Μικρά Ασία - Kωνσταντινούπολη - Πόντος - Κύπρος - Αιγαίο - Θράκη - Αρμενία
και η τουρκική κτηνωδία ατιμώρητη
Στις 24 Απριλίου ο περήφανος -και όχι μόνο της Κύπρου- Ελληνισμός τιμά μια από τις ενδοξότερες σελίδες της σύγχρονης ιστορίας του. Το συντριπτικό ΟΧΙ στο ξενόδουλο και ιταμό, για τους Έλληνες της Κύπρου, σχέδιο Ανάν του 2004 χάρισε μια λαμπρή ιστορική τομή εθνικής επιβίωσης και λαϊκής αντίστασης απέναντι στα προδοτικά σχέδια των χρηματοδοτούμενων ραγιάδων και υποστηρικτών του ΝΑΙ. Πλάι όμως στη σωτήρια επέτειο του ΟΧΙ είναι καταγεγραμμένη μια από τις μελανότερες σελίδες της ιστορίας της ανθρωπότητας.
Η θηριωδία που υπέστη ο αρμενικός λαός θεωρείται μία από τις πρώτες σύγχρονες γενοκτονίες. Ξεκίνησε τον 19ο αι. με τις εντολές εκκαθάρισης από τον αιμοσταγή σουλτάνο της Οθωμανικής αυτοκρατορίας Αμπντούλ Χαμίτ Β’, συνεχίστηκε κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και κορυφώθηκε στα φρικτά γεγονότα σκαιότητας του κινήματος των Νεότουρκων από το 1908 και έπειτα. Το επίσημο σημείο εκκίνησης ενός εκ των πλέον αποτρόπαιων εγκλημάτων που διεπράχθησαν ποτέ εντάσσεται στο πλαίσιο του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου όταν το κίνημα των Νεότουρκων προέβαλε ως άμεση αξίωσή του τον εκτουρκισμό της Αυτοκρατορίας και την ταυτόχρονη εξόντωση των Αρμενίων και των άλλων χριστιανικών πληθυσμών της περιοχής. Μέσα από συνεχιζόμενες και μεθοδευμένες κινήσεις, οι οποίες θυμίζουν κατά πολύ, σε θέματα τακτικής, τα γεγονότα πριν τα Σεπτεμβριανά του 1955 σε Θεσσαλονίκη και Κωνσταντινούπολη και εκείνα της δεκαετίας του 1960 στην Κύπρο, η τουρκική διακυβέρνηση κατέστρωσε το τελικό σχέδιο εξόντωσης των Αρμενίων. Ιδιαίτερα σημαντική χρονολογία, ο Μάιος του 1915 όταν ψηφίστηκε νόμος περί αναγκαστικών εκτοπίσεων βάσει του οποίου κάθε Οθωμανός υπήκοος που θεωρείτο απειλή για την εθνική ασφάλεια έπρεπε να μεταφερθεί σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και ακολούθησε ο δεύτερος, ο οποίος αφορούσε δήμευση των περιουσιών τους. Οι ωμότητες που ακολούθησαν το διωγμό του αρμενικού λαού από τα χώματα του άφησαν στο πέρασμά τους κατακόμβες νεκρών, αφού ο αριθμός των σφαγιασθέντων ξεπερνάει το 1.000.000.
Η τουρκική ωμότητα είχε τη δυνατότητα να παρουσιάσει άλλη μια εικόνα του βάναυσου χαρακτήρα της. Ενώ στη Σμύρνη το 1922 προτίμησε να αφανίσει το ελληνικό στοιχείο και να πυρπολήσει την πόλη, ενώ στην Κωνσταντινούπολη το 1955 επέλεξε να ρημάξει και να λεηλατήσει τις ελληνικές περιουσίες, ενώ στον Πόντο στοίβαξε τους ελληνικούς πληθυσμούς σε βάρκες και τους έπνιξε στα ανοικτά της Τραπεζούντας, στους Αρμενίους προτίμησε τα τοξικά αέρια και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Μάλιστα, όπως αναφέρεται σε πηγή της εποχής «οι Τούρκοι αιχμάλωτοι τρελάθηκαν στη θέα των συγκεντρωμένων Αρμενίων που καίγονταν ζωντανοί» αφού η οσμή της καμένης ανθρώπινης σάρκας βρισκόταν στον αέρα για πολλές μέρες. (δίκη Νεότουρκων, Τραπεζούντα, 1918)
Παρά τα όσα έχουν αφήσει στο πέρασμά τους η ιστορία και η συλλογική μνήμη, οι Τούρκοι μέχρι και σήμερα αρνούνται πεισματικά τον «αδόκιμο» κατά αυτούς όρο της γενοκτονίας. Βέβαια, είναι εντελώς παράλογο τα αρχεία και οι καταθέσεις των πρωταγωνιστών της εποχής να μαρτυρούν ότι η Οθωμανική αυτοκρατορία εκτέλεσε ένα οργανωμένο πρόγραμμα εξόντωσης των χριστιανικών πληθυσμών και την ίδια ώρα να αρνούνται τη χρήση του όρου «γενοκτονία». Την ιστορική αλήθεια, λοιπόν, μπορεί να τη συναντήσει κανείς στο βιβλίο της Τουρκάλας ανθρωπολόγου, Pervin Erbil, με τίτλο «Η Νιόβη θρηνούσε για τη Μικρά Ασία» (εκδόσεις Τσουκάτου):
«Έλυσαν το πρόβλημα των Αρμενίων διαπράττοντας ομαδικές σφαγές και εκτοπισμούς το 1915. Με τον τρόπο αυτόν ουσιαστικά εξαφάνισαν μια μεγάλη εθνική ομάδα που δεν μπορούσαν να εκτουρκίσουν. Το πρόβλημα των Αρμενίων λύθηκε με τον εκτοπισμό των ανθρώπων αυτών έξω από τα σύνορα του νέου κράτους και τη σφαγή μεγάλου μέρους του πληθυσμού τους. […] Είχε έρθει η σειρά να εκκαθαριστούν οι Έλληνες…»
Ως Ε.Κ.Φ. ΔΡΑΣΙΣ-Κ.Ε.Σ., πρωτίστως, τιμούμε την ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Αρμενίων και ακολούθως, καταδικάζουμε την απαράδεκτη στάση όλων όσων παραμένουν γονυπετείς δούλοι και πιόνια των νεο-οθωμανικών σχεδιασμών. Από τη μια ακούγεται δια στόματος του Τούρκου πρωθυπουργού το γνωστό πλέον «Μισώ τους Αρμένιους και τους Έλληνες» και από την άλλη οι πολιτικές μας ηγεσίες χαριεντίζονται γλεντώντας στα επαναπροσεγγιστικά πανηγύρια, νομίζοντας ότι Ελλάδα και Κύπρος δέχονται επιθέσεις φιλίας από την τουρκική πολιτική ηγεσία.
Κλείνοντας, υπενθυμίζουμε ότι η «δημοκρατική» Τουρκία δεν αποδέχεται τον όρο γενοκτονία και την ίδια στιγμή, στην πόλη Ιγκντίρ κοντά στα ανατολικά σύνορά της, υπάρχει το «Μουσείο Γενοκτονίας» ως φόρο τιμής στους Τούρκους νεκρούς του 1915. Σε ερώτηση δημοσιογράφου ο Τούρκος υπουργός για θέματα Ε.Ε., Εγκεμέν Μπαγίς, δεν απέκλεισε το γεγονός μετατροπής του εν λόγω μουσείου σε «μουσείο κοινού πόνου» ή «μουσείο συνυπάρξεως». Εάν δεν θέλουμε να συναντήσουμε στο κατεχόμενο μοναστήρι του Αποστόλου Ανδρέα, στην κατεχόμενη Αμμόχωστο και στο σκλαβωμένο κάστρο της Κερύνειας επιγραφές του ιδίου τύπου και με αυτό τον τρόπο τα εγκλήματα της Τουρκίας να ξεχαστούν για τα καλά, οφείλουμε να ορθώσουμε το ανάστημά μας σε όσες πολιτικές μας θέλουν «συνωστισμένους» και υπόδουλους ραγιάδες. Οι γενοκτονίες εις βάρος των Αρμενίων και των Ελλήνων ζητούν την ιστορική και ηθική τους δικαίωση.
Γραφείο Τύπου
Ε.Κ.Φ. ΔΡΑΣΙΣ-Κ.Ε.Σ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου