Ευλογημένοι αυτοί που τους ακολουθούν...»
Η μοίρα της Κύπρου έμελλε από το 1955 μέχρι το 1959 να σφραγιστεί με τον τρισένδοξο αγώνα της ΕΟΚΑ και των αθάνατων ηρώων που έψαξαν τα μονοπάτια για να βρουν την λευτεριά. Μέσα από την ιστορία του αγώνα της ΕΟΚΑ, ο κυπριακός ελληνισμός μπορεί σήμερα να περηφανεύεται για τα αμούστακα παλικάρια που πολέμησαν τον Άγγλο αποικιοκράτη και έδωσαν τη ζωή τους για να δουν την πατρίδα μας στην αγκαλιά της βασανισμένης της μάνας. Ένας από τους θρυλικούς ήρωες του ’55-‘59, την μνήμη του οποίου τιμούμε σήμερα, είναι ο Κυριάκος Μάτσης, ο Σταυραετός του Πενταδαχτύλου, ο υψηλός οραματιστής, ο άνθρωπος του οποίου οι αξίες φτάνουν μέχρι τις μέρες μας ως πολύτιμος φάρος και οδηγός.
Ο Κυριάκος Μάτσης γεννήθηκε στο χωριό Παλαιχώρι της επαρχίας Λευκωσίας. Σύντομα άφησε την οικογένειά του για να φοιτήσει στο γυμνάσιο Αμμοχώστου, όπου και γνώρισε τον μετέπειτα υπαρχηγό της ΕΟΚΑ, Γρηγόρη Αυξεντίου. Σπούδασε γεωπόνος στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, αναπτύσσοντας, μάλιστα, πλούσια εθνική δράση. Πρωτοστάτησε σε εκδηλώσεις διαφώτισης του λαού, διαμαρτυρίας κατά του Αγγλικού Προξενείου και υπήρξε ιδρυτής της ΕΦΕΚ Θεσσαλονίκης.
Ερχόμενος στην Κύπρο, έζησε και εργάστηκε στην Αμμόχωστο μέχρι που ξέσπασε ο ένοπλος αγώνας της ΕΟΚΑ. Ο Κυριάκος Μάτσης, με την έντονη δράση του στις κατεχόμενες σήμερα επαρχίες Αμμοχώστου και Κερύνειας, μετατράπηκε σε ζωντανό θρύλο για τον μαχόμενο Ελληνισμό του νησιού. Με το ψευδώνυμο «Μιλτιάδης» ανέλαβε από τις αρχές του φθινοπώρου του 1955 ως παγκύπριος σύνδεσμος μεταξύ του Αρχηγού Διγενή και των τομέων της ΕΟΚΑ. Διετέλεσε τομεάρχης της επαρχίας Αμμοχώστου ενώ από το 1956 μέχρι το θάνατό του είχε υπό την κυριότητά του την επαρχία Κερύνειας.
Στις 9 Ιανουαρίου 1956, μετά από προδοσία, συνελήφθη από τον κατακτητή, βασανίστηκε στα κρατητήρια της Ομορφίτας και του ζητήθηκε να προδώσει τα πολυάριθμα μυστικά της ΕΟΚΑ, τα οποία κατείχε. Κορυφαία, ίσως, στιγμή του μεγαλείου του, ήταν η απάντηση προς τον στρατάρχη Χάρτινγκ, ο οποίος τον επισκέφτηκε προσωπικά στο κελί του. Στην προσπάθειά του ο Χάρτινγκ να τον εξαγοράσει με το ποσό του μισού εκατομμυρίου λιρών, πήρε ως απάντηση την ιστορική φράση από τον Ηρόδοτο που έδωσαν οι Έλληνες στους Πέρσες: «Ού περί χρημάτων τον αγώνα ποιούμεθα, αλλά περί αρετής».
Όπως και σήμερα, άλλοι θα επέλεγαν μια διαφορετική φράση από την Ιστορία του Ηροδότου. Θα επέλεγαν το κομμάτι που λέει «πιο κερδοφόρος ο συμβιβασμός με τον Πέρση». Άλλοι, όμως, ανάμεσά τους και ο Κυριάκος Μάτσης επέλεξαν τη συναίσθηση του ιστορικού χρέους, αυτής που πηγάζει από την απάντηση του 480 π.Χ. στις Θερμοπύλες: «Η λαχτάρα της ελευθερίας, μας παρακινεί να αντιμετωπίσουμε τον εχθρό και να αμυνθούμε, με όση δύναμη κι αν έχουμε».
Μετά τα κρατητήρια της Ομορφίτας, στα οποία πραγματοποιήθηκαν τα σκληρότερα βασανιστήρια κατά τον τετραετή αγώνα της ΕΟΚΑ, ο Κυριάκος Μάτσης μεταφέρθηκε σε εκείνα της Κοκκινοτριμιθιάς. Μετά από πολλά σχέδιά του, κατόρθωσε να αποδράσει, αναλαμβάνοντας εκ νέου τα ηνία του αγώνα στην επαρχία Κερύνειας. Όταν δυο χρόνια αργότερα, την 19η Νοεμβρίου 1958, περικυκλώθηκε στο κρησφύγετό του στο Δίκωμο από τους Βρετανούς, επέλεξε να βροντοφωνάξει «Αν θα βγω, θα βγω πυροβολώντας» αντί να παραδοθεί και έτσι χάρισε τη ψυχή του στο βωμό της ελευθερίας. Πέρασε στο πάνθεο των ηρώων του έπους της ΕΟΚΑ, μεταλαμπαδεύοντας στους συναγωνιστές του το πάθος του για αγώνα και στους απογόνους του τον πόθο για επιστροφή.
Εκεί ακριβώς που τρίζει το μέταλλο της αντοχής του ανθρώπου, εκεί που άλλοι περιμένουν το «συμβιβάζομαι» και αντ’ αυτού έρχεται ως απάντηση το «μολών λαβέ», εκεί που η ιστορία διασταυρώνει τα βήματά της ανάμεσα σε ήρωες και αθανάτους, εκεί που οι συμβιβασμοί και ο ρεαλισμός καταπατώνται, εκεί που η σπανιότητα και η ποιότητα συμπίπτουν, εκεί που «το αληθινό μπόι του ανθρώπου μετριέται πάντα με το μέτρο της λευτεριάς», όπως έγραψε ο Ρίτσος, εκεί κανείς θα συναντήσει τους ήρωες της ΕΟΚΑ. Εκεί θα συναντήσει κανείς τον Κυριάκο, γιό του Χριστοφή και της Κυριακούς, που πέθανε για την Ελλάδα και την μνήμη του οποίου οφείλουμε να προσκυνούμε εσαεί.
«Μη ξεχνάτε πως από τη γενιά αυτή θα ξεπηδήσουν οι νέοι Λεωνίδες και οι νέοι Θεμιστοκλήδες, οι νέες Σουλιώτισσες και οι νέες Σπαρτιάτισσες. Μη ξεχνάτε ποτές πως είμαστε Έλληνες. Και σαν Έλληνες ας σταθούμε στο ύψος της ιστορίας μας περήφανοι κι αξιοπρεπείς. Να μη ξεχνάτε ποτές πως εμείς, οι σκλαβωμένοι Κύπριοι Έλληνες πρέπει ν’ ατενίζουμε την Ελλάδα κράζοντάς της πάντα το “άνοιξε μάνα μας γλυκειά, την άφθαρτη αγκαλιά σου κι αγκάλιασέ μας τα φτωχά, τα μαύρα τα παιδιά σου”. Αυτά είναι τα λόγια, που αιώνια θα βροντοφωνάζουμε, έως ότου δούμε την ιστορική μας νήσο στης μάνας μας την αγκαλιά. Κι ύστερα όλοι μας ας εργαζόμαστε για την μεγάλη εκείνη μέρα, κατά την οποία ο ζωογόνος της ελευθερίας άνεμος θα φωτίσει όλους τους σκλάβους λαούς της γης.
Ελληνόπουλα, ας κλείσουμε βαθιά στη ψυχή μας τα αθάνατα αυτά ιδανικά. Έχουμε χρέος ιερό να το κάνουμε αυτό. Εμπρός, λοιπόν, ακρίτες των εθνικών μας επάλξεων. Ας της δώσουμε το κάθε τι. Και τη ζωή μας ακόμα. Γιατί αν πραγματικά μια φορά κανείς πεθαίνει, το να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα, θεία είν’ η δάφνη...»
Κυριάκος Μάτσης
Γραφείο Τύπου
Ε.Κ.Φ. ΔΡΑΣΙΣ-Κ.Ε.Σ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου