14 Σεπτεμβρίου - Ημέρα Μνήμης για την γενοκτονία του Μικρασιατικού Ελληνισμού

Σύμπας ο Ελληνισμός, περί τα τέλη κάθε καλοκαιριού, φέρει στη μνήμη του τα ιστορικά γεγονότα των μηνών Αυγούστου και Σεπτεμβρίου του 1922 που εκδηλώθηκαν στην Ιωνική γη της Μικράς Ασίας. Μία επέτειος τόσο θλιβερή που μπορεί να συγκριθεί ίσως μόνο με αυτήν της Άλωσης της Κωνσταντινούπολης. Η 14η Σεπτεμβρίου σηματοδοτεί την Ημέρα Μνήμης για την γενοκτονία του Μικρασιατικού Ελληνισμού.

Η Μικρασιατική Καταστροφή χαράζει άλλη μία μαύρη σελίδα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, αφού μετά την κατάρρευση του μικρασιατικού μετώπου και την ήττα του 1922, αφήνει πίσω της τον ξεριζωμό εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων «χαρίζοντάς» τους έναν αβάσταχτο πόνο που κουβαλά σύσσωμος ο Ελληνισμός μέχρι σήμερα 98 ολόκληρα χρόνια μετά. Χιλιάδες πρόσφυγες κατέκλυσαν τα μικρασιατικά στρώματα της Σμύρνης με σκοπό τη φυγή προς την Ελλάδα, την ίδια ώρα που τουρκικά στρατεύματα εισέβαλαν στην πόλη. Ο αναπόφευκτος θάνατος της Σμύρνης, η οποία μετατράπηκε σε τέφρα, κατεγράφη με την πυρπόλησή της, τις εν ψυχρώ δολοφονίες, τους βιασμούς, τις αιχμαλωσίες, καθώς και την απάνθρωπη αδιαφορία των Ξένων Δυνάμεων, πλοία των οποίων ήταν αγκυροβολημένα στο λιμάνι της Σμύρνης. Οι «πολιτισμένοι» εκ Δύσης σύμμαχοι, όχι μόνο δεν θέλησαν να σώσουν κάποιο τουλάχιστον μέρος του χριστιανικού πληθυσμού αλλά κτυπούσαν και έπειτα πετούσαν στη θάλασσα όσους προσπαθούσαν να πιαστούν από τα «σωτήρια» πλοία. 

Ένα από τα αναπόσπαστα χαρακτηριστικά της Τουρκίας ήταν ανέκαθεν η βαρβαρότητα που τους διακατέχει ως λαό, και το απαράμιλλο μίσος ως προς οτιδήποτε Ελληνικό και Χριστιανικό. Οι συνέπειες και η ιστορική αλήθεια της Μικρασιατικής καταστροφής οφείλουν να είναι γνωστές και να αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της συλλογικής μνήμης του Ελληνικού Έθνους. Οι κακουχίες που υπέστη ο Ελληνισμός από τους βάρβαρους  διαχρονικά αποτελούν τον πιο λαμπρό φάρο, ο οποίος διαχύνει το φως του ως προς την απεμπόληση μέχρι και της τελευταίας ουτοπικής σκέψης περί ελληνοτουρκικής φιλίας. 

«Χαμένη γη και προσφυγιά, 

τα πόδια εδώ αλλού η καρδιά, 

κομμάτια μου ψάχνω να βρω, 

να κάνω ρίζα να ξανασταθώ 

και να φωνάξω με φωνή, 

που να ματώσουν οι ουρανοί,

όλοι μας σφάζαν και μας πνίγανε μαζί,

Εγγλέζοι, Γάλλοι κι Αμερικανοί...»

Γραφείο Τύπου

Ε.Κ.Φ. ΔΡΑΣΙΣ-Κ.Ε.Σ.