Τελευταίοι Πιστοί

Ακραίοι, φασίστες, τρελοί, τραμπούκοι, τρομοκράτες. Χαρακτηρισμοί που θα παρέπεμπαν σε κάποια λεγεώνα των SS ή στην Αλ Γκάιντα του Οσάμα Μπίν Λάντεν. Όλως παραδόξως οι χαρακτηρισμοί αυτοί απευθύνονται στο ΔΡΑΣΙΣ Κ.Ε.Σ και εκστομίζονται με αρκετή ευκολία από άτομα κομματικών χώρων . Αυτό που δεν είχα καταλάβει όμως μέχρι πρόσφατα ήταν το γιατί. Γιατί τόσο μένος για μια αυτόνομη φοιτητική παράταξη χωρίς κάποιο κομματικό υπόβαθρο; Ακόμα και εν καιρώ προεδρικών εκλογών η μόνη έγνοια αρκετών εντεταλμένων είναι να πλήξουν το ΔΡΑΣΙΣ Κ.Ε.Σ με βρόμικα και προπαγανδιστικά μέσα!  

Αναλογιζόμενος κάποιος την ανωτέρω ερώτηση δεν αργεί να καταλάβει ότι η λέξη κλειδί για την απάντηση βρίσκεται στην ίδια την ερώτηση. ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ. Αυτό ακριβώς είναι που δεν καταλαβαίνουν ή καλύτερα δεν θέλουν να καταλάβουν. Αρνούνται να δεχτούν ότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που βρίσκονται στις επάλξεις για τις ιδέες τους. Βάζοντας τον εαυτό τους ως κριτήριο και κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια, αρνούνται να κατανοήσουν ότι κάποιοι παραμερίζουν το προσωπικό συμφέρον για κάτι αγνότερο.

Ξέρετε ο άνθρωπος είχε την τάση από παλιά να απορρίπτει οτιδήποτε δεν χωρούσε το φτωχό μυαλό του, να κατακρίνει και να πολεμά ότι του φαινόταν διαφορετικό. Ο Ίων Δραγούμης κάποτε σημείωνε ότι οι άνθρωποι δεν είναι κακοί, αλλά μέτριοι και αυτό είναι χειρότερο. Η μετριότητα λοιπόν των κομματικών παρατάξεων και αυτών που τις απαρτίζουν είναι αυτή που οδηγεί στις απεγνωσμένες προσπάθειες να λασπολογήσουν την αυτονομία και τις ιδέες της ιστορικότερης παράταξης της Αθήνας. Βλέπετε, το γεγονός ότι το κίνημα μας αποτελεί τη μονή παραφωνία σε αυτό το καλοστημένο παιχνίδι ξενίζει!

Σε μια χώρα που το «αν έχεις… μέσο διάβαινε» έχει γίνει τρόπος ζωής, τα πάντα κινούνται και υποκινούνται ανάλογα με τα κομματικά συμφέροντα. Παρ’ όλο όμως που η δημοκρατία έχει παραφραστεί σε κομματοκρατία κάποιοι αρνούνται να γονατίσουν μπροστά τους και να φιλήσουν υποτακτικά το δακτυλίδι. Ίσως στο ΔΡΑΣΙΣ να υστερούμαι σε αριθμό έναντι των κομματικών παρατάξεων. Δεν μας ενόχλησε, όμως, ποτέ. Άλλωστε στους Έλληνες ταιριάζει αυτό. Ίσως να υστερούμε σε άψυχο υλικό και οικονομική ευχέρεια. Δεν υπολειπόμαστε όμως ιδεολογίας και επιχειρημάτων και αυτό είναι το σημαντικότερο. Με φάρο αυτές ακριβώς τις ιδέες αυτό που μπορούμε να διαβεβαιώσουμε όσους επισημαίνουν τους κινδύνους των καιρών είναι ότι η δαμόκλειος σπάθη της κομματοκρατίας δεν μας φοβίζει καθόλου και αυτό που μπορούμε να πούμε με περισσή σιγουριά είναι ότι παιδία σαν αυτά του ΔΡΑΣΙΣ Κ.Ε.Σ ήταν το παρελθόν αυτού του τόπου και θα αποτελέσουν το μέλλον του. Κομματικοί αυλικοί και ακόλουθοι συνιστούν απλά και μόνο μια κακή παρένθεση η οποία θα κλείσει άδοξα λίαν συντόμως!                               

Σωτήρης Χατηαδάμου

2^ο Έτος

Νομική 

*Το άρθρο έχει γραφτεί για το περιοδικό "ΔΡΑΣΙΣ" τεύχος 33 και βρίσκεται στην σελίδα 55