγούστου 2019

Τάσος Μάρκου - 14/08/1974


Σαν σήμερα, επέτειο της βάρβαρης 2ης εισβολής του Αττίλα, περνά στο Πάνθεον της Αθανασίας ο Ηρωικός Υποστράτηγος Τάσος Μάρκου. Ο Υποστράτηγος Μάρκου γεννήθηκε στο Παραλίμνι στις 18 Σεπτεμβρίου 1936. Γονείς του ήταν ο Μελής Μάρκου και η Μαρίας Ξιούρου. Μεγάλωσε στο Βαρώσι όπου και φοίτησε στο Ελληνικό Γυμνάσιο Αμμοχώστου.

Μεγάλο του όνειρο να φοιτήσει στην Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων και να τιμήσει την στολή του ένδοξου Έλληνα Αξιωματικού.

Ο Τάσος εντάσσεται στην Ε.Ο.Κ.Α. τον Μάιο του 1955 και προσφέρει στον ανιδιοτελή Αγώνα των Ελλήνων της Κύπρου για Απελευθέρωση από τον Άγγλο Δυνάστη και Ένωση με την Μάνα Ελλάδα. Στις 18 Δεκεμβρίου 1955, η ομάδα του Τ. Μάρκου τραυματίζει σοβαρά δύο εγγλέζους αξιωματικούς σε ενέδρα. Οι αποικιοκράτες πληροφορούνται την συμμετοχή του Αγωνιστή από προδοσία και τον καταζητούν. Ο Ήρωας πετυχαίνει να διαφύγει της σύλληψης και μεταβαίνει με την βοήθεια της Οργάνωσης στην Αθήνα, όπου επιτυγχάνει την κάρπωση του μεγάλου του στόχου, την εισαγωγή του στην Ευελπίδων. Κατά την διάρκεια των σπουδών του ο Εθνικοαπελευθερωτικός Αγώνας μαίνεται στην Κύπρο, αναγκάζοντας τον ταγμένο στην Ελευθερία νέο να εγκαταλείψει την Σχολή και να επιστρέψει στην ιδιαίτερη του Πατρίδα για την συνέχιση του Αγώνα. Αναλαμβάνει ως ένας εκ των επικεφαλής του τομέα Κυθρέας και με το ψευδώνυμο “Γκούρας” συμβάλει τα μέγιστα στην αναδιοργάνωση του τομέα, στην εδραίωση του Αγώνα και την τελική επικράτηση της ΕΟΚΑ έναντι της Αγγλικής Αυτοκρατορίας. Με το πέρας του Αγώνα, ο Τάσος προσπαθεί να επιστρέψει στην Αθήνα, βρίσκεται όμως σε οικονομικό αδιέξοδο. Του προτείνεται να ζητήσει υποτροφία από τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο. Ο ίδιος αρνείται και αποστομώνει τους συνομιλητές τους απαντώντας τους, “εγώ δεν ήρθα στην Κύπρο να αγωνιστώ και να πληρωθώ. Ήρθα να τιμήσω την πατρίδα μου”. Εν τέλει, δανειζόμενος χρήματα, πετυχαίνει την επάνοδο του στην Αθήνα, όπου και αποφοιτά από την ΣΣΕ. Εν τω μεταξύ, λαμβάνει επιστολή από τον Αρχηγό Διγενή, ο οποίος του ζητά να αποστείλει έκθεση της δράσης του κατά τον Αγώνα για να την συμπεριλάβει στα Απομνημονεύματα του. Ο αγνός και περήφανος Αγωνιστής απαντά στον Στρατηγό, “Ό,τι έκανα Αρχηγέ, ήταν μια υποχρέωση μου προς την πατρίδα. Επομένως, δεν έχω οτιδήποτε να πω για το εαυτό μου.” Μετά την αποφοίτηση του, υπηρετεί στα ακριτικά Ελληνοβουλγαρικά σύνορα με τον βαθμό του Ανθυπολοχαγού και έπειτα από πρόσκληση του Αρχιεπισκόπου επιστρέφει στην Κύπρο για να υπηρετήσει στον Κυπριακό στρατό με τον βαθμό του Λοχαγού. Κατά την τουρκοανταρσία ο τότε Λοχαγός Τ. Μάρκου ξεχωρίζει για τις ηγετικές και στρατιωτικές του αρετές και διαδραματίζει καίριο ρόλο στην επιτυχία του σχεδίου “ΑΚΡΙΤΑΣ” και πρωτοστατεί στην άμυνα της Λευκωσίας. Κομβικής σημασίας υπήρξε άλλωστε η συμμετοχή του στην δημιουργία αμυντικής γραμμής στα υψώματα Προφήτη Ηλία στον Πενταδάκτυλο, όπως και στην αποστολή διάσωσης εθνοφυλάκων από την περιοχή αλευρόμυλου Σεβέρη.

Καθ’όλη την διάρκεια της στρατιωτικής του σταδιοδρομίας αναλαμβάνει αποστολές υψίστης σημασίας και το 1971 προάγεται σε Ταγματάρχη. Γνωστός για τα βαθιά Δημοκρατικά του αισθήματα εναντιώνεται στην χούντα των Συνταγματαρχών. Το ΓΕΕΦ ενοχλείται και προσπαθεί να αποδομήσει τον Μύθο του Ταγματάρχη, αποτυγχάνοντας όμως παταγωδώς εξαιτίας του ακέραιου και αδαμάντινου χαρακτήρα του. Το 1972, ως πρότυπο Έλλην Δημοκράτη συμμετέχει στην αποτροπή πραξικοπήματος υποκινούμενου από την χούντα. Κατά την πρώτη εισβολή του Αττίλα στις 20 Ιουλίου, ο Τάσος Μάρκου βρίσκεται σε επιτελική θέση στο 12ο Τακτικό Συγκρότημα στην Κυθρέα. Οργανώνει γραμμή άμυνας στην περιοχή Χαμίτ Μάνδρες με ολιγομελή ομάδα εφέδρων και την ίδια μέρα αναλαμβάνει ως επικεφαλής την εξουδετέρωση του θύλακα Μπέκκιογιου. Έως την συμφωνία κατάπαυσης του πυρός συνεχίζει να ξεχωρίζει στα πεδία των μαχών, επιδυκνείοντας θάρρος ισάξιο της βαριάς Ελληνικής κληρονομιάς. Κατά την “εκεχειρία” αναλαμβάνει την αμυντική θωράκιση της περιοχής Μιας Μηλιάς - Κουτσοβέντη. Τίθεται επικεφαλής του 315 ΤΠ και με πενιχρό αριθμό στρατιωτών αναλαμβάνει την υπεράσπιση των δικών του “Θερμοπυλών”, καθώς παρά τις εκκλήσεις του για έμψυχες και υλικές ενισχύσεις το ΓΕΕΦ τον αγνοεί προδοτικά. Στις 14 Αυγούστου ξεσπά η 2η φάση της τουρκικής εισβολής. Ο ταγματάρχης Μάρκου ρίχνεται μαζί με τα παλληκάρια του στην μάχη, παρά την φανερή υπεροπλία του εχθρού. Το ΓΕΕΦ διατηρεί ξανά σιγή ασυρμάτου στις εκκλήσεις του Ταγματάρχη. Αντί ενισχύσεων τον διατάζουν να οπισθοχωρήσει. Η απάντηση του Ήρωα, αντάξια του “Μολών Λαβέ” του Λεωνίδα και του Γρ. Αυξεντίου, “Μόνο πάνω από τα πτώματά μας, θα περάσει ο εχθρός. Ο Τάσος Μάρκου δεν πρόκειται να οπισθοχωρήσει. Εδώ θα μείνει.” Με την κατάρρευση του μετώπου, εξαιτίας της έλλειψης οπλισμού, πυρομαχικών και ανδρών, εξαλείφεται κάθε πιθανότητα επιτυχούς άμυνας. Ο ταγματάρχης, φροντίζει για την οπισθοχώρηση των ανδρών του και βαδίζει μόνος προς τα βόρεια της Κυθρέας, ακολουθόντας το δόγμα των Σπαρτιατών “‘Η ΤΑΝ, Ή ΕΠΙ ΤΑΣ”. Έκτοτε, παραμένει αγνοούμενος. Ο Τάσος Μάρκου προήχθη σε Υποστράτηγο μετά θάνατον.

Ο Υποστράτηγος Τάσος Μάρκου αποτελεί αναντίρρητα πρότυπο Έλλην Αξιωματικού και Ανδρός. Υπάκουσε σε κάθε κάλεσμα της Πατρίδος και βρισκόταν “μπροστάρης” στις Επάλξεις κάθε Εθνικού Αγώνος. Η Ύπαρξη του αντάξια της Ελληνικής Ιστορίας. Το όνομα του, θα αντηχεί ανά τους αιώνες ως παράδειγμα ανδρείας, θάρρους και ανιδιοτέλειας. Eνώ η Κύπρος μας συνεχίζει να είναι σκλαβωμένη από το 1974 και εντεύθεν, η θυσία του δεν ήταν εις μάτην. Ο αντιομοσπονδιακός και Απελευθερωτικός Αγώνας συνεχίζει να μαίνεται και δεν πρόκειται να πάψει όσο στην μνήμη μας κυριαρχούν Ηρωικές κι Αθάνατες μορφές όπως του Τάσου Μάρκου. Το αντίκρυσμα της κληρονομιάς του λεβέντη Στρατηγού πετυχαίνει να συνοψίσει ο μεγάλος μας ποιητής, Κώστας Μόντης:

«Νὰ πάρουμε μιὰ σταγόνα ἀπ᾽ τὸ αἷμα σου νὰ καθαρίσουμε τὸ δικό μας, 
νὰ πάρουμε μιὰ σταγόνα ἀπ᾽ τὸ αἷμα σου νὰ μπολιάσουμε το δικό μας,
 νὰ πάρουμε μιὰ σταγόνα ἀπ᾽ τὸ αἷμα σου νὰ βάψουμε τὸ δικό μας
 νὰ μὴν μπορέση πιὰ ποτὲς νὰ τὸ ξεθωριάση ὁ φόβος. 
Νὰ πάρουμε τὸ τελευταῖο σου βλέμμα νὰ μᾶς κυτάζη μὴν ξεστρατίσουμε,
 νὰ πάρουμε τὴν τελευταία σου ἐκπνοὴ νἄχουμε ὀξυγόνο ν᾽ ἀναπνέουμε χιλιάδες χρόνια,
 νὰ πάρουμε τὶς τελευταῖες σου λέξεις νἄχουμε νὰ τραγουδᾶμε 
ἀνεξάντλητα ἐμβατήρια γιὰ τὴ Λευτεριά.»



Γραφείο Τύπου
Ε.Κ.Φ. ΔΡΑΣΙΣ-Κ.Ε.Σ.
Περισσότερα ...

"Αττίλας 2": Η ολοκλήρωση του εγκλήματος του 1974


Παραμονές Δεκαπενταύγουστου 1974 και το μαρτυρικό καλοκαίρι για τον Κυπριακό Ελληνισμό, δεν λέει να τελειώσει. Μετά την πλήρη αποτυχία και την λήξη των τριμερών διαπραγματεύσεων, για την κατάσταση στην Κύπρο, στην Γενεύη, η Τουρκία, τα χαράματα της 14ης Αυγούστου, θέτει σε εφαρμογή το σχέδιο «Αττίλας 2». Πριν ακόμα ξημερώσει, τουρκικά μαχητικά αερ
οσκάφη βομβαρδίζουν την Λευκωσία και την Αμμόχωστο. Ο τρόμος και ο πανικός ξανά σκορπάτε στον ήδη τρομαγμένο λαό.

Πριν από το μεσημέρι της 14ης Αυγούστου, τουρκικά τεθωρακισμένα άρματα και ισχυρό πεζικό ξεκινούν την προέλαση τους από την Λευκωσία, ανατολικά προς την Αμμόχωστο και δυτικά προς την Λεύκα. Η αντίσταση που θα αντιμετωπίσουν ελάχιστη και περιορίζεται σε μεμονωμένες ηρωικές προσπάθειες αντίστασης, όπως του αείμνηστου Ταγματάρχη Τάσου Μάρκου με τους στρατιώτες του στην Μια Μηλιά. Η ανίκανη πολιτική μάστιγα που βασανίζει αιώνια τον τόπο μας, επιβεβαιώθηκε με το χειρότερο τρόπο το ξημέρωμα της 14ης Αυγούστου. Οι νέες κυβερνήσεις που ανέλαβαν σε Ελλάδα και Κύπρο μετά την πρώτη φάση της εισβολής (24 Ιουλίου), φάνηκαν και αυτές εγκληματικά ανεπαρκείς, αφού δεν προετοιμάστηκαν καθόλου για την αναμενόμενη δεύτερη επέλαση των τούρκων.

Στις 15 του Αυγούστου, τα στρατεύματα του «Αττίλα» μπαίνουν στην Αμμόχωστο, στις 16 του Αυγούστου ο «Αττίλας 2» ολοκληρώνεται με την κατάληψη της Μόρφου, ενώ η Λευκωσία παραμένει ελεύθερη μετά από τις επικές μάχες στο στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ, στην περιοχή του αεροδρομίου. Οι Τούρκοι, έχοντας πετύχει τους στρατιωτικούς τους σκοπούς, δέχονται κατάπαυση του πυρός στις 6 το απόγευμα της 16ης του Αυγούστου 1974. Με την κατάπαυση του πυρός, ο Κυπριακός Ελληνισμός μετρά τις πληγές του. 37% του κυπριακού εδάφους, υπό τουρκική κατοχή. Περίπου 4,000 Έλληνες στρατιώτες και άμαχοι πολίτες νεκροί. 1619 αγνοούμενοι και 200,000 ξεριζώνονται και γίνονται πρόσφυγες στην ίδια τους την πατρίδα. Τεράστιες ήταν και οι ζημιές στην οικονομία, αφού οι τούρκοι κατακτούν το μεγαλύτερο μέρος του ορυκτού πλούτου και της καλλιεργήσιμης γης του νησιού.

Με το πέρας της δεύτερης φάσης της εισβολής, ολοκληρώνεται το προμελετημένο έγκλημα της Τουρκίας σε βάρος της Κύπρου. Η ίδια η Τουρκία καταργεί τον μύθο περί «ειρηνικής επέμβασης για την προστασία των τουρκοκυπρίων» με την δεύτερη φάση, αφού ο πραγματικός της στόχος ήταν η κατάληψη των εδαφών μας. Εδώ και 45 τώρα χρόνια, η υπό ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση, Τουρκία, αγνοεί τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών, τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ αλλά και του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, που απαιτούν το σεβασμό της κυριαρχίας, της ανεξαρτησίας και της εδαφικής ακεραιότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας. Από την άλλη, το 1983 ο Ντενκτάς ανακήρυξε το ψευδοκράτος («Τ.Δ.Β.Κ.») και από τότε συνεχίζεται ο εποικισμός των κατεχόμενων εδαφών, με προφανή στόχο την αλλοίωση του δημογραφικού χαρακτήρα της Κύπρου και την εδραίωση της διχοτόμησης.

Ακάθεκτοι οι τούρκοι, αφού τελείωσαν και με την δεύτερη φάση του σχεδίου τους, προχώρησαν στην τρίτη (δεύτερη ουσιαστικά) φάση του, για ομοσπονδοποίηση της Κύπρου και έλεγχο ολόκληρου του νησιού. Με αξιόπιστους σύμμαχους τους, τα πιόνια των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στην πολιτική ηγεσία του τόπου, έχουν επιτύχει την επιβολή της διχοτομικής, Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, ως βάση λύσης για το κυπριακό, μετατοπίζοντας το πρόβλημα από παράνομη εισβολή και κατοχή σε δικοινοτικό, αποενοχοποιώντας έτσι την Τουρκία από τα διαχρονικά της εγκλήματα κατά της Πατρίδα μας. Είναι αδιανόητο η πολιτική μας ηγεσία να αποδέχεται τα τετελεσμένα της εισβολής και της κατοχής και να συμμερίζεται την άποψη πως το Κυπριακό είναι πρόβλημα δύο κοινοτήτων συνομιλώντας με τον δήθεν κατοχικό ηγέτη και όχι απευθείας με την Άγκυρα.

Η Ε.Κ.Φ. ΔΡΑΣΙΣ-Κ.Ε.Σ. προειδοποιεί για άλλη μια φορά ότι, τα ομοσπονδιακά σχέδια λύσης νομιμοποιούν την παράνομη συνεχιζόμενη κατοχή της Κύπρου από την Τουρκία, ενώ παραχωρεί νομική υπόσταση στο ψευδοκράτος. Ζητούμε την επανατοποθέτηση του Κυπριακού ως προβλήματος παράνομης εισβολής, συνεχιζόμενης κατοχής και εποικισμού. Τονίζουμε την αναγκαιότητα για άμεση αποχώρηση από τις δικοινοτικές συνομιλίες και το τραπέζι των διαπραγματεύσεων με τον παράνομα εκλεκλεγμένο κατοχικό ηγέτη. Απαιτούμε την καταδίκη της Τουρκίας για τα εγκλήματά της στην Κύπρο και την αποκατάσταση της δικαιοσύνης στην πατρίδα μας, την επιστροφή των Ελλήνων προσφύγων στις πατρογονικές τους εστίες , την αποχώρηση όλων των τουρκικών στρατευμάτων και την εκδίωξη όλων των Τούρκων εποίκων – εγκληματιών πολέμου.

Η Ε.Κ.Φ. ΔΡΑΣΙΣ-ΚΕΣ θα συνεχίζει τον αγώνα διαφώτισης που διεξάγει εδώ και 51 χρόνια στην Αθήνα και στην Κύπρο με μόνο σκοπό την Απελευθέρωση της Κύπρου.

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ – ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ Η ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ



Γραφείο Τύπου
Ε.Κ.Φ. ΔΡΑΣΙΣ-Κ.Ε.Σ.
Περισσότερα ...

Σολωμέ - Αναστάση, το οδόφραγμα θα σπάσει!


Ήταν ένα ακόμα μαύρο καλοκαίρι, μια ακόμη αποφράδα μέρα είχε ξημερώσει όταν ελληνικό αίμα πότισε για μια ακόμα φορά τα χώματα του κατεχόμενου μέρους της μεγαλονήσου. Μία ακόμα θυσία στο βωμό της απελευθέρωσης της μαρτυρικής μας Κύπρου…

Το 1996 η Κυπριακή Ομοσπονδία Μοτοσικλετιστών οργάνωσε αντικατοχική πορεία που ξεκινούσε από το Βερολίνο με προορισμό την κατεχόμενη Κερύνεια, με κεντρικό σύνθημα «Απελευθέρωση, η μόνη λύση». Ανάμεσα στους 12 χιλιάδες μοτοσικλετιστές συμμετείχαν και 200 ξένοι που ξεκίνησαν από το Βερολίνο.

Ήταν στις 11 Αυγούστου 1996 όταν οι μοτοσικλετιστές προσπάθησαν να κατευθυνθούν προς την Κερύνεια που ήταν και ο τελικός προορισμός τους. Ο στόχος δεν κατέστει δυνατόν να επιτευχθεί αφού η πορεία σταμάτησε στο οδόφραγμα της Δερύνειας. Ο κατοχικός στρατός οπλισμένος μαζί με Τουρκοκύπριους και ομάδες των «Γκρίζων Λύκων» τους ανέκοψαν. Οι Τούρκοι πίσω από τα συρματοπλέγματα καραδοκούσαν οπλισμένοι με ξύλα, πέτρες, σιδερολοστούς. 

Ο πετροπόλεμος με τους βάρβαρους εισβολείς ξεκινά. Όσο περνούσε η ώρα τα επεισόδια κλιμακώνονταν. Τα μέλη των «Γκρίζων Λύκων» χτυπούσαν τους διαδηλωτές με στειλιάρια και πέτρες, τη στιγμή που οι ειρηνευτικές δυνάμεις κοιτούσαν το σκηνικό τρόμου ανίκανες να αντιδράσουν. Δεν άργησε και το κυπριακό αίμα πότισε για μία ακόμα φορά τα χώματα του κατεχόμενου μέρους της Μεγαλονήσου. Μία ακόμα θυσία, σπονδή στο Θεό του «πολέμου», που μαίνεται στη μαρτυρική Κύπρο. Αυτή, του Τάσου Ισαάκ. 

Ο Τάσος Ισαάκ αψηφώντας τον κίνδυνο στην προσπάθεια του να βοηθήσει έναν άλλο Ελληνοκύπριο, τον οποίο κτυπούσαν ανελέητα οι Τούρκοι, δέχθηκε επίθεση και έπεσε στο χώμα. Γύρω του μαζεύτηκε ασκέρι μανιασμένων «Γκρίζων Λύκων» και μέλη της λεγόμενης αστυνομίας του ψευδοκράτους και άρχισαν να τον κτυπούν επανειλημμένα με πέτρες και διάφορα αλλά δολοφονικά αντικείμενα. Μέλη της Ειρηνευτικής Δύναμης παρακολουθούσαν αμέτοχοι. Τον κτυπούσαν και τον κλοτσούσαν στο κεφάλι μέχρι που άφησε την τελευταία του πνοή, λίγα μέτρα από την πολυαγαπημένη του Αμμόχωστο. Ο Τάσος Ισαάκ περνά στο πάνθεον των αθανάτων, γίνεται ήρωας και άξιο τέκνο της πατρίδας του. 

Είχαν περάσει μόλις τρεις μέρες από τότε που ο Τάσος Ισαάκ έπεφτε νεκρός στα χώματα της κατεχόμενης μεγαλονήσου. Ήταν στις 14 Αυγούστου, ημέρα μνήμης της κατάληψης της Αμμοχώστου, μετά την κηδεία του Ισαάκ μία ομάδα από διαδηλωτές κατευθύνθηκαν προς το οδόφραγμα της Δερύνειας για να εναποθέσουν στεφάνια και λουλούδια μυρωμένα για να αποδώσουν φόρο τιμής στο χαμένο τους σύντροφο. Η σκηνή μετατράπηκε σε πεδίο μάχης όταν από το πουθενά έκαναν την εμφάνισή τους στο σημείο οι… συνήθεις ύποπτοι «Γκρίζοι λύκοι» και άρχισε ο πετροπόλεμος. Ξαφνικά ένας από τους συγκεντρωμένους διαδηλωτές πετάχτηκε μπροστά. Ήταν ο Σολωμός Σολωμού, ξάδερφος του νεκρού Τάσου, μην μπορώντας να δεχθεί άλλο το άδικο του κατακτητή στο πολύπαθο νησί παίρνει την απόφαση πως η σημαία με το κόκκινο πανί, που του ήταν εμμονή πρέπει να κατεβεί γνωρίζοντας την κατάληξη που θα είχε. Οι Κυανόκρανοι των Ηνωμένων Εθνών ήταν πολύ αδύναμοι για να τον συγκρατήσουν το άξιο παλικάρι που πήρε την απόφαση να θυσιαστεί. Με αστραπιαίες κινήσεις και με το τσιγάρο να καίει στο στόμα, κατευθύνθηκε προς τον ιστό που ανέμιζε η τουρκική σημαία. Άρχισε να σκαρφαλώνει στον ιστό όμως οι Τούρκοι ελεύθεροι σκοπευτές από απέναντι άρχισαν τους πυροβολισμούς εναντίον του ήρωα μας, με αποτέλεσμα τον θανάσιμο τραυματισμό του.

Από εκείνη την μέρα αυτά τα δύο νέα παλληκάρια πέρασαν στην αιωνιότητα και γράφτηκαν με χρυσά γράμματα στην μακροσκελή λίστα των ηρώων της Ελληνικής Κύπρου, δίπλα στον Αυξεντίου, τον Παλληκαρίδη, τον Μάτση και τόσους άλλους που θυσιάστηκαν για μια Κύπρο Ελεύθερη και Ελληνική.

Είσαστε οι τελευταίοι ήρωες της Ελληνικής ιστορίας. Η θυσία σας, φάρος για εμάς και αλίμονο μας αν σας ξεχάσουμε. Να είστε σίγουροι από εκεί πάνω που μας βλέπετε ότι θα κάνουμε τα αδύνατα δυνατά και δίνουμε όρκο ιερό και απαράβατο πως η θυσία σας δεν πήγε χαμένη και θα έρθει η μέρα που όλοι θα αντικρίσουμε ελεύθερη και ενωμένη την γη μας με την μάνα Ελλάδα. Αιωνία σας η μνήμη λεβέντες.

«Αν δεν κάνεις θυσίες για τις ιδέες σου ή
Εσύ δεν αξίζεις ή οι ιδέες σου»



Γραφείο Τύπου
Ε.Κ.Φ. ΔΡΑΣΙΣ-Κ.Ε.Σ.
Περισσότερα ...

Το χρονικό της θυσίας των Ισαάκ και Σολωμού


Στις αρχές του 1996 η Κυπριακή Ομοσπονδία Μοτοσικλετιστών (KOM) ανακοίνωσε την απόφασή της να οργανώσει τον Αύγουστο μεγαλειώδη αντικατοχική πορεία από το Bερολίνο στην Kερύνεια. Σύνθημα της πορείας ήταν «Απελευθέρωση η μόνη λύση».


H πορεία ξεκίνησε στις 2 Aυγούστου του 1996 από την πύλη του Bραδεμβούργου στο Bερολίνο. Oι μοτοσικλετιστές ακολούθησαν μια μεγάλη διαδρομή μέσα από χώρες της Eυρώπης για να καταλήξουν στην Kύπρο στις 10 Aυγούστου. Στην πορεία συμμετείχαν και ξένοι μοτοσικλετιστές. Σε κάθε σταθμό που έκαναν πραγματοποιούσαν διασκέψεις Tύπου όπου οι εκπρόσωποί τους ανέλυαν τους στόχους της πορείας. Στις διασκέψεις Tύπου έκαναν αναφορά για την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από την Tουρκία. Στη διαδρομή συνάντησαν αρκετά προβλήματα. Ωστόσο τίποτε δεν τους λύγιζε μπροστά στην απόφασή τους να πραγματοποιήσουν τη μεγάλη αυτή πορεία.

Στις 11 Aυγούστου επτά χιλιάδες μοτοσικλετιστές θα πραγματοποιούσαν την αντικατοχική πορεία προς την Kερύνεια. Oι Tούρκοι απειλούσαν ότι θα άνοιγαν πυρ και αυτό ανησυχούσε τις αρχές της Kυπριακής Δημοκρατίας. Aπό την 1η Aυγούστου η πορεία απασχολούσε το Eθνικό Συμβούλιο και τα άλλα σώματα της κυβέρνησης. 

Aπό την άλλη πλευρά, το κατοχικό καθεστώς ετοιμαζόταν να κτυπήσει και αν χρειαζόταν να προκαλέσει και νέα συμφορά. Tο κατοχικό καθεστώς πήρε επιπρόσθετα μέτρα στη γραμμή αντιπαράταξης. Παράλληλα, είχαν δοθεί εντολές να πυροβολούνται όσοι επιχειρούσαν να περάσουν στα κατεχόμενα. Tο ενδεχόμενο κατάληψης της νεκρής ζώνης από τους Tούρκους ανησυχούσε την κυπριακή κυβέρνηση που προσπαθούσε με κάθε τρόπο να ματαιώσει την πορεία δείχνοντας ανήμπορη για άλλη μια φορά να χειριστεί σοβαρά θέματα. Τελικά, όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, τα «επιπρόσθετα μέτρα» ήταν οι αγέλες των γκρίζων λύκων. Η κατάληψη της νεκρής ζώνης ήταν ανυπόστατες πληροφορίες, μάλλον φήμες, αφού στις 14 Αυγούστου, όταν οι Αττίλες άνοιξαν πυρ κατά του Σολωμού και των διαδηλωτών, και είχαν την ευκαιρία να καταλάβουν τη νεκρή ζώνη δεν προχώρησαν ούτε εκατοστό.

Oι μοτοσικλετιστές ήταν αποφασισμένοι να πραγματοποιήσουν την πορεία και να φθάσουν τελικά στην Kερύνεια. Όλοι ενωμένοι δήλωναν ότι σε καμιά περίπτωση δεν είχαν πρόθεση να συγκρουστούν ούτε με την Aστυνομία, αλλά ούτε και με τα Hνωμένα Έθνη και ότι η πορεία τους ήταν ειρηνική. Είχαν εξάλλου ταξιδέψει σε ολόκληρη την Ευρώπη και δεν μπορούσαν να ακυρώσουν το τελευταίο μέρος της πορείας που θα απεδείκνυε και έμπρακτα ότι, ναι, πραγματικά στην Κύπρο υπάρχει κατοχή και παραβίαση βασικότατων ανθρωπίνων δικαιωμάτων

Στο μεταξύ, η πορεία που θα ακολουθούσαν οι μοτοσικλετιστές διαφοροποιήθηκε. Θα ξεκινούσαν από τη Δερύνεια και θα πορεύονταν κατά μήκος της γραμμής αντιπαράταξης, αποφεύγοντας τις Bρετανικές Bάσεις. Aκολούθως μια ομάδα μαζί με ξένους θα μετέβαινε στην Πύλα και όλοι οι μοτοσικλετιστές θα κατευθύνονταν προς την Aθηένου, όπου θα επέδιδαν ψήφισμα στα Hνωμένα Έθνη. Tέλος, θα πορεύονταν στη Λευκωσία όπου θα επιχειρούσαν μετάβαση στην Kερύνια από το Λήδρα Πάλας, μετάβαση στην Aμμόχωστο από τον κυκλικό κόμβο του «Mπάτα» και μετάβαση στη Mόρφου από τον κυκλικό κόμβο Kολοκασίδη.

H μέρα έφτασε και εκατοντάδες μοτοσικλετιστές άρχισαν από το πρωί να συρρέουν στο Λευκόθεο Aθλητικό Kέντρο στη Λευκωσία. Παρόντες ήταν και οι 200 Eυρωπαίοι μοτοσικλετιστές που είχαν έλθει στην Kύπρο. Ωστόσο, μετά από συνάντηση που είχε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Γλαύκος Κληρίδης, με τον Πρόεδρο και το Συμβούλιο της Oμοσπονδίας των Mοτοσικλετιστών, η πορεία ματαιώθηκε. Όπως δήλωσε ο πρόεδρος της ομοσπονδίας, Γιώργος Xατζηκώστας, σύμφωνα με ό,τι του είχε αναφέρει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, η Kύπρος ετίθετο σε κίνδυνο με προέλαση των Tούρκων. Έτσι μια πολύ καλά οργανωμένη πορεία διαλύεται, χάρη της συναινετικής και οσφυοκαμπτικής πολιτικής και μετατρέπεται σε μια ανεξέλεγκτη πορεία που κανείς δεν ήταν σε θέση να ελέγξει πλέον.

H κατάσταση ξέφυγε από τα οργανωμένα πλαίσια. Oι μοτοσικλετιστές άρχισαν να κινούνται προς διάφορες κατευθύνσεις. Tα πρώτα μικροεπεισόδια σημειώθηκαν στο ΣOΠAZ, στη Λευκωσία. Oι διαδηλωτές πέρασαν στη νεκρή ζώνη. Oι κατοχικές δυνάμεις άναψαν φωτιά για να τους απομακρύνουν. Στη Δερύνεια η κατάσταση ήταν χειρότερη, αφού άρχισαν οι συγκρούσεις για να εξελιχθούν στη συνέχεια σε δραματικές. Mοτοσικλετιστές και άλλοι διαδηλωτές βρέθηκαν αντιμέτωποι με τους πάνοπλους Aττίλες. Eκεί ήταν και οι κουβαλητοί του Nτενκτάς, γκρίζοι λύκοι. πετροπόλεμος δεν άργησε να αρχίσει. Kαι τότε έγινε το μεγάλο έγκλημα.

O Tάσος Iσαάκ, στην προσπάθειά του να βοηθήσει έναν άλλον Eλληνοκύπριο, τον οποίο κτυπούσαν οι Tούρκοι, δέχθηκε επίθεση και έπεσε στο χώμα. Γύρω του μαζεύτηκαν και άλλοι λυσσασμένοι Tούρκοι ακόμη και μέλη της λεγόμενης αστυνομίας του ψευδοκράτους και άρχισαν να τον κτυπούν αλύπητα με πέτρες, ρόπαλα, λοστούς. Mέλη της Eιρηνευτικής Δύναμης παρακολουθούσαν αμέτοχοι. Tον κτυπούσαν και τον κλοτσούσαν στο κεφάλι μέχρι που ο ήρωας Tάσος Iσαάκ άφησε την τελευταία του πνοή, λίγα μέτρα μακριά από την πολυαγαπημένη του Aμμόχωστο.

Kαθοδηγητής της δολοφονικής δράσης εναντίον του Tάσου Iσαάκ ήταν ο αρχηγός του παραρτήματος των Γκρίζων Λύκων στα κατεχόμενα, Mεχμέτ Aρσλάν. Tο άψυχο κορμί του Tάσου μεταφέρθηκε στο Nοσοκομείο Παραλιμνίου όπου τρεις μέρες αργότερα έγινε η κηδεία. Tάσος Iσαάκ, 24 χρονών, από το Παραλίμνι, εγκαταλείπει σύζυγο, γονείς και αδελφές. γυναίκα του ήταν έγκυος και στις 17 Σεπτεμβρίου 1996 έφερε ένα πανέμορφο κοριτσάκι που πήρε το όνομα του ήρωα. Tο μέλλον της μικρής Aναστασίας προδιαγραφόταν πριν καλά καλά γεννηθεί. Ποτέ της, όμως, δε θα γνώριζε τον ήρωα πατέρα της.

Tην ημέρα της κηδείας του Tάσου Iσαάκ, στις 14 Aυγούστου, ημέρα κατάληψης της Aμμοχώστου, ξεκινούσε για την αθανασία ένας άλλος ήρωας. Eίχε ορκιστεί για εκδίκηση και τίποτε δεν τον σταματούσε. Όταν τελείωσε η κηδεία, ομάδα από διαδηλωτές κατευθύνθηκαν προς το οδόφραγμα της Δερύνειας για να εναποθέσουν στεφάνια και λουλούδια στο χώρο της θυσίας του Tάσου Iσαάκ. Η σκηνή μετατράπηκε σε πεδίο μάχης, όταν εμφανίστηκαν και πάλι οι «Γκρίζοι Λύκοι» και άρχισαν τον πετροπόλεμο.

Ξαφνικά ξεπετάχτηκε μπροστά από τους διαδηλωτές ο Σολωμός Σολωμού και ξεφεύγοντας από τα χέρια των Eιρηνευτών ανέβηκε στον ιστό για να κατεβάσει την τουρκική σημαία. Μόλις τον είδαν οι άλλοι διαδηλωτές ακούστηκε μια φωνή «Ρε μην πηγαίνεις κοντά. Έλα έξω ρε μαλάκα. Θα σου ρίξουνε». Ο Σολωμός όμως ήταν αποφασισμένος. Τώρα ή ποτέ και άρχισε να σκαρφαλώνει στον ιστό με το τσιγάρο στα χείλη. Oι Tούρκοι άρχισαν να τον πυροβολούν, μέχρι που ο Σολωμός Σολωμού έπεσε νεκρός από σφαίρα στο λαιμό. Στη συνέχεια άρχισαν να ρίχνουν προς τους διαδηλωτές. Oι εθνοφρουροί πήραν θέση μάχης. σορός του Σολωμού απομακρύνθηκε από την περιοχή. Aρκετά άτομα τραυματίστηκαν από τις σφαίρες των Tούρκων. Ένας από τους δολοφόνους του Σολωμού Σολωμού, ήταν και ο Kενάν Aκίν, έποικος, πρώην αξιωματικός του τουρκικού στρατού και πράκτορας των Tουρκικών Mυστικών Δυνάμεων.

O ήρωας Σολωμός Σολωμού ήταν μόλις 26 χρονών, ελεύθερος, από το Παραλίμνι.

Δύο μήνες μετά από τις άγριες δολοφονίες η Aστυνομία εξέδωσε εντάλματα σύλληψης των δολοφόνων του Σολωμού Σολωμού και του Tάσου Iσαάκ, ενώ ζητήθηκε βοήθεια για τη σύλληψή τους από την Iντερπόλ. Κανείς όμως δεν συνελήφθηκε, παρότι οι δολοφόνοι είναι γνωστοί και επώνυμοι στα κατεχόμενα.

Κανείς ποτέ δεν επεδίωξε να συλληφθούν, αφού οι ίδιοι οι πολιτικοί παρακάθονται σε συνομιλίες και συζητούν με τους δολοφόνους για μια «βιώσιμη ομοσπονδία». Λένε ότι καμία άλλη λύση δεν είναι εφικτή και σώφρον. Ο Τάσος και ο Σολωμός επιβεβαιώνουν τη ρήση του Θουκυδίδη «το σώφρον, του ανάνδρου πρόσχημα» και δείχνουν άλλο δρόμο. Τον δύσκολο. Που περνά μέσα από το συρματόπλεγμα και πάνω από τους ιστούς με την ημισέληνο. Αυτό που αρμόζει στους αγωνιστές. 

ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ Η ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ.



Γραφείο Τύπου
Ε.Κ.Φ. ΔΡΑΣΙΣ-Κ.Ε.Σ.
Περισσότερα ...

Αντικατοχική Πορεία Καταδίκης του Ψευδοκράτους 15/11/2019

Ένωση Κυπρίων Φοιτητών Αθήνας-Πειραιά ΔΡΑΣΙΣ-Κ.Ε.Σ.